Wat is de staat van onze ‘Welvaartstaat’
Het woordje ‘staat’ kun je ook vervangen door status. Status betekent maatschappelijk aanzien. En dat is nu juist niet meer het geval met onze zogenaamde welvaartstaat. Het aanzien van onze eens zo geroemde welvaartstaat is niet meer het aanzien waard. Nog altijd wordt Nederland gerangschikt onder de welvaartstaten, maar we zullen ons af kunnen vragen of dat nog werkelijk zo is. Ik neem daarvoor de uitleg van de Nederlandse Encyclopedie en geef hier de letterlijke definitie. “Welvaartstaat = de samenlevingsvorm van sommige rijke geïndustrialiseerde landen waarbij een aantal grondrechten van de burger, met het oog op zijn materiële welvaart en de bevordering van zijn kansen tot ontplooïng, binnen een wettelijk raamwerk, effectief gewaarborgd worden, in het raam van de parlementaire democratie en met het behoud van de vrijemarkteconomische productiewijze.” We kunnen hierbij anno 2015 behoorlijk wat kritische kanttekeningen opsommen.
De samenlevingsvorm in contradictio
Allereerst durf ik te betwijfelen dat we onze samenlevingsvorm niet meer kunnen vergelijken met de samenleving van een aantal decennia terug. Uiteraard hebben we te maken met de technologische voortgang van ons tijdperk. Maar juist door de technologische ontwikkelingen is onze samenleving veel minder saamhorig en veel minder van elkaar afhankelijk dan zoveel jaren geleden. Het individualisme verdringt het gemeenschapsgevoel en we zien dat om ons heen. Veel mensen leven erg op zichzelf en vaak heel afgezonderd. Wie denkt dat het woordje kluizenaar ouderwets is vergist zich. Er zijn in ons polderlandschap ontzettend veel mensen die als een soort van verstotenen een totaal afgezonderd leven leiden. Denk aan de eenzame ouderen, ja ook in de verzorgingshuizen, en de werklozen die al jaren buiten het sociale arbeidsproces moeten rondkomen met een uitkering. Het is een zorgelijk teken dat zo veel mensen zijn afgezonderd van onze verharde maatschappij. Vandaag nog werd in mijn werkomgeving iemand afgevoerd door de GGZ. De persoon was helemaal de weg kwijt. De broeder vertelde ons dat ze nauwelijks nog kunnen voldoen aan de enorme hulpvraag. Een maatschappij waarin veel mensen buiten de boot vallen is geen gezonde samenleving meer. Er is iets grondig mis.
Rijke geïndustrialiseerde landen
Dan de term ‘rijke geïndustrialiseerde landen.’ Hier kan ik kort over zijn. Hoe kunnen we ons nog rijk noemen wanneer de staatsschuld 460 miljard euro bedraagt en de private schuld (particulieren en kleine ondernemers) 1,3 biljoen(!) Het tegenargument hier is natuurlijk de “rijkdom” van onze pensioenfondsen en de spaargelden op onze banken. Althans zo wordt dat ons gepresenteerd. Tegenover de (staats)schuld staan bezittingen, zo redeneren onze beleidsmakers. Flauwekul natuurlijk. Het is een totaal onjuiste voorstelling van zaken om zo te redeneren dat onze pensioenpotten en spaargelden onze schuldenberg wel compenseren. Op papier gaat dat wel op, maar de praktijk is echt wel even anders. Van mijn pensioenpremie en spaarcentjes blijft de minister van Financiën af, zo zullen wij staatsburgers redeneren. Onze verschuldigde belastingcentjes zullen we netjes betalen maar als ooit bij een te hoge staatsschuld de door het IMF voorgestelde spaardersheffing van 10 procent of hoger aan de orde komt, dan is deze jongen niet thuis. Overigens zal de rangschikking van NL onder rijke industrielanden mondiaal wel opgaan, maar bij het woordje “rijk” moeten we niet vergeten dat we spreken van geleende rijkdom. Onze welvaartstaat is gekocht met schuld.
Grondrechten van de burger
Ook met onze grondrechten gaat het niet de goeie kant op. Steeds vaker worden pogingen ondernomen om via een raadgevend referendum handtekeningen te verzamelen om in de Tweede Kamer zich uit te spreken over voorgestelde wetgeving. Hieruit valt af te leiden dat onze fundamentele vrijheden meer en meer worden ondermijnd. De oorzaak daarvan is duidelijk. Het centrale gezag(politburo) in Brussel neemt vaak ondemocratische beslissingen doordat niet altijd de instemming nodig is van de parlementen van de afzonderlijke unielanden. En wanneer er wel instemming is vereist gaat toch het parlement soms morrend akkoord omdat een tegenstem dus slecht is voor Europa. De stem van de roepende burger in de polder wordt vaak niet eens gehoord. Dat de democratie in NL elk jaar minder wordt bewijst wel het feit dat het aantal stemmers wat bij verkiezingen hun briefje in de stembus mikt de laatste jaren behoorlijk afneemt. Langzaam worden onze vrijheden ingeperkt. Het gaat langs de weg van de geleidelijkheid. Door de aanhoudende bezuinigingen raken we stapsgewijs verworvenheden kwijt. Als de veranderingen langzaam gaan dan accepteren we die lijdzaam. Stop je een kikker in een pan met heet water, dan springt-ie er meteen uit. Stop je de kikker in een pan met koud water en breng je die langzaam aan de kook dan gaat-ie vanzelf dood. Deze metafoor acht ik helemaal van toepassing op de samenleving in ons polderachtige kikkerlandje. We laten ons gezapig in de luren leggen.
Materiële welvaart
De welvaart in ons land is er wel, maar we kunnen ons afvragen bij wie. Als klein land met een verhoudingsgewijs hoog BBP doen we mondiaal goed mee. Alleen is ook hier de verdeling van de welvaart net als in de meeste ontwikkelde landen slecht verdeeld. De term, de rijken worden rijker en de armen worden armer, is ook in NL zeer op z’n plaats. We zien de mooie villaparken in diverse steden, voornamelijk in de Randstad. Maar we zien ook de achtergestelde multi-culti wijken in niet alleen de grote steden maar ook in de provinciesteden. Steeds meer mensen leven van een uitkering en zijn aangewezen op sociale voorzieningen waarvan we onderhand weten dat ons sociale stelsel in een afbraakfase verkeert. Eenvoudig gesteld kunnen we zeggen dat er veel meer arme burgers zijn dan de bekende 10 procent superrijken. Een wel heel foute balans die momenteel al behoorlijk uit z’n evenwicht is en straks nog meer uit balans bij de alsmaar toenemende immigrantenstroom. Onze welvaart moet worden verdeeld onder steeds meer mensen en dat zijn de burgers uit de onderklasse en al behoorlijk uitgeklede middenklasse. De superrijken blijven buiten schot.
Bevordering van kansen tot ontplooïng
Ook hier schiet de Nederlandse samenleving tekort. De huidige regering krijgt het niet voor elkaar voldoende werkgelegenheid te scheppen, ondanks alle mooi beloftes uit Den Haag. Het officieel geregistreerde werkloosheidscijfer is 6,8 procent(aug 2015) maar in werkelijkheid hoger door de niet-geregistreerden. Er zijn langdurig werklozen die uit de WW-uitkering zijn geraakt en niet meer door de UWV worden meegeteld. Sommigen raken in de bijstand en anderen hebben een nog werkende partner en moeten het dan verder doen met een enkelvoudig inkomen. Ook niet iedereen laat zich als werkzoekende registreren in de wetenschap dat of de leeftijd of de hoge kosten van omscholing weinig kans op een baan geeft. De cijfers van onze beleidsmakers worden vaak mooi gepolijst, maar de bittere werkelijkheid is vaak heel anders.
Vrijemarkt-economische productiewijze
Ook onze vrijemarkteconomie is niet meer. Onze beleidsmakers, de overheid en centrale banken te samen met Brussel, bepalen tegenwoordig in hoge mate de ‘geleide’ markt. De overheidsinmenging is in feite enorm. We kunnen gerust spreken over een centraal geleide planeconomie. Vraagt u de ondernemers in uw omgeving er eens op na, hoe belemmert ondernemers zich voelen door de enorme brij van complexe regelgeving. Een groot deel van hun beschikbare tijd wordt in beslag genomen door het bijwerken van de verplichte administratie. Startende ondernemers hebben niet direct geld voor een dure accountant. Het lijkt wel of de kleine ondernemers langzaam worden gedwongen om hun kleine goed lopende ondernemingen over te laten nemen door de grote ondernemingen, de multinationals. Dat is de beweging van kleinschaligheid naar grootschaligheid. De vrije markt is momenteel ver te zoeken.
Westerse welvaartstaat is in slechte staat
Net zoals de afzonderlijke Europese landen opgaan in één grote EU, zo gaan ook de kleine goed draaiende ondernemingen geleidelijk over naar de grote jongens, het grootkapitaal van de multinationals. Hiermee wordt duidelijk dat we in deze tijd als individu volkomen worden geregeerd door het grootkapitaal. De armen worden armer, de rijken rijker. Van kleinschalig naar grootschalig. We zien dus een enorme bubbel in deze wereld van multinationals waar de grote banken mooi weer spelen met het grootkapitaal in het casino van de financiële markten. Tegelijk worden de meest idiote financiële producten verkocht aan de onderliggende samenleving om nog meer winst te genereren ten koste van de hard werkenden middenklasse en het MKB. Derivaten, (rommel)hypotheken, beleggingspolissen, kortom allemaal producten met een zeker risico. Zo naderen wij een climax.
De grote welvaartstaat gaat wankelen
Het wordt tijd dat de grote onbalans in onze scheefgezakte samenleving wordt hersteld. Naar mijn idee gaat dat meestal automatisch door middel van een beurscrash die zich weldra weer lijkt aan te dienen nu de boel zo uit evenwicht is. Kijken we om eens heen in Europa dan zien we in Duitsland al een mooi wankelbankje die siddert van nervositeit. Googelt u maar eens naar alle verhalen rondom de Deutsche Bank en hun derivatenverhaal. Tel daar bij op de fraudeleuze praktijken van de machtige automobielindustrie en de groeiende onvrede bij de Duitse burgers inzake de immigrantenstroom en zie daar een ideale mix om het vertrouwen bij de burgers in hun beleidsmakers omlaag te brengen naar een motie van wantrouwen. Dan de beleggers nog en ziedaar de DAX-beursindex van de trotse trekker van Europa gaat in een glijvlucht het putje in. En de rest volgt.
Lees verder bij de Bron: Biflatie.nl
