De taken die bijstandsgerechtigden in Rotterdam voor hun uitkering moeten uitvoeren, worden door de deelnemers als intimiderend, zinloos en onredelijk ervaren. Dat stelt de gemeentelijke ombudsman Anne Mieke Zwaneveld in een rapport over de uitvoering van het zogeheten re-integratiebeleid van de gemeente. Wie in Rotterdam in de bijstand zit, moet daar iets voor terugdoen. Wie geen werk kan vinden, moet de eerste vijftien weken straten gaan vegen, ongeacht achtergrond in opleiding of werk. Volgens de ombudsman gaat het om straten die door de professionals al zijn schoongemaakt.
De ombudsman vraagt zich af wat de toegevoegde waarde is van de algemene verplichting straten te gaan vegen. „Velen ervaren dit werk als vernederend en confronterend. Het draagt in hun beleving in ieder geval niet bij aan het vinden van betaald werk.” In een reactie zegt verantwoordelijk wethouder Maarten Struijvenberg (Leefbaar Rotterdam) dat mensen geen uitkering moeten willen hebben: „maar alles in het werk moeten stellen om aan het werk te gaan. Zeker de mensen die kúnnen werken.” Als de bezem opdoemt, stimuleert dat mensen nog meer om werk te vinden, is de ervaring van de gemeente. (Bron: Telegraaf)
Soms, maar steeds vaker, komen er van die berichten voorbij die je bloed ver tot over kookpunt laten koken. Dat een mens zich ternauwernood weet te verbijten van blinde woede. En dit is dan weer zo’n bericht. Een bericht waarbij je je afvraagt hoe lang het nog zal kunnen duren alvorens een eerste Nederlandse(!) ‘zelfmoordterrorist’ zich zal opblazen in een bij voorkeur goed gevulde omgeving van ambtenaren?
Bijna alle politieke partijen zijn vooral drukdoende om het menselijk leven in ons land onleefbaar te maken. Om het leven te devalueren tot niet meer waard om geleefd te worden. En haar ambtenaren hebben er dan ook een drukke dagtaak, een zwetende werkweek aan, om gehoor te geven aan al die politieke wensen van hun broodheren: de algehele verontmenselijking van de samenleving. Maar wat kun je verwachten dat er staat te gebeuren indien je mensen ontmenselijkt?
Want laten we eerst eens beginnen om een onderscheid te maken tussen de bijstandsgerechtigde autochtone Nederlanders die alhier geboren en getogen zijn, met anderzijds de Mederlandse gelukszoekers. En laten we ons dan ook afvragen hoe de gemiddelde Nederlandse bijstandsgerechtigde tegen een werkende(!) buitenlandse gelukszoeker zal aankijken? Zal hij niet denken: ‘die pikt mooi mijn baan en daarmee de toekomst van mij en mijn kinderen in’? Betreft deze waarneming niet een algemene feitelijkheid? Een ultieme waarheid?
Is de tegenwerping ‘dat in de 60er jaren toen de eerste gelukszoekers werden binnengehaald, deze juist werden binnengehaald om werkzaamheden te verrichten die de Nederlanders zelf niet wilden doen’, niet een gefalsificeerde stelling van ongekende proporties? Want waarom zal men in tijden van (super)hoogconjunctuur kiezen voor een baan als straatveger tegen minimumloon, als gelijktijdig de aanbiedingen van topbetrekkingen met dito beloning je letterlijk om de oren vliegen? Is het dan niet gewoonweg erg logisch dat de wat minder beloonde banen blijven liggen? En is het dan ook niet gewoon superlogisch dat precies die banen uitermate geschikt zijn voor mensen die onze taal niet spreken en verstoken zijn van enige vorm van relevante opleiding? Het is allemaal precies zo logisch als de reden waarom Rotterdamse ambtenaren voor de functie van ambtenaar kiezen en niet voor de functie van straatveger. Of niet soms?
De politiek, de (s)linkse politiek waarmee Nederland en Europa worden geconfronteerd en het resultaat is van een breed megalomaan denken (1) Behept met grootheidswaanzin 2) Iemand die zich boven de wet stelt 3) Iemand die aan grootheidswaanzin lijdt 4) Lijdend aan grootheidswaan 5) Persoonsbenaming),precies die politiek zal ons land (en Europa) transformeren tot een 4e wereld land. En we blijken al een heel aardig eind op weg, ook weer als we de benadering en behandeling van de Rotterdamse bijstandsgerechtigden tot ons door laten dringen.
We hebben er op ons blog al vaker over bericht. Over de paricipatiewet, over de dramatische ontwikkelingen op de arbeidsmarkt om ouderen, over de Varkenswet die gemeenten een recht ontleent op deportatie van werklozen , en over het CBS dat Lodewijk Assher weer op de bek heeft gemept over discriminatie op de arbeidsmarkt. Maar we kunnen schrijven wat we willen, tot we een ons wegen, maar een psychische stoornis maakt het kennelijk onmogelijk om tot onder de schedel van verreweg de allermeeste politici te kunnen doordringen.
En daarom rest ons Nederlanders, ons Europeanen, niet anders dan het wachten op de allereerste maar onvermijdelijke superboem!
Lees verder via: Nachthemel
