Deze uitputting van het neokoloniaal-neofeudale model was onvermijdelijk en bijgevolg ook de achteruitgang en ondergang van het Europese integratie / exploitatieproject.
Dat een enkele valuta, de euro, Europa zou breken in plaats van zich te verenigen, werd begrepen lang voordat de euro werd ingevoerd als wettig betaalmiddel op 1 januari 2002. De euro, de munteenheid van 19 van de 28 lidstaten van de Europese Unie, is slechts één van de verschillende instellingen die de lidstaten van de Europese Unie samenbinden, maar het is de hoeksteen van de financiële integratie die wordt aangeprezen als een van de belangrijkste voordelen van het EU-lidmaatschap.
De scepsis ten aanzien van de voordelen van het EU-lidmaatschap neemt toe, aangezien burgers van de lidstaten de teruggave van de nationale soevereiniteit met hernieuwde intensiteit ter discussie stellen.
De technocratische elite die de macht in de EU bekleedt, probeert critici als populisten, nationalisten of fascisten te marginaliseren en de slordige realiteit te negeren dat de werkelijke bron van tirannie aantoonbaar de ongekozen bureaucraten van de EU zijn die buitengewone bevoegdheden hebben aangenomen om de burgers van lidstaten van burgerlijke vrijheden (dwz het recht op afwijkende meningen) en van zinvolle politieke vrijheid.
Zoals ik sinds 2012 geduldig heb uitgelegd, is de onderliggende structuur van de EU het neokolonialisme , in het bijzonder de neokoloniaal-financiële instelling. Ontdaan van kunstgrepen hebben de financiële instellingen van de EU-kern via de euro en de EU de periferie van de EU gekoloniseerd en een gemoderniseerd systeem van extractieve lijfeigenschap opgelegd aan de burgerij van kern en periferie.
Om het neokoloniaal-financiële model te begrijpen , moeten we het klassieke model van het kolonialisme opnieuw bekijken. In het oude model van het kolonialisme veroverde of co-opteerde de koloniserende macht de machtselites van de regio, en ging vervolgens de hulpbronnen en arbeid van de nieuwe kolonie exploiteren om de kern of het centrum te verrijken, dwz de imperiale natie en haar heersende elites.
Dit traditionele model van het kolonialisme werd met geweld ontmanteld in de jaren 1940-1960. Voormalige koloniën vestigden hun politieke onafhankelijkheid, een proces dat de rijkdom en controle van voormalige koloniale machten verminderde.
Als reactie hierop zochten wereldwijde financiële mogendheden meer naar financiële controle dan naar politieke controle. Dit is de belangrijkste dynamiek van het Neokolonial-Financialization Model (24 mei 2012), die de economische macht van financialisering (schuld, leverage en speculatie) vervangt door de brute kracht van verovering en politieke controle.
De belangrijkste strategie van financialisering is: goedkope kredieten uitbreiden naar mensen met beperkte toegang tot kapitaal. Degenen met beperkte toegang tot kapitaal zullen het aas doorslikken en bereidwillig akkoord gaan met zware voorwaarden.
Wanneer de kredietuitbreiding niveaus bereikt die niet kunnen worden ondersteund, vragen de kredietverstrekkers om onderpand en / of gunstige handels- en financiële tegemoetkomingen.
Deze tactieken zijn goed gedocumenteerd in boeken zoals The Shock Doctrine: The Rise of Disaster Capitalism en Confessions of a Economic Hit Man .
Maar de economische plundering van voormalige koloniën kent grenzen, en als gevolg daarvan ontwikkelden de mondiale financiële machten het Neokolonial Model, dat dezelfde technieken in de eigen regio omzet.
Aldus werden Griekenland en andere kapitaalarme Europese landen erkend als de periferie die door de kern zou kunnen worden uitgebuit, en de euro was het ideale instrument om de economieën van landen te exploiteren die nooit krediet / huisvestingsbubbels zouden kunnen hebben gegenereerd zonder de wijd open openingen van goedkoop krediet dat hun economieën overspoelt.
In het neokolonialisme worden de krachten van de financialisering gebruikt om de lokale elites en bevolking te betrekken bij de financiële kern: de perifere “kolonialen” lenen geld om de afgewerkte producten te kopen die in de kerneconomieën zijn vervaardigd, waardoor de imperiale elites worden verrijkt met A) de gemaakte winsten goederen aan de debiteuren B) rente op krediet verleend aan de perifere koloniën om de goederen van de kerneconomieën te kopen en “leven groot”, en C) de transactierim van financiële transacties van perifere activa zoals onroerend goed en staatsschuld.
In essentie koloniseerden de Franse en Duitse banken de perifere landen van Europa via de financialiserende euro, waardoor de schulden en de consumptie in de periferie enorm konden worden uitgebreid. De banken en exporteurs van de kern haalden enorme winsten uit de periferie via deze uitbreiding van schulden en consumptie.
De activa en inkomsten van de periferie stromen naar de kern als rente op de private en soevereine schulden die verschuldigd zijn aan de geldcentrale private banken van de kern.
Merk op hoe weinig van de Griekse ‘reddingsoperatie’ daadwerkelijk naar de burgerij van Griekenland ging en hoe veel rente werd betaald aan de financiële machten. De kern heeft Griekenland van onderpand en politieke onafhankelijkheid ontdaan, net zoals de koloniale machten van de 19e eeuw de Afrikaanse en Indo-Aziatische regio’s ontdoen van inkomsten, bezittingen en politieke onafhankelijkheid.
Dit is niet alleen de perfectie van het neokolonialisme maar ook van het neofeudalisme. De perifere naties van de EU zijn in feite neokoloniale debiteuren van de kern, en de belastingbetalers van de kernnaties zijn nu feodale lijfeigenen die zich inzetten voor het goedmaken van eventuele faillissementsregelingen.
Neokolonialisme komt ten goede aan zowel de financiële aristocratie van de kern als de oligarchieën van de periferie. Dit wordt duidelijk aangetoond in het essay Misrule of the few: hoe de Oligarchen Griekenland hebben geruïneerd.
De EU heeft eindelijk het eindspel van het Neokolonial-Financialization Model bereikt. Er zijn geen markten meer om te exploiteren met financialisering, er zijn geen troeven meer om te strippen, en de lijfeigenen (ook wel gele vesten) van de kern vermoeien zich om te worden uitgeschakeld ten dienste van de EU-kleptocratie.
Op dit punt heeft de financiële aristocratie een onoplosbaar dilemma: het afschrijven van achterstallige schulden schrijft ook activa en inkomstenstromen weg, want elke schuld is de activa- en inkomstenstroom van de kern. Wanneer al die fantoomactiva als waardeloos worden herkend, implodeert het systeem.
Deze uitputting van het neokoloniaal-neofeudale model was onvermijdelijk en daarom is ook de achteruitgang en ondergang van het Europese integratie / exploitatieproject.
Lees verder bij de bron: Zero Hedge
