Wie zei dat de wereldeconomie een permanente installatie was in de menselijke conditie? De hoofd-cheerleader was Tom Friedman van The New York Times , met zijn boek uit 1999, The Lexus and the Olive Tree , de Trump-ontploffing voor de nieuwe orde der dingen. Sindsdien feesten we zoals het was in 1999, met een paar grootse aanvallen van het banksysteem onderweg, enkele experimenten met het creëren van mislukte staten in het buitenland, en de afdaling van de Amerikaanse middenklasse in een Disney-versie van Jeroen Bosch’s Laatste Oordeel – wat een beetje is wat je tegenwoordig in de straten van Los Angeles ziet.
Raad eens: de wereldeconomie is aan het slinken, en vrij snel. Handelsoorlogen zijn het meest voor de hand liggende symptoom. De spanningen die ten grondslag liggen aan die lente van de menselijke bevolking overschrijden met zijn straffende externe effecten, uitputting van hulpbronnen en de perversiteiten van geld in versnelde beweging, wrijving en hitte genereren. Ze komen ook voort uit het feit dat techno-industrialisme een verhaal was met een begin, een midden en een einde – en we zijn dichter bij het einde dan we in het midden zijn . Er zal geen terugkeer zijn naar de vorige partij, op welke manier dan ook, we beweren dat we onze weg ernaartoe kunnen vinden of door deze dilemma’s heen.
De romance tussen de VS en China zou ongetwijfeld eindigen in een scheiding , waar de heer Trump heimelijk voor pleit nu, onder het mom van een onderhandeld handelsbalans. De VS hebben een chronische financiële ziekte die bekendstaat als Triffin’s Dilemma, een reeks aandoeningen die endemisch zijn voor elke wereldreservevaluta .
De ziekte kwam aanvankelijk tot uiting in het feit dat president Nixon de Amerikaanse dollar in 1971 achterhaalde. Tegen die tijd had de wereld de trendlijn van de dalende waarde van de dollar opgemerkt en gedreigd Fort Knox te dumpen om de effecten van het aanhouden van die dollars tegen te gaan. Sindsdien zijn alle wereldvaluta’s gebaseerd op niets anders dan het idee dat nationale economieën voor altijd en altijd meer welvaart zouden pompen.
Het blijkt dat ze meer schulden uitstoten bij het nastreven van die hersenschim, totdat de economische viziers en bankpolo’s beginnen te verklaren dat de schuld zelf rijkdom is – en nu stikken alle grote spelers over de hele wereld om die schuld, vooral de VS en China, maar ook Japan en de dolce commune bekend als de EU. Iedereen is kapot, op de een of andere manier, ook al staan ze voor ogen in producten die in enkele jaren uit elkaar vallen. Leer beter hoe je dingen kunt repareren, vooral machines, want veel ervan zal in de toekomst niet worden vervangen.
Merk op dat de ontsnapping van Mr. Nixon aan de gouden standaard voor de dollar samenviel met de eerste piek in olieproductie in Amerika. Het was eigenlijk meer dan een toeval, hoewel het onduidelijk is dat iemand anders dan James Schlesinger (toen hoofd van de Atomic Energy Commission en later minister van Defensie, minister van Energie en CIA-directeur) begreep wat dat betekende. Nu is Amerika terug op een tweede en zelfs hogere productiepiek dankzij de illusoire boom van schalieolie.Het verschil is nu dat slechts 10 procent van de bedrijven die het produceren een rode cent maken. Voor het overige is het belangrijkste resultaat gewoon meer en meer schulden, wat bijdraagt aan het grotere wereldwijde fiasco op de schuld. Het gaat nu om een race tussen de sensationele uitputting van de schalieolieputten en de vlaggevende capaciteit van het land om meer schulden te genereren met het flauwe vooruitzicht dat het ooit wordt terugbetaald.
Wie weet of de Gouden Golem van Grootheid en de mensen die hem in het Witte Huis adviseren, komen waar dit ons allemaal brengt in de geschiedenis van de toekomst. Men zou kunnen veronderstellen dat het achter de wens van Mr. Trump staat om America Great Again te maken , de visie van een terugkeer naar de economie van 1955, van mannen met lunchboxen door de fabriekspoorten, en zeventig miljoen boomerenschoolkinderen die dromen van reizen naar de maan, en de harde -gevochten, voorbijgaande zegeningen van Pax Americana . Dat alles is een geruststelling voor simpletons, ongetwijfeld, maar niet helemaal consistent met wat er waarneembaar is, wat er gaande is – wat een cultuur en een politiek systeem is dat schijnbaar op zelfmoord is gericht.
De tijdgeest weet iets dat we niet weten. De boog van dit verhaal volgt het uiteenvallen van oude regelingen, waaronder handelsbetrekkingen, allianties, natiestaten en wijdverspreide verwachtingen over wat zou moeten zijn. Sommige waarnemers beweren dat de VS de ‘laatste man’ zal zijn op deze reis naar de wereldeconomie. (We zouden zeker een situatie willen vermijden waarin niemand meer overeind blijft staan.)Maaralle deelnemers aan de nu eindigende orgie zullen op zijn minst schuchter en geflastic achterblijven in de nieuwe, koude dageraad van een wereld zonder de oude mojo. Als het centrum niet vasthoudt, zoek dan beter naar een plaats in de marge zo ver mogelijk van het opkomende economische zwarte gat.
Lees verder bij de bron: Zero Hedge
Sorry heb het even door de vertaler gejast en het meeste rechtgezet..
