CPB wil dat ouderen nog meer worden kaalgeplukt

In het NOS-Journaal legt Marloes de Graaf van het CPB uit dat werknemers van 55 en ouder, die door hun werkgever aan de kant zijn gezet, te hoge looneisen hebben, omdat zeventig procent van hun laatst genoten inkomen nog te veel is voor die schooiers. Of het veel voorkomt dat werkzoekenden binnen deze groep aangeboden werk weigeren, dat heeft ze niet ‘onderzocht‘, en weet ze dus ook niet ‘precies‘. Maar haar devies: Aan de hongerpaal met die uitvreters! Hoe sneller, hoe beter!

Dit onderwerp sluit mooi aan bij mijn bijdrage over pensioenen dat ik gisteren publiceerde.

Mevrouw de Graaf heeft ‘Kwantitatieve Algemene Economie‘ gestudeerd, en komt rond van een vorstelijke uitkering. Dat wil zeggen, haar werkgever is de overheid, die het geld voor haar inkomen ophaalt bij de belastingbetaler. In ruil voor die uitkering bedenkt ze dit soort ‘oplossingen‘.

Wellicht denkt u er anders over, maar ik kan niet bedenken waarom we daarvoor een academisch geschoold kaderlid nodig hebben, die vanuit dat Stalinistisch bolwerk van het Centraal Plan Bureau dit soort proefballonnetjes de samenleving in schiet. Het kan zijn dat er een fraaie, doorwrochte visie schuil gaat achter dit ‘plan‘, maar ik zie het niet. Integendeel. Het lijkt mij kenmerkend voor de extreme, dogmatische kortzichtigheid die het product is van de schools onderwezen economische lesstof in de achter ons liggende decennia, die in 2008 zo verschrikkelijk door de mand viel.

Zoals degenen die hier al langer meelezen wel weten, ben ik zelf een groot voorstander van het ‘basisloon‘. Eén gegarandeerd (minimum) inkomen voor allen met een Nederlands paspoort, en ook niet meer dan dat, tenzij men arbeid verricht, of tegoeden heeft uit pensioenverplichtingen via een ‘fonds‘. Dan zijn we in één keer verlost van mevrouw de Graaf en het complete circus dat zich dag in, dag uit, verrijkt door het schuiven met overheidsgeld waar de één wel recht op heeft, en de ander niet. En het maken van dit soort ‘plannetjes‘, die iedereen met verantwoordelijkheid voor een huishouden ook kan bedenken. Zij het dat ik het vermoeden heb dat de meesten met die achtergrond hun prioriteiten elders zouden leggen. En eerder compassie zouden hebben met iemand die op latere leeftijd zijn werk verliest, dan met iemand die beroepshalve dit soort ‘oplossingen‘ bedenkt.

Zelf behoor ik niet tot de groep waar mevrouw de Graaf haar oog op heeft laten vallen. Dus deze reactie komt niet voort uit eigenbelang. Het is een zuiver rationele benadering van een evident probleem, dat door de politiek onlangs nog sterk is vergroot, door het optrekken van de leeftijd waarop men met pensioen mag gaan. Mensen langer door laten werken, in een tijd waarin er eerder steeds minder behoefte is aan arbeiders, cq ‘werknemers‘. Tewerkstelling in ‘service-banen‘, zoals die van mevrouw de Graaf, is een kostenpost voor de economie. In haar geval zelfs een heel hoge kostenpost, omdat ze ‘academisch gevormd‘ is. Dat genereert niet alleen een hoog inkomen, maar de academische vorming was ook niet gratis.

Het idee van een ‘basisloon‘, en een écht vrije ‘markt‘, wordt in die kringen te vuur en te zwaard bestreden, om voor de hand liggende redenen. De behoefte aan een CPB slinkt daardoor op slag tot ‘nul’. En mevrouw de Graaf ziet zichzelf nog niet bij de McDonalds hamburgers serveren. Toch is dat zuiver economisch een veel aantrekkelijker propositie dan het verlagen van de WW voor oudere werklozen. Denk even met mij mee.

Iemand die op slag dertig procent van zijn inkomen verliest, moet de tering naar de nering zetten. Het zal voor de meesten nog een hele klus zijn om niet te ‘verzuipen‘. Je komt voor dramatische keuzes te staan. Op die leeftijd hebben velen nog schoolgaande kinderen, in een samenleving waarin mensen steeds ouder aan kinderen beginnen. Buitenlandse vakanties worden geschrapt, de auto moet langer mee, of gaat de deur uit. En wat er overblijft aan bestedingen gaat naar de Nederlandse economie. Zij het dat er scherp op de prijs zal worden gelet, en goedkope spullen doorgaans eerder uit China en andere ‘lage lonen landen‘ komen. Maar een duwtje in de rug voor dat soort landen, langs DIE weg, creëert op termijn weer vraag naar producten die wij exporteren.

Hoe anders ligt dat bij de beter betaalde overheidsmedewerkers! Hun uitgaven patroon is per individu verschillend, maar verhoudingsgewijs verdwijnt er bij hen meer geld richting ‘diensten‘, en in het zwarte gat van de buitenlandse vakantie. Naast de uitbouw van individuele rijkdom. En natuurlijk gun ik ook hen dat grotere huis, en realiseer ik mij dat daarmee de Nederlandse bouwvakker ook geholpen is. Maar het blijft geld van de belastingbetaler. En dan vind ik het persoonlijk redelijker om dat te investeren in iemand die moet sappelen om zijn of haar gezinnetje van voedsel te voorzien, en droog en warm te houden, na aan de dijk te zijn gezet, dan in een villa met gouden kranen, en een Audi voor de deur van iemand die niet daadwerkelijk ‘productief‘ is.

Mensen met een economische achtergrond verzetten zich fel tegen het idee van een ‘basisloon‘, omdat het er toe zou kunnen leiden dat mensen dan eerder zouden besluiten om ‘lekker niks‘ te doen. Maar dat heb ik liever, dan dat ze beslag leggen op kostbare kantoorruimte, infrastructuur, gas licht en water, om vervolgens met een ‘rapport‘ te komen dat niet verder reikt dan herkauwd dogma. Daarbij, als haar idee juist is, dat een lagere uitkering iemand eerder zal doen besluiten lager betaald werk te accepteren, is mijn plan van een ‘basisloon‘ het ‘Ei van Columbus‘! Lager kan niet. Maar dan niet als een ‘klap in je nek‘ achteraf, maar als een voor iedereen gelijk gegeven dat wordt vastgelegd in het Sociale Contract dat de overheid met ons sluit. Vooraf bekend. En met de mogelijkheid om je privé, op eigen kosten, bij te verzekeren als je het risico te hoog vindt.

Dat laatste zal eerder het geval zijn bij de duurdere ‘werknemers‘, zoals mevrouw de Graaf. Maar dat is dan een persoonlijke keuze, waarbij die groep betaalt voor een ‘overhead‘ die het ministerie van ‘Sociale Zaken‘, en al die lagere overheden nu genereren, door de premies die ze betalen aan private verzekeraars. En wie avontuurlijker is, of niks te verzekeren heeft, omdat het inkomen toch amper boven het basisloon ligt, betaalt niks. Je kunt ook je eigen oplossing bedenken om een ‘appeltje voor de dorst‘ te hebben, door (zo veilig mogelijk) te beleggen. Wat per saldo weer zal leiden tot het beschikbaar stellen van kapitaal voor aandelen en obligaties, anders dan het ‘Mickey Mouse‘-geld dat de Centrale Banken nu in omloop brengen via de banken om die ‘waardepapieren‘ op te krikken.

Het CPB-plan wordt niet gekenmerkt door enige visie, maar door een boekhouders-mentaliteit. Door de keuzes van de overheid, die oudere werknemers dwingt langer door te werken, en die contractbreuk pleegt om dat te bewerkstelligen, ontstaat aan de ‘onderkant‘ een gebrek aan banen voor ‘schoolverlaters‘. In het bijzonder waar het de beter betaalde banen betreft, waar mensen minder snel slijten. Daarnaast worden ze ook nog eens opgezadeld met een ‘studieschuld‘, als gevolg van de keuzes van diezelfde politici. En aan de bovenkant vallen alleen die mensen van de wagen die eigenlijk al met pensioen hadden gemoeten, omdat ze versleten zijn, en niet meer te plaatsen, dus groeit die groep in de statistieken. Die groep wordt zichtbaar als een ‘kostenpost‘. En wat doe je met kosten, als je een econoom bent? Die breng je omlaag! Dus? Snoeien in de uitkeringen. Allemaal op advies van het CPB.

Mijn reeds vele jaren geleden overleden moeder had huishoudschool, en levenservaring. Ze leerde mij om op mijn hoede te zijn voor dit soort trucs. Een wijze les.

Lees verder via: Stop de bankiers

Photo by devriesm