Pegida of Edwin Wagensveld, iedereen vindt er iets van maar deze gang van zaken is niet normaal meer te noemen.
Met gevaar voor eigen leven zijn we gisteren op pad gegaan, deze keer niet om te flyeren, want: VERBODEN, en ook niet om te demonstreren, want: VERBODEN, maar om een wandelingetje te maken in de buurt en te kijken of dát ooit wel eens zou kunnen en of er nog wel mohammedanen zijn met wie we eventueel een normaal gesprek kunnen voeren in Eindhoven?? Met de kennis van nu hebben we het weer aangetoond: NEE!!
We waren tijdens de kleine stadswandeling enigszins achterop geraakt, Edwin liep met een groepje zo'n 50 meter voor ons. Toen wij voor het stoplicht stonden te wachten om de rotonde over te steken, begon er een licht getinte gehandicapte man in een licht gewaad met capuchon, hangend op een aangepaste scooter, door zijn gsm te blèren; “Ze komen errrrrraan!! Ze zijn errrrr toch!!” Hij klom zo goed en zo kwaad als dat ging op zijn scooter en scheurde vervolgens een paar meter verder naar de hoek van de straat, waar een paar lange jurken werd ingeseind de rest van het kalifaat te mobiliseren.
“Hey Edwin, vuile hoerenzoon!!” Een scooter met twee doorgedraaide testosteron-bommetjes reed al gevaarlijk dichtbij en met de dreigende woorden “Neuk je de moeder” en naar de dames “Vuile kankerhoerrrr!” werden we ‘hartelijk welkom' geheten in het ‘gemoedelijke 'Eindhovense´!!
“Negeren, negeren, doorlopen!!” Bij de volgende stoplichten was de wandelgroep compleet en wandelde rustig de Frankrijkstraat in, waar diverse buurtbewoners op deze zonnige junidag rustig bezig waren in hun tuintje, toen de eerste bakstenen ons al om de oren vlogen. Waarschijnlijk waren de opgefokte scooterrijders zo geïrriteerd geraakt dat er niet werd gereageerd op bovengenoemde bedreigingen dat ze een stapje verder gingen! Een mevrouw in de straat die onkruid stond te wieden, was verbluft: “Die lui zijn gek!!”, duidend op het tuig dat de stenen gooide.
De sfeer was al snel grimmig, van alle kanten kwamen de ‘gelovigen' aangesneld, gillend en schreeuwend met voorop een paar etterbakjes van een jaar of 12, 13 die treiterend het grijze wolven teken maakten! “Vuile nazi's!!”. Het optreden van Jorritsma bij Pauw – waar we overigens vorige week een aanklacht tegen hebben ingediend wegens smaad – had het gewenste effect gesorteerd!
Aan de linkerkant begon zich een stelletje jonge-gooiers-in-opleiding op te stellen, we dachten eerste een natuurverschijnsel te ervaren, ‘sneeuwballen op een stralende zonnige zomerdag in juni', maar het bleken dus de eieren te zijn, hoogstwaarschijnlijk gefaciliteerd door de uitbater van het Turkse groentewinkeltje op de hoek dat de doorgedraaide meute gretig assisteerde! Met traytjes tegelijk werden ze de in de lucht gegooid! Intussen dook de aanstormende pers zich op voorman Edwin, die besloot, toen bekend werd dat een van de wandelaars gewond was geraakt door de rondvliegende bakstenen, de wandeling af te breken. Na drie (!) keer 112 bellen met het verzoek om politie en ambulance, terwijl de vijand steeds verder oprukte, kwam er na 20 minuten een aantal politiebusjes de straat inrijden. Niet om ons – die geen kant meer op konden – voor onze eigen veiligheid weg te voeren uit de war-zone, maar om ons te arresteren wegens het overtreden van de wet Openbare Manifestaties i.v.m. het vermeend flyeren dan wel demonstreren, wat we niet deden.
Onder luid gejoel en een “Hou doeeee!” bliezen we de aftocht, terwijl er nog een restant aan eieren tegen de ruiten vloog en het spuug tegen de ramen klotste – Eindhoven de vetste – richting politiebureau. Daar werden de mannen van de vrouwen gescheiden. Een mannetje (stille) in een blauw overhemd, die we – met een oortje in – al langs de kant van de straat hadden zien staan tijdens de wandeling, liep met een zelfvoldaan lachje via een zijdeur naar binnen waar hij zijn collega's begroette met een welgemeend ‘Salaam Aleikum' en zichtbaar genoot van het feit dat we al onze spullen moesten afstaan en grondig gefouilleerd werden.
De dames werden bij elkaar in een cel opgesloten die overduidelijk eerder werd bewoond door PSV-hooligans (niet helemaal weggepoetst op de muren) en zo waren we gedoemd de komende uren onze ‘zonden' te overdenken op ijzeren bankjes. Gelukkig wel sámen én we hadden ramen met uitzicht op het mannen urinoir, pal tegenover onze ‘vrouwenvleugel', maar geen van onze mannen had kennelijk drang, we zagen ze niet voorbijkomen.
We waren overduidelijk een bezienswaardigheid; steeds liepen er ‘agenten' langs waarvan sommigen een meewarige blik naar binnen wierpen en er zelfs een vrouwelijke blonde en zwaar opgemaakte politie-heks uitgebreid voor de ramen ging staan en opmerkte: “Zo, dat zijn ze dus!!” We glimlachten haar vriendelijk toe, waarop ze met een nijdige kop verder liep.
Heel toevallig was er ook een ‘dame' afgevoerd die bij ons in de cel zat, die nu stoïcijns voor zich uit zat te kijken op het bankje tegenover ons, en dat urenlang volhield (!) zonder ons ook maar een blik waardig te gunnen. Zelfs niet toen we na een tijd collectief rek- en strekoefeningen begonnen te doen en we haar daar ook toe aanmoedigden om toch nog een beetje soepel te blijven; ze vertrok geen spier! We herkenden haar als een linkse, die vorige week weigerde een flyer aan te nemen en ons, toen de vlam in de pan sloeg, toebeet: “Hebben jullie nu je zin?” Ze werd enige uren voordat wij weg mochten, vrijgelaten – het was een vergissinkje (ze was een ANP-journalist) van de politie – hoorden we zeggen.
Om te tijd te doden, besloten we het eierincident te bespreken (waar die linkse nog bij zat): toch zonde om al die eitjes gewoon maar kapot te gooien, daar kan een gezin met een bijstandsuitkering een hele week op teren! Naarmate de tijd verstreek, wisselden we ook nog eierrecepten uit en verbaasden ons over de variatie aan mogelijkheden die een eitje je bood: van een simpele boeren-omelet tot de heerlijkste quiches met kaas! Onze maagjes begonnen intussen wel behoorlijk te rammelen en we moesten van de zenuwen ook regelmatig naar de wc, toch zo'n meter of 10 van de vrouwenvleugel verwijderd, dus even de beentjes strekken. Dat gebeurde ook na het spaarzame bekertje water, met veel tegenzin verstrekt door de catering. We hadden inmiddels opgemerkt, tijdens de wandeling naar de wc's, dat onze mannen in eenzame afzondering zaten, hun schoenen stonden op een kastje voor de celdeur.
De man van de warme maaltijden had zich uren later, na de wisseling van de wacht, ook gemeld. Dat bleek een hele aardige meneer te zijn – in tegenstelling tot de vorige diender van het bekertje water! “Goedenavond dames, jullie zullen onderhand we trek gekregen hebben!” Een van de gearresteerde wandelaars had het geluk bij haar verklaring een agente te treffen die een horloge met een grote wijzerplaat droeg, en ze kon zien dat het toen inmiddels al kwart over 6 was geworden, en dat was al enige tijd geleden, dus ja “We lusten wel wat!”
Maar eerst nog even plassen! We hadden ons al netjes in de rij voor de uitgang van de cel opgesteld, waarna de agent iedere keer mee liep om ons om de beurt naar het toilet te begeleiden, maar niet voordat hij iedere keer weer zorgvuldig de celdeur afsloot (3x slot opdraaien) om te voorkomen dat we de benen zouden nemen!
Intussen probeerden we te identificeren wat we te eten zouden krijgen, het karretje met de magnetronmaaltijden stond pal voor het raam met de opdruk naar boven, maar met enige inspanning zagen we tot onze verbijstering dat we CHILI CON CARNE te eten kregen!!
“Meneer, het is toch niet halal??”. De agent checkte even de verpakking: “Nee, er staat op dat het vegetarische chili con carne is!” “Nou, hoeven we niet, dit doen jullie expres! Hoe kun je nu 5 vrouwen in een cel aan de chili con carne zetten, dat wordt knallen!!”
Even keek hij ons verschrikt aan; “Nee dames, jullie moeten nu niet gaan knallen he, rustig blijven!” Na hem een welgemeend schouderklopje gegeven te hebben voor zijn gevoel voor humor liet hij zich ontvallen: “Het is me wat dames, jullie hadden je deze dag natuurlijk toch ook heel anders voorgesteld!” We knikten. “Ja, maar we weten hoe de mentaliteit is in dit land is en in deze stad”. Hij zette toch maar een paar maaltijden neer, voor het geval we ons mochten bedenken, en mompelde: “Jullie horen hier niet!”
Wat is nu de moraal van dit lange verhaal waarin we jullie, beste lezers van “E.J. Bron”, een inkijkje hebben geven in het leven van een verzetsgroep?
We zijn overgeleverd aan de radicale islam, de burgemeester van Eindhoven heeft gefaald en kiest voor het geweld, dat is de makkelijkste weg. Hij had niet verwacht dat dit kleine standvastige groepje van Pegida het hem nog eens zo moeilijk zou maken, en hiermee toont hij zijn brevet van onvermogen. Hij is er op uit geweest de zaak te laten escaleren, en zo Pegida voor eens en voor altijd te elimineren: het zwijgen op te leggen, want dan had hij gescoord in het kalifaat in Eindhoven en trots bij Pauw kunnen vertellen dat het hém wel gelukt was en andere burgemeesters niet.
Een van de wandelaars, die door een steen was geraakt, werd door de politie, tijdens zijn ondervraging, dringend geadviseerd in het vervolg thuis te blijven, dan had hij de verwonding aan zijn been niet opgelopen!
Het is gedaan met de vrijheid van meningsuiting in ‘ons' land en dankzij de beelden worden er steeds meer Nederlanders wakker. De stille islamisering, waar nog veel teveel mensen voor wegkijken, ‘not in my backyard' oftewel: ze hebben er geen last van, wordt nu vol in beeld gebracht als een heel gevaarlijk monster met een enorm grote bek!
Ik wil besluiten met een spreuk die we zagen hangen bij het kopieerapparaat in het politiebureau richting de toiletten: “Heel veel mensen worden agressief uit angst om bang te zijn!”
Wij van Pegida blijven ondanks alles altijd vreedzaam en beheerst, u kunt het met onze acties eens zijn of niet, maar wij geven ons niet zomaar over aan de islam. En als je voor een wandeling (hoe absurd) ‘voor straf' op een mooie zomerse dag in juni 6 uurtjes moet ‘boeten' in een cel op een ijzeren bankje, dan doen we dat! Wij wel!!
Lees verder bij de bron: E.J. Bron
Photo by Opposition 24 
