De windmolens bij de Eemshaven meppen jaarlijks 18 torenvalken uit de lucht sinds 2009. Die heten duurzaam, krijgen miljoenensubsidies. Wat Vogelbescherming Nederland betreft zetten we Nederland vol met nog veel meer torenvalkmeppers. Want zij steunen het Energieakkoord. Ik was afgelopen weken strafbaar (artikel 13 Flora en Faunawet), want ik voedde een jonge torenvalk op die als kwetsbaar pluizenbolletje uit het nest was gevallen in de nok van een boerderij.
Een kansloze prooi voor vos, kat of steenmarter, zijn zusje was al dood: of het een storm was geweest of een steenmarter, ze zaten al dagen zonder eten op hun dood te wachten.
Bij schrijven zit hij- Wietse de Wikel- als pas uitgevlogen valk nu op mijn dak zijn veertjes te poetsen. Vanochtend bij het ochtendgloren hoorde ik zijn triomfantelijke vrijheidsroep: igligligligli! Missie geslaagd. Een mooi experiment waarbij je het thema aansnijdt dat heftige emoties oproept bij mensen: mogen wij in de natuur ingrijpen, of moeten wij ‘de natuur’ haar gang laten gaan, en wat is dat dan? De boel op zijn beloop laten? Wij, mijn buurvrouw en ik besloten van niet, en onderstaande fotoserie is een beeldverslag van ons natuurexperiment.
Zij waarschuwde, het was haar vakantie-adres en de bewoners wisten niet wat ze met het bolletje moesten. Dankzij ervaring met roofvogels en professionele kennissen op afstand lukt het dit ventje op te voeden volgens de zogenaamde Hakvlucht. Dat is een valkeniersmethode die ook door natuurbeschermers internationaal met succes is gebruikt om jonge roofvogels uit te wilderen, Lorcan O Toole gebruikte het ook bij jonge steenarenden die in Ierland werden uitgezet, zie mijn verhaal daarover in De Standaard.
Je voedt ze groot, zet ze vervolgens in een hacking-huis waar de jonge roofvogels zicht op hun omgeving hebben. Na een tijd zet je de deur naar buiten open. Je blijft voer neerleggen, en zodra ze zelfstandig hebben leren jagen blijven ze dan steeds langer weg tot ze hun eigen stek hebben gevonden. Precies zoals de ouders dat in de natuur zouden doen.
Bij mij in de buurt wemelt het van de musjes, het weiland vol veldmuizen ligt naast de deur. Dus vreten zat, en boven mijn dorp zie je regelmatig torenvalkjes jagen.
Het experiment, het gebeurt dus door iemand met enige kennis van zaken, en het inwinnen van kundig advies waar je zelf tekort schiet. Dus: probeer dit niet ook zelf, zonder deskundigheid te doen.
Met Albert Heijn-mandje als nieuw nest en zijn eerste noodmaaltijd- Waterbuffel-hamburger- kwam de valkenambulance aangesneld. Hongerig viel het beestje meteen aan op het rode vlees. Eenmaal thuis kreeg hij spiervlees (ongekruide rundertartaar) vermengd met de veren van een kip die mijn terrier Trudy pas had doodgebeten. Ze moeten een braakbal kunnen maken, en kalk krijgen. Even later stapten we over op vers gemalen babyrat en vers gemalen kwartel, net als bij baby’s geef je extra Vitamine D voor de botgroei. En met de dag zie je het beestje uit zijn AH-mandje groeien.
Dan komt Wietse in het takkeling-stadium. Onhandig stuntelend begint hij met zijn vleugels te klapperen en te klimmen. Het is tijd om zijn valkenhuis te maken, dat je zo groot maakt dat hij volledig zijn vleugels kan uitslaan (70 cm breed). Ik doopte het Villa Tinnuncula, en Wietse zat nieuwsgierig mee te kijken terwijl zijn huis werd in elkaar getimmerd. Villa Tinnuncula komt op een hoog punt, veilig buiten bereik van kat-ongedierte en omdat valken graag op een hoog punt zitten. Een roofvogel wil overzicht.
Van binnen uit mijn huis kan ik voer aanreiken via een schuifraam van plexiglas, en aan de buitenkant zit de deur richting valkenvrijheid.
Tijdens het klussen kwam Wietse even assisteren, nieuwsgierig bij alles dat beweegt.
Verrassend in dit experiment. Een jonge valk toont tekenen van genegenheid naar zijn opvoeder, en dat is geen antropomorfisme. Ik heb het eerder gezien bij een steenarend, die de kleren van zijn opvoeder ging poetsen. Wietse ging als papegaai op mijn schouder zitten, tegen de nek leunen, piepte en met zijn snavel poetste hij de baard, knabbelde aan mijn oor. Meestal komt de liefde van 1 kant in valkenland, die van de baas en de liefde van de valk slechts via de maag.
Maar dat zijn gemiddelden, en de werkelijkheid is nooit gemiddeld, een model. Ieder individu doet weer anders.
Dan- eenmaal zittend tegen je hals- gebruikt hij je hoofd als hoog punt en begint met abseilen, de eerste vliegoefeningen. Als een jonge hond of kat trekken ze aan alles dat los en vast zit. Ze stuntelen, spelen, en proberen alles uit. Als een parkiet tikken ze tegen een spiegel, en kijken dan vervolgens of er nog een valk achter zit.
Vanzelf komt dan de tijd van loslaten, je moet de valk laten gaan als deze daar klaar voor is. Dat moment kwam, toenWietse niet enkel meer abseilde, maar van een laag punt naar hoog punt kon vliegen. Zijn vliegvermogen was sterk genoeg. Hij drong tegen de buitendeur op. Niet te houden!
En dan gaat de deur van Villa Tinnuncula open, met aan het uiteinde de zitstok waarop hij kan landen.
Net als een ouder wiens kinderen gaan studeren komt dan je empty nest syndroom. Je kijkt steeds…zou hij weer terugkomen. Maar hij is er niet en je gaat je zorgen maken. Vindt hij wel eten, echt jagen kan hij nog niet. Er zijn buiten katten van mensen die hun Wiskas poepende ongedierte onaangelijnd bij andere mensen in de tuin dumpen, dat schijnt zelfs ‘normaal’ te zijn. Het is gebruikelijk, maar niet normaal.
Er zijn door massamedia gek gemaakte hysterici die hier de Terror-torenvalk van Langweer in kunnen gaan zien, als Wietse rond huis vliegt. Na berichten over de haatbuizerd van Birdaard, en de Purmerend-Oehoe, mensen en vooral journaille halen zich de gekste zaken in hun hoofd en handelen naar een verwrongen risicoperceptie. Er zijn kraaien die zijn kopje in kunnen hakken. Allemaal gevaren.
Bezorgd wachten is je deel. Je moet loslaten, aanvaarden en vertrouwen. Het is Wietse’s eigen keuze om wel of niet terug te keren.
Het grootste geschenk: de volgende ochtend vroeg. Dat gedrongen valkenlijfje daar. Wietse zit op een schoorsteen van een ander huizenblok. Kerngezond, hij schudt zijn veren uit (teken van ontspanning en actiebereidheid bij een valk), poetst nauwgezet zijn veertjes.
En ‘s avonds de volgende dag keert Wietse dan toch weer terug op Villa Tinnuncula, gulzig de stukjes duivenborst opschrokkend die klaar liggen, als deel van de hakvlucht. Lukt het jagen niet, dan zijn de ouders er in de natuur om honger te voorkomen.
Ik heb Wietse een paar keer een mus als prooi gepresenteerd, en met het jonge onhandige mussenoverschot hier moet het voor hem geen punt zijn er eens 1 te vangen. Maar de achtervang moet wel klaar staan.
Zo is dan dus een jong valkenleven gered, opgevoed tot prachtige valk. Kijk wat een mooi beest. Door een individueel dier leer je ook de waarde zien van die vele tientallen, honderdenvalken, en vele andere vogels die wat Vogelbescherming Nederland betreft uit de lucht gemept mogen worden. Valken die nu slechts een nummer zijn in een rapport van Altenburg en Wymenga. Maar het zijn echte levende wezens, creaties van God, door variatie en natuurlijke selectie geworden wat ze nu zijn, niet af, maar altijd verrassend, adaptief als de omstandigheden dat vragen.
Pek en veren voorVogelbescherming Nederland in Zeist. Oplichters die de schoonheid van vogels exploiteren voor financieel gewin. Ook hun oud-directeur Eric Wanders stelt dat vast, zoals je op Climategate.nl kon lezen in een interview met hem.
Daarom ook mijn vraag aan de lezer: geef uw mening over de vraag of je mag ingrijpen in de natuur, als dit een mooi dier redt, als dit een kind een unieke ervaring biedt met zo’n mooie roofvogel. Ik hoef geen ‘jeugd te betrekken bij natuur’, wat een eufemisme is voor ‘jeugd opvoeden tot donateur van zo’n linkse loterijmilj0nair’. De natuur is van ons allemaal, niet van die arrogante natuurclubs. Natuurclubs staan de natuurbeleving maar in de weg.
En wat is de waarde nog van de orthodoxe milieubeweging, die meent een ideaal klimaat af te regelen via staatscontrole, daarbij echt bestaande natuur in het nu slopend voor hun klimaat?
Als we dan toch moralistisch worden: Ik zal het nooit goedkeuren dat iemand zo’n mooi dier wat voor zichzelf in een kooitje houdt. De valk komt alleen vrij vliegend tot zijn recht als dier, zelf keuzes makend. Wat vinden jullie daarvan?
De Preek: moge het groene tuig tot het zevende geslacht….
En dan nu de donderpreek, het sluitstuk van dit experiment, dat geslaagd is, want Wietse vliegt vrij als valk, in plaats van dat hij inwisselbaar kadavertje werd, doodgebeten door een kat. En nu maar hopen dat hij niet door een windmolen heel duurzaam uit de lucht wordt gemept.
Zie Hajo’s blog, over hoe de Zaanse overheid als bureaucratisch orgaan een heel orchideenveld plaatmaait. De overheid is in toenemende mate de grootste overtreder in negatieve zin van de Flora en Faunawet. Of het zinloze asfalt dat de Provincie Friesland aanlegt dwars door Nationaal Landschap de Friese Wouden. Hoe kan zo’n overheid mij de les lezen, vertellen of ik iets fout doe in de natuur als dat enkel opbouwend is en met kennis van zaken?
Wat het overtreden van papieren regels betreft: Dienen wij liever naar de geest van de wet te leven dan naar de letter? Als je opbouwend de wet overtreedt, de grens legt tussen positief en negatief, tussen helen, genezen en opbouwen of botweg vernielen, exploiteren uit financieel gewin.
Natuur is liefde en aandacht VOOR het kleine in het leven, je moet er niet VAN willen leven. Het bouwen van Villa Tinnuncula, medicijn tegen coccidiose en het uitwilderingsproject moeten ongeveer 100 euro gekost hebben, wat ik met liefde besteedde.
En dan: De cheerleaders van een Nederland vol turbines, wat ik ‘Het Groene Tuig’ noem, die houden zich aan de letter van de wet in ons land. Zij weten zich- gesteund met loterijmiljoenen -steeds op te dringen met hun natuurzuiverheids-illusie. Waarin ‘De Natuur’ goed is en het onreine element ‘De mens’ altijd slecht. De ‘zuivere natuur’ moet zijn gewassen van menselijke onreinheden, opdat De Natuur dan pas echt wordt, zuiver, goed, de hemel van de groene fanaticus.
Enkele groene verrekijkertypes willen ook dat de Hakvlucht VERBOTEN wordt. Zij vinden dat als een valk door een mens is grootgebracht niet meer ‘natuurlijk’ is. Hun waterscheiding van ‘goed en ‘slecht’ ligt bij ‘de natuurlijkheid’, de variant van heiligheid in de orthodox groene kerk.
De letter van de wet, dat is natuurwetgeving die onklaar is gemaakt door de Rijkscoordinatieregeling, de ‘Crisis en Herstelwet’ die natuursloop sanctioneert door de overheid en haar subsidie-begunstigden.
Voor het spook van de ‘duurzaamheid’, de subsidiemaffia en hun apostolische geloofspamfletje Dagblad Trouw, De Groene Kerk die beweert dat de overheid ons ideale weer kan afregelen via inefficiente natuur- en ruimte verslindende valkenmolens.
Daarom, wie groot wil zijn voor natuur, houdt het klein en overzichtelijk. Voor ons geen grootse natte dromen over verbindingszones en LIFE-subsidies, grand design van boven opgelegd maar IMBY: in my back yard. Redt een dier en je redt de natuur, wie vergroenen wil die plant een boom of bloem.
En laten we verder afspreken:
Wie het woord ‘duurzaam’ nog eenmaal gebruikt zonder spot of ironie of het woord ‘groen’ in andere context dan groen, de bloemetjes, boompjes en de bijtjes, liefde en aandacht voor het leven. Die dient een klap op zijn… te krijgen.
Lees verder via: Climategate.nl
