Heb je je ook zo verbaasd over de enorme overwinning van Syriza bij de verkiezingen in Griekenland? De machthebbers hebben er alles aan gedaan om de Griekse kiezers bang te maken. Ze werden geïntimideerd. Door Juncker: Hij waarschuwde de Grieken voor een „verkeerde uitslag”. Door Merkel: “Als Alexis Tsipras de verkiezingen wint en wanneer hij de schulden van het land niet langer zou betalen, dan is een Grexit onvermijdelijk”.
Door de ECB die waarschuwde voor rampen die zouden volgen als ‘de populisten’ aan de macht kwamen. Door de eigen regering die doemscenario’s voorspelde als Tsipras zou winnen. Maar de Griekse kiezers trokken zich daar niks van aan. Ze hebben massaal Syriza gestemd.
De gevestigde macht heeft er geen moeite mee om te knoeien bij het tellen van de stemmen, als ze dat nodig vindt. Bij het referendum over onafhankelijkheid in Schotland in september vorig jaar is zichtbaar gefraudeerd. Ik had verwacht dat dit soort dingen ook voor Griekenland roet in het eten zouden kunnen gooien, maar dat bleek mee te vallen. Misschien is er wel wat gerommeld met de stembiljetten, want dat Syriza nèt geen meerderheid heeft, is wel een beetje verdacht natuurlijk. Maar toch: Syriza, dat een einde wil maken aan het rigide bezuinigingsbeleid en over de schulden wil heronderondelen, kan gaan regeren.
Revolutie
Een historische gebeurtenis. Er waait een nieuwe wind door Europa. Velen verwachten dat zusterpartij Podemos in Spanje door deze opsteker in Griekenland komend najaar ook een goeie kans gaat maken op een overwinning en dat wellicht nog meer linkse partijen in andere landen mee gaan liften. Gaat een nieuwe sociale politiek het stokje binnen de EU overnemen? Komt er een einde aan het neoliberale schrikbewind?
Dit is het eind van de bezuinigingen in Europa, bezweren de aanhangers van het links-radicale en anti-Europese Syriza dat zondag de verkiezingen in Griekenland overtuigend won. De revolutie – of op zijn minst een EU-volutie – begint dit keer in Athene.
Griekenland: eerste barst in de Europese monoliet, schrijft AnderEuropa.
Iedereen ziet in dat het hier om een historische gebeurtenis gaat. Twee logica’s botsen, één die het heeft over euro’s, procenten en profijten, een andere die het opneemt voor de menselijke waardigheid.
Voor de linkse krachten komt het er nu op aan al het mogelijke te doen om deze ongelijke strijd, tegen alle waarschijnlijkheid in, te doen kantelen, en een ommekeer van het beleid te bewerkstelligen in Griekenland en in heel Europa.
Onverstoorbaar
Een revolutie in Europa. De EU-leiders zullen wel benauwd zijn? Hoe zullen ze op deze ontwikkelingen reageren? NRC schreef afgelopen weekend dat al voor de verkiezingen bij de EU top in Brussel de eerste paniek omgeslagen was in onverstoorbaarheid.
„De eenheid van de eurozone wordt niet bedreigd, we zijn niet bang voor de Griekse verkiezingen”, zei eurocommissaris Pierre Moscovici (Economische en Financiële Zaken) begin deze week. „Wat de Grieken ook kiezen, we hebben er antwoorden op.”
Kan het zijn dat het de EU-leiders helemaal niet verkeerd uitkomt dat links nu de macht grijpt in Griekenland en straks misschien ook in Spanje? Over herstructurering van de schulden valt inmiddels misschien best te praten. Politici spreken nu nog ferme taal: “Nee, dat gaat nooit gebeuren”. Maar elders zie je de opinie kantelen. Marike Stelling schreef in NRC: Laten we aardig zijn voor de Grieken.
Nu is het tijd voor een gebaar, nu is het tijd voor echte hulp, voor het kwijtschelden van een deel van de schulden. (…) [De Grieken] moeten het hebben van onze ruimhartigheid. Ik zou zeggen: doe er wat mee. En wees niet zuinig. We owe them.
Zie ook de opmerkingen van de invloedrijke Amerikaanse econoom Jeffrey Sachs in NRC:
“…wees eerlijk. De huidige situatie is onhoudbaar. Syriza heeft geen ongelijk als het opnieuw met Europa wil onderhandelen. Er is echt meer solidariteit nodig in Europa”.
Buit is binnen
De tijd is nu rijp voor schuldsanering. EU-top en bankensector hebben inmiddels gezamenlijk alle noodzakelijke voorbereidingen getroffen. Ze hebben hun schaapjes op het droge gebracht. De Griekse schulden zijn geen bedreiging meer voor de bankiers, ze zijn nu ons probleem geworden.
Door mechanismes als het EFSF, het ESM en de Bankenunie zijn de megaschulden van de zuidelijke EU-landen met de bijbehorende risico’s overgeheveld van het financiële grootbedrijf naar de belastingbetalers. De EU burgers draaien nu op voor de kosten die met een schuldherschikking gepaard gaan.
Pieter Cleppe van Open Europe schrijft erover op Follow the Money:
Private banken zijn er in geslaagd om de meeste van hun risico’s op die belastingbetaler af te wentelen, iets waarvoor we met Open Europe reedswaarschuwden toen dit gebeurde.
Open Europe heeft ons bij het tot stand komen van de afwentelingsmechanismes gewaarschuwd. Ook LLE heeft deze gebeurtenissen telkensweeraangekaart. Maar veel mensen zullen dit nieuws helaas gemist hebben.
De constructies van EFSF, ESM en Bankenunie werden met de prachtigste en meest sussende rationaliseringen in het leven geroepen. Noodfondsen als het EFSF en het ESM zouden goed zijn om ons te behoeden voor volgende rampen van dreigende defaults van landen. In werkelijkheid gaan deze fondsen ons financieel verder uitkleden. Een Bankenunie zou de oplossing zijn om een volgende kredietcrisis te voorkomen. In werkelijkheid zal onze portemonnee bij problemen met banken juist meer geplunderd worden. Hoe kon dit gebeuren, hoe hebben we ons zo voor de gek laten houden?
EFSF
Het EFSF is opgericht om de Europese staatsschuldencrisis het hoofd te bieden.
Het Europees Financieel Stabiliteitsfonds is een rechtspersoon die in juni 2010 is opgericht door de Europese Unie in het kader van het bestrijden van de Europese staatsschuldencrisis van 2010. De doelstelling is het verschaffen van financiële steun aan lidstaten van de EU (tevens beperkt tot de eurozone) die in financiële moeilijkheden verkeren.
Geen wolkje aan de lucht zou je zeggen, maar wat EFSF feitelijk doet is staatsschuld (staatsobligaties) inkopen van Zuid Europa en met garantie van alle Eurozone landen weer doorverkopen (onder een andere naam) voor een lagere rente. Het is de vraag in hoeverre dit nog verschilt van euro-obligaties, waarvan iedereen zegt dat die er niet moeten komen omdat dit gepaard gaat met waardeoverdracht van Noord naar Zuid.
Het EFSF was officieel een tijdelijk (van origine 3 jaar durende) faciliteit, die op termijn vervangen zou worden door het permanente ESM fonds. Maar feitelijk is het EFSF nog steeds in bedrijf. Nederland staat hierin garant voor zeker 44 miljard euro.
Het Europees Stabiliteitsmechanisme (ESM) is een permanent financieringsprogramma voor de redding van lidstaten van de Europese Unie in moeilijkheden.
Het ESM werd in het leven geroepen als veiligheidsbuffer voor lidstaten die in problemen kwamen, een zekerheidsfonds voor de Euro zelf dus. Prima, zou je denken. Maar hoe is die buffer in gericht? In het spaarpotje voor noodgevallen zit 500 miljard euro. Nederland moest 40 miljard euro inleggen, maar zonder dat er nog inspraak is. Ondertussen moet de schatkist open blijven staan, want 500 miljard euro was nog niet genoeg. Als het geld op is kan ons verplicht worden om meer te betalen. De EU-top kan dat op elk moment beslissen, en binnen 7 dagen moeten we welk gewenst bedrag dan ook betalen. Een waardeoverdracht van onze schatkist naar de diepe put van probleemlanden, zonder limieten dus.
En denk maar niet dat de bevolking in die landen er ook maar 1 cent van zal zien. Het geld gaat linea recta naar de grote bankiers om aflossing en rente te betalen. De Griekse hoogleraar economie Yanis Varoufakis, die nu minister van financiën van de Syriza-regering is geworden, zegt hierover:
‘Zogenaamd uit solidariteit met Griekenland wordt jullie gevraagd om leningen te garanderen die niet naar Griekenland gaan om de economie te stimuleren, maar slechts tien seconden in handen zijn van de Griekse overheid om daarna naar de crediteuren, de Europese banken te gaan.
Om deze reden noemt Varoufakis de miljardenbijdragen van Nederland aan de fondsen EFSF en ESM ‘een historische fout’.
Het geld gaat immers niet naar Griekenland, maar via die omweg naar de virtueel failliete Europese banken. Dat is niet goed voor Griekenland, en ook niet voor Nederland.
Erg democratisch is het ESM ook niet tot stand gekomen. De Nederlandse regering heeft het ESM zoals we het nu kennen nooit goedgekeurd. Het akkoord dat de kamer heeft gegeven was op een oudere versie van het ESM, waarin geen clausule zat dat er rechtstreeks aan bankiers uitgekeerd kon worden voor herkapitalisatie van banken. Mèt deze clausule, die er dus stiekem ingefrommeld is, is het ESM een graaipot geworden voor bankiers.
Door het EFSF en ESM zijn de Nederlandse staatsgaranties sinds 2008 vertienvoudigd, tot nu al 201 miljard Nederlandse euro. Onze blootstelling, zoals dat zo mooi heet, aan Zuidelijk falen is dus 201 miljard. Met de bepaling daarbij dat dat nog verder op kan lopen als de tegoeden op zijn. Op een Bruto Binnenland Product van plm. 700 miljard euro, is dat een enorm risico.
Stabiliteit is het toverwoord waarmee de noodzaak van een EFSF en een ESM wordt gepromoot. Maar wat houdt stabiliteit in voor EU-politici en grootbankiers? Is dat onze stabiliteit of de hunne? De vraag stellen, is hem beantwoorden. Stabiliteit betekent hier dat een eindeloze stroom geld van de EU-bevolking naar de banken gaat (zodat zij verzekerd zijn van een stabiel inkomen) en wij op termijn allemaal even arm worden.
Als dreigt dat bepaalde schuldenaren niet meer aan hun betaalverplichtingen kunnen voldoen (zoals nu de zuidelijke eurolanden), dan zorg je gewoon dat de verantwoordelijkheid voor die schulden overgedragen wordt aan een kredietwaardiger groep (de noordelijke eurolanden), zodat aflossing en rente gegarandeerd blijven. Dat is het doel dat EU-top en bankiers met EFSF en ESM hebben: het wordt wel het uitsmeren van schulden genoemd.
De Bankenunie is ook een reddingsfonds waar de burgers verantwoordelijk voor zijn, maar van een speciale soort. Want dit is een fonds dat specifiek voor één sector is opgericht. De banken zelf betalen ook een paar losse euro’s aan dat fonds verspreid over ruim 8 jaar, maar als het erop aankomt, dan moeten de belastingbetalers en sparende burgers voor de bankenschulden van welke bank dan ook in de hele eurozone opdraaien.
Ook de Bankenunie is niet democratisch tot stand gekomen. Het kabinet was zelfs tegen! Maar de Bankenunie kwam toch. Hoe kan dit? Voor de Bankenunie hoefde geen enkel verdrag gewijzigd te worden. Dit komt omdat de ECB hier aan de knoppen zat. De ECB is zogenaamd onafhankelijk en technisch gezien geen onderdeel van de EU-organisatie, daarom hadden politici hierin geen inspraak.
Die Bankenunie wordt aan ons verkocht als een EU-brede toezichthouder die zou kunnen voorkomen dat er weer een bankencrisis uitbreekt waar de burgers met belastinggeld voor op moeten draaien. Niet meer worden banken tegen beter weten in door politici overeindgehouden. Nu kunnen slechte banken worden ontbonden wanneer dat nodig is, en worden de schulden niet meer bij de belastingbetaler neergelegd. Veiligheid, eindelijk.
Maar hoe is dit orgaan ingericht? Banken worden boven de lidstaten geplaatst, nationale politici hebben geen inspraak meer. Het gevolg is dat de ECB voortaan, zonder tussenkomst van wie dan ook, bepaalt wanneer, hoeveel losgeld betaald moet worden aan bankiers die in de problemen zijn gekomen. En wie gaat dat losgeld nu ophoesten? De investeerders van de probleembank. En wie zijn die investeerders? Dat zijn aandeelhouders, maar ook wij: de spaarders.
Als u denkt: ach zo’n vaart zal het niet lopen, denk dan even terug aan wat er in Cyprus gebeurde. Daar werden in 2013 banken die dreigden om te vallen met spaargeld gered.
Na de invoering van de Bankenunie hoeven de belastingbetalers niet langer op te draaien voor schulden bij banken, nee inderdaad, het spaargeld van de rekeninghouders wordt daar nu voor gebruikt. Niet bepaald een verbetering.
Het betalen bij dreigende faillissementen begint nu bij de spaarders, dat zijn namelijk investeerders die hun geld (uw spaargeld) aan de bank hebben geleend. Dat maakt u geen spaarder wiens geld wordt beschermd, dat maakt u een investeerder die risico loopt met uw investering.
Officieel is via het depositogarantiestelsel een spaarbedrag van 100.000 euro p.p. gegarandeerd. Maar in de praktijk blijkt dit een wassen neus. Mocht het zover komen, dan zal blijken dat er lang niet genoeg geld in het verzekeringspotje zit om deze garantie aan de burger waar te kunnen maken.
Griekse schuld nu ons probleem
De oprichting van het EFSF als een tijdelijk noodfonds was misschien nog te verdedigen, (maar de manier waarop dat mechanisme was ingericht – met een soort euro-obligaties- gaf al te denken) en in hoeverre hierover democratisch is beslist is moeilijk na te gaan. Maar de overhevelingsmechanismes ESM en Bankenunie zijn door pure misleiding doorgedrukt. Het Nederlandse parlement heeft het ESM zoals we het nu kennen zelfs nooit goedgekeurd. De Bankenunie is volledig buiten het democratisch bestel om gegaan, omdat die als een ECB aangelegenheid werd gepresenteerd.
Volksvertegenwoordigers zijn buiten spel gezet en ondertussen werd ook de burger op alle mogelijke manieren om de tuin geleid. De berichten hierover in de media waren (en zijn) voor de doorsnee burger niet te volgen. Nooit is er een publiek debat over deze monsterconstructies geweest. Het is allemaal over onze hoofden beslist. En nu zitten wij met de gebakken peren.
Met EFSF, ESM en Bankenunie hebben de bankiers alle troeven in handen. Hun buit is veilig gesteld. De EU-top en bankiers zien de eisen van opkomend links daarom met vertrouwen tegemoet. De schulden van de zuidelijke eurolanden zijn ons probleem geworden. De grote herstructurering van de gigantische schuldenberg kan gaan beginnen.
JDreport.com publiceert verhalen uit een flink aantal andere "onafhankelijke" nieuwsbronnen, blogs en wat al niet meer.
De meningen in dit artikel zijn van de bron en weerspiegelen niet JDreport.com.
Wanneer je voor de eerste keer inlogt met een Social Login-knop, verzamelen wij van je account openbare profielinformatie gedeeld door de Social login provider, op basis van je privacy-instellingen. We krijgen ook je e-mailadres om automatisch een account voor je aan te maken op onze site. Zodra je account is aangemaakt, ben je ingelogd op dit account.
Niet akkoordAkkoord
Maak verbinding met
Ik sta toe om een account aan te maken
Wanneer je voor de eerste keer inlogt met een Social Login-knop, verzamelen wij van je account openbare profielinformatie gedeeld door de Social login provider, op basis van je privacy-instellingen. We krijgen ook je e-mailadres om automatisch een account voor je aan te maken op onze site. Zodra je account is aangemaakt, ben je ingelogd op dit account.
