De man die de instorting in obligatierendementen voorspelde, onthult wat er gebeurt: “Er komt nog veel meer”

Eerder deze week schreven we dat na tientallen jaren wachten, voor Albert Edwards eindelijk gerechtvaardigd was – al was het voorlopig alleen buiten de VS – omdat volgens BofA-berekeningen de niet-USD soevereine opbrengsten op $ 19 biljoen aan wereldwijde schuld nu gemiddeld negatief zijn geworden voor het eerst ooit bij -3bps.

Dus nu dat vrijwel elke koersstrateeg zich nu haast om de ijstijd te overtreffen, de SocGen-strateeg (die de huidige koersstijging jaren geleden noemde) door nog lagere opbrengsten te voorspellen (vergeet gemakkelijk dat een jaar geleden consensus de 10J vroeg om met ruim 3% stijgen met … nou, enige tijd nu), wat denkt de man die terecht de ongekende beweging van de wereldwijde rendementen noemde – die 17 biljoen dollar negatief heeft uitgegeven aan staatsschuld -?

In één woord: ” Er komt nog veel meer. ”

Zoals de SocGen-strateeg – die zeker niet in de war is door de renteverandering – schrijft: “Beleggers zijn perplex. Hoe kunnen de rendementen op staatsobligaties in zo’n korte tijd zo laag zijn geworden?”

Hoewel de tsunami van negatieve rendementen die de eurozone overspoelden de meeste aandacht heeft getrokken, zijn de rendementen ook in de VS gestort met een rendement van 30 jaar tot een dieptepunt net onder de 2%. Voor velen vertegenwoordigt dit een bel van epische proporties, aangedreven door QE en rijp om te barsten.

Hier maakt Edwards duidelijk dat hij het daar niet mee eens is en waarschuwt “dat er nog veel meer komt”.

Wat bedoelt hij?

Zoals Albert uitlegt, “wanneer je de sluipende opmars van negatieve obligatierendementen in het hele beleggingsuniversum ziet, begin je echt te twijfelen aan je gezond verstand. Voor mij is het niet zozeer dat 10y + staatsobligatierendementen in toenemende mate negatief zijn, maar wanneer Europese junk bonds gaan negatief begin ik echt aan mijn hoofd te krabben . ” En zoals we schreven in ” Redefining” High “Rendement: er zijn nu 14 junkbonds met negatieve opbrengsten “, er is zeker een hoop krabben te doen.

Een ding dat Edwards zijn hoofd niet krabt, is of dit een obligatiebel is: zoals hij uitlegt, is zijn “eigen mening dat deze verzameling staatsobligaties geen bubbel is, maar een passende reactie op de markt die de volgende recessie die de wereldwijde economie uit alle overleveraged uithoeken van de wereld (inclusief China), met bijna nul kerninflatie en kostbare weinige werkende hulpmiddelen tot beschikking van beleidsmakers. ”

Dit betekent dat ” de bubbels naar mijn mening niet op de markt voor staatsobligaties zitten. Ze zitten in bedrijfsaandelen en bedrijfsobligaties. ”

Als Edwards gelijk heeft over de locatie van de volgende megabubbel, is dit zeer slecht nieuws voor risicovolle activa, omdat de “wereldwijde deflatoire mislukking grote schade zal aanrichten met financiële markten”, wat Edwards ertoe aanzet een retorische vraag te stellen:

Is er iemand die echt gelooft dat aandelenmarkten in de volgende wereldwijde recessie niet zullen instorten? Geloven marktpartijen echt dat fiscale stimuleringsmaatregelen en helikoptergeld ons zullen redden van een enorme wereldwijde mislukking waardoor 2008 eruit zal zien als een picknick ? Heeft de langste Amerikaanse economische cyclus in de geschiedenis investeerders ertoe gebracht in slaapzuchtige zelfgenoegzaamheid? Ik hoop het niet.

Hij hoop het misschien niet, maar dat is precies wat er is gebeurd in een wereld waar al meer dan tien jaar zelfs een bescheiden marktcorrectie ertoe heeft geleid dat centrale banken voorraden onmiddellijk hoger inschatten en / of de koersen verlagen en QE lanceren.

Dus om zijn punt te bevestigen dat de rentemarkt geen bubbel is, laat Edwards verder zien dat “Amerikaanse en zelfs staatsobligatierentes in de eurozone niet overbelast zijn – zeker niet op technisch niveau – maar ook dat fundamentals staatsobligatierentes moeten opleveren nog lager. ”

In zijn notitie lanceert Edwards een uitgebreide analyse van de dalende werkweek voor zowel de productie als het totale aantal werknemers, en legt uit waarom de sterk hogere recessiekansen (die we hier onlangs hebben besproken ) veel hoger zijn dan de consensus verwacht.

Maar wat we het meest opmerkelijk vonden, was zijn technische analyse van de aanhoudende instorting van 10Y Bund-opbrengsten. Zoals Edwards schrijft: “kijken naar de grafiek voor Duitse 10-jaars opbrengsten (maandelijkse plot) lijkt hun daling tot bijna 0,7% niet zo buitengewoon – alleen de voortzetting van een neerwaartse trend binnen zeer duidelijk gedefinieerde boven- en ondergrenzen (zie onderstaande grafiek) .”

Zoals Edwards uitlegt met verwijzing naar de bovenstaande grafiek, “is het rendement van de bund sinds 2011 in de onderste helft van die band gebleven, maar daar is een goede reden voor, aangezien de ECB worstelde met een zieltogende economie in de eurozone en de kerninflatie consequent haar 2% onderschreed doelwit.”

Toch geeft zelfs Edwards toe dat het tempo van de recente daling van de opbrengsten van bund 10y inderdaad ongewoon snel is (met een 14-maanden RSI van 26, middenpaneel).

En hoewel dit suggereert dat een pauze in de daling van de opbrengsten technisch gerechtvaardigd is, ziet de MACD (onderste paneel) er helemaal niet uitgerekt uit. Na een pauze (data toegestaan), zouden 10y bunds gemakkelijk tot de bodem van de lagere trendlijn (dwz onder -1,5%) kunnen dalen zonder dat er een groot technisch overschot wordt gemaakt.

Zijn conclusie: ” Deze markt lijkt mij zeker geen bubbel .”

Edwards verlegt de aandacht van Duitsland naar de VS en schrijft dat, in tegenstelling tot de 10 jaar durende Duitse bund-opbrengst, “de VS 10 jaar sinds 2013 vooral de bovenste helft van zijn brede downtrend-band bezet hebben.”

Dat is vrij verwonderlijk gezien de sterkere Amerikaanse economie in combinatie met renteverhogingen door de Fed. Technisch gezien is de RSI veel minder uitgebreid naar het nadeel dan de bund, maar net als Duitsland kan de MACD nog een lange weg afleggen. De onderkant van de lagere dalende trend ligt tegen het einde van 2020 rond de 0,5%.

Edwards is van mening dat “we op de automatische piloot zitten totdat we” tot 0,5% bereiken.

Maar wacht, er is meer, want door te verwijzen naar de grafiek van Pictet’s Julien Bittle (hieronder weergegeven), wijst Edwards op het rechterpaneel dat laat zien hoe ver de US 10y-opbrengsten kunnen dalen over verschillende tijdsperioden na het bereiken van een cyclische piek. “Hij laat zien dat we gemiddeld een daling van 1-1½ pp van de trendlijn verwachten, wat ons vrijwel tot nul brengt (zie dia).” Persoonlijk, zegt Edwards, is hij zelfs “meer bullish dan dat!”

Edwards wijst ons vervolgens op het werk van Gaurav Saroliya, directeur van Macro Strategy bij Oxford Economics, die ‘zeker niet denkt dat QE de obligatierendementen drukt’. In dit specifieke geval gebruikt Saroliya een eenvoudig model dat de obligatierendementen van US 10 jaar met trendgroei en inflatie redelijk nauwkeurig aanpast (zie linker grafiek hieronder). Zoals Edwards opmerkt: “gezien de demografische situatie zal de inflatie waarschijnlijk gematigd blijven.”

Tot slot presenteert Edwards een laatste en klassieke ijstijdgrafiek om af te sluiten.

Zoals de bearish – of is dat bullish … voor obligaties – strateeg opmerkt, “hebben de laatste paar cycli een reeks lagere dieptepunten en dieptepunten gezien voor nominale hoeveelheden (samen met obligatierendement en Fed Funds). Ik heb een 4- jaar voortschrijdend gemiddelde en hebben toegevoegd waar ik denk dat we in de volgende neergang en rebound gaan – en nog belangrijker waar ik denk dat de markt nu denkt waar we naartoe gaan. ”

Verwijzend naar de impliciete komende duik in het nominale bbp, legt Edwards uit dat “dat is waarom dit geen obligatiebel is. Het is de volgende fase van de ijstijd. En het is hier.”

Nog een laatste opmerking: is het mogelijk dat de apocalyptische visie van Edwards verkeerd is? Zoals hij toegeeft, “natuurlijk”, kan hij het mis hebben: ” En gezien mijn dystopische visie op de wereldeconomie, aandelen en bedrijfsobligaties, hoop ik oprecht dat ik dat ben.”

Lees verder bij de bron: Zero Hedge