Na de vluchtelingencrisis nu de coronacrisis. En daarna de eurocrisis, EU-bankencrisis en EU-crisis, 3 tegelijk. Dat is wat ons staat te wachten omdat we zijn blijven doormodderen met failliete lidstaten in één en dezelfde muntunie.
Het mag duidelijk zijn dat de corona-schade gigantisch groot zal worden.
Nooit eerder zijn er binnen de EU biljoenen euro’s toegezegd om de noodlijdende economieën in de afzonderlijke EU-lidstaten te ondersteunen. Wat ons nu staat te wachten is dat de sterke landen ook de arme landen te hulp moeten schieten via de uitgifte van eurobonds.
Drie crises tegelijk
Maar let op, wat niemand hier in de gaten heeft is dit. Als “rijke” landen hun economie moeten redden dan gaat dat om veel geld. Heel veel geld als je een sterke economie had en die op hetzelfde peil wilt, of eigenlijk moet terug brengen. De staatssteun zal dan ook onnoemelijk groot zijn om de omvangrijke (Duitse) industrie en (NL) dienstverlenende sector overeind te houden.
Wat hoog staat kan diep vallen. Economisch sterke landen moeten dus veel meer geld reserveren om hun eigen hachje te redden.
Lege winkelpanden en werkloosheid
Als je daarnaast nog gedwongen bent om mee doet in een verenigde unie dan blijft er weinig over voor hulpverlening over de grens. Slechts een eenmalige bijdrage in het noodfonds van het ESM is de enige optie om solidariteit te tonen. Als de noord Europese lidstaten het laten afweten om “onze” ontspoorde broeder Italië te helpen dan zal dat kwaad bloed zetten onder de zuidelijke (arme) lidstaten.
Dat is dus het gevolg van een unie met verschillende lidstaten die stuk voor stuk een autonome regering hebben met een eigen parlement. De volksvertegenwoordigers in het parlement zullen het nu willen opnemen voor hun eigen achterban. De stemgerechtigde massa in de samenleving zal zwaar tegen een redding van Italië zijn.
Mensen kijken om zich heen en zien de verloedering in hun eigen steden met lege winkelpanden. De ongerustheid over de naderende (massa) werkloosheid zal zijn uitwerking hebben richting de politiek.
Solidariteit werkt niet op afstand
Hoezo doneren voor landen die de waarschuwingen in het verleden vanuit Brussel en van de eurogroep, met toenmalig minister Jeroen Dijsselbloem, naast zich neerlegden. Als zo meteen de financiële ellende in de eigen sociale omgeving om zich heen slaat dan gaan boze burgers wijzen op het Europese beleid van de eigen regering, die teveel over de grens dacht i.p.v. aan de eigen bevolking. Solidariteit werkt alleen onder mensen in de eigen omgeving.
De zogenaamde “noaberplicht” die we in Drenthe kennen werkt alleen als je de naaste familie of buren, die dicht bij je zijn, ondersteunt. De zogenaamde solidariteitsgedachte van een stelletje ongeregelde landen die dure Europese instituten hebben opgericht om een (verdeeld) Europa te vertegenwoordigen op het wereldtoneel zal nooit werken in tijden van nood. Het trouw blijven aan elkaar werkt alleen in een sterke verbondenheid met je naasten.
Goed geld naar kwaad geld
Ik heb geen binding met Giovanni of Tommasso de Pizzabakker in Milaan of Venetië. Het is leuk dat we open grenzen hebben in Europa en die prachtige landen aan de Middellandse Zee kunnen bezoeken. Maar staatssteun in de vorm van obligaties gaat mij echt te ver. We zijn geen VS maar hebben een EU opgericht om onbelemmerd handel te kunnen drijven.
De open grenzen met vrij goederen- en personenverkeer was een prima actie van de EU, of eigenlijk de EEG als voorganger. Maar een EU als fiscale unie met een bankenunie en op termijn zelfs een politieke unie is een slecht idee. Net zoals de euro waarvan we met ons allen wel profijt hebben gehad, ondanks de nadelen. Maar de echte schade gaan we straks voelen als blijkt dat (failliete) landen zich niet aan de afspraken hebben gehouden. Wanneer voor de zoveelste keer goed geld naar kwaad geld wordt gestuurd.
Ooit waarschuwden een handjevol economen voor de Griekse tragedie en nu zien we ineens dat een vijftigtal economen in een gezamenlijke verklaring oproepen om Italië tegemoet te komen met eurobonds. Ze zijn blind van angst dat het nu gaat mislopen met het hele europroject en daarmee de EU.
De machteloze burger
Kennelijk hebben deze economen een vorm van grootheidswaanzin en vergeten ze de machteloze burger in de eigen lidstaat die straks het water aan de lippen staat. Zijn het eurocratische denkers die nog ouderwets denken en geloven dat we nog in het tijdperk van globalisering vertoeven. Economen zijn vaak theoretische denkers die vasthouden aan bestaande economische (reken)modellen.
Ze zien kennelijk niet dat er nu anno 2020 geschiedenis wordt geschreven en de hele globalisering op zijn kop wordt gezet. En dat de wereld er over 1 of 2 jaar totaal anders uitziet. En dat solidariteit niet werkt over de grens maar alleen binnen de korte afstand van de naaste buur tot aan het familielid in de grote stad die straks gemis heeft aan zijn moestuintje. Het worden spannende tijden.
Lees verder bij de bron: Biflatie.nl
