De medische wetenschap is een religie en pleegt fraude voor het farmaceutische verdienmodel

“Wetenschappelijk aantoonbaar, onderzocht en bewezen”.

Dit is de basis van de (Medische) Wetenschap. Alles wat niet wetenschappelijk wordt onderzocht, aangetoond of bewezen is derhalve magisch giswerk, deductie, extrapolatie of indirecte bewijsvoering. Ofwel een theoretisch model wordt de werkelijkheid, omdat “het niet anders kan”. De kern van het verhaal is dat alle beweringen wetenschappelijk onderbouwd moeten zijn, om de “Wetenschappers” en hun vakgebied te beschermen tegen allerlei onwenselijke en onwetenschappelijke invloeden. Daarmee wordt dan ook de “Virologie” afgeserveerd als wetenschap en gaat verder als occult magisch geloof, gevoed door de natuurlijke menselijke angst voor honger, ziekte en vroegtijdig heengaan. Het opwekken van negatieve energie is de levensbron voor de magie, niet voor de wetenschap.

Hieronder een gedeelte uit een (vrijpostig vertaald) essay van Dr. Stefan Lanka. Hoe onwetendheid leidt tot goedgelovigheid en wat daarvan de rampzalige consequenties zijn.

Virussen ontwarren

Dr. Stefan Lanka

Bacteriofagen, incomplete minisporen en bouwstenen van bacteriën, zijn te isoleren. Door verschillende proefnemingen heeft men circa 2000 soorten bacteriofagen op wetenschappelijke grondslag bewezen.  In alle leer- en studieboeken van de Microbiologie is deze methode echter ook als de “Virus-isolatie-techniek” beschreven. Dit wordt de “Dichtheid-Gradatie-Centrifuge” genoemd en is verplichte kost om de aanwezigheid van virussen te bewijzen. In de praktijk gebeurt dit echter nooit. Waarom niet?

In tegenstelling tot bacteriofagen konden virussen, waarvan werd vermoed dat deze mensen en dieren ziek maakten, bij mensen, dieren of lichaamssappen van beide niet worden geïsoleerd en bleven zodoende onwaarneembaar. Virussen konden daarom dus ook niet, zoals bacteriofagen, biochemisch worden gekarakteriseerd en gerubriceerd.

Tot op de dag van vandaag is dat curieus genoeg, nog niemand van de betrokken onderzoekers, deskundigen en auteurs opgevallen.

De elektronenmicroscoop

De in 1945 uitgevonden elektronenmicroscoop zou daarin verandering kunnen brengen. Vanaf 1949 heeft men bij menselijke en dierlijke virussen hetzelfde idee toegepast als bij de bacteriofagen, namelijk de vermeerderingstechniek.

Het was John Franklin Enders, zoon van een rijke bankier, die zijn studie aan de Yale universiteit moest onderbreken om als officier in het Amerikaanse leger te dienen in WO I, werd onroerend goed makelaar, was actief lid van geheime broederschappen, studeerde ondertussen nog 4 jaar vreemde talen en besloot vervolgens als “zij-instromer” zijn carrière als bacterioloog/viroloog voort te zetten. Hij studeerde aan Harvard University af in 1930 en ging aan de slag bij het Boston’s  Childrens Hospital.

Enders paste de ideeën en concepten voor het aantonen van fagen toe op de vermoedelijk ziekmakende virussen bij mensen. Met zijn onwetenschappelijke methoden, die niet door contra-expertise werd gecontroleerd trok hij onverifieerbare conclusies en zette daarmee de “Virologische wetenschap” op het verkeerde spoor. Het is van belang te weten, dat Enders, zoals zeer vele “infectologen” werkte voor het Pentagon. Militairen zijn traditioneel slachtoffers van het “infectie-trauma”.  Het was dan ook het Pentagon, dat het rotsvaste geloof verspreidde dat er naast chemische ook biologische wapens in de vorm van bacteriën en virussen kunnen worden toegepast. Wat niet het geval was.

De schijnbare vermenigvuldiging

In 1949 publiceerde Enders, dat het was gelukt om het polio virus uit weefselcellen in een reageerbuis te vermeerderen. De wetenschap in Amerika geloofde het direct en zonder navraag. Hoe Enders werkte, was heel eenvoudig. Van een poliopatiënt nam hij lichaamssappen af en voegde die toe aan weefselcellen. Die had hij van tevoren gesteriliseerd. Vervolgens beweerde hij dat die (gesteriliseerde) cellen door het virus werden gedood, en waardoor ze zich konden vermenigvuldigen. De cellen werden voor het virus als voedselbron gebruikt. Het ruim voorhanden zijnde virus kon hij tenslotte gebruiken als vaccin.

Toentertijd waren er iedere zomer uitbraken van polio. Door vaccinatie kon n u dat virus worden uitgeroeid. Na de invoering van het polio-vaccinatieprogramma werden de nog steeds voorkomende polio-verschijnselen gerubriceerd onder een nieuwe ziekte: Multiple Sclerose. Het poliovirus was immer al door het vaccinatieprogramma uitgeroeid.

Enders en zijn collega’s steriliseerden de weefselcellen om daarmee uit te sluiten dan bacteriën de cellen doodden.  Wat hij niet had bedacht, was dat sterilisatie en de daarop volgende handelingen die cellen wel eens konden doden. Wat hij wel bedacht is, dat het afsterven van de cellen het gevolg MOEST zijn van de aanwezigheid van het poliovirus. Zonder dat ooit iemand kans had gezien het poliovirus te isoleren en bacteriologisch te rubriceren. De noodzakelijke controle experimenten om te bewijzen dat steriliseren en voorbehandeling van de te infecteren cellen de oorzaak van de sterfte zouden kunnen zijn, zijn destijds niet uitgevoerd. Sterker nog: ze zijn nog nooit uitgevoerd.

Voor deze prestatie ontving hij de Nobelprijs.

De mazelen

In 1954 hanteerde Enders dezelfde techniek voor het schijnbare vermeerderen van het mazelen-virus. Omdat hij net dat jaar de Nobelprijs had gekregen voor zijn werkzaamheden met betrekking tot het vermoedelijke poliovirus, geloven tot op de dag van vandaag dat zijn methode wetenschappelijk is. Op dit giswerk is alle kennis over mazelen gebaseerd. De entstoffen voor mazelen bestaan dan ook niet meer uit virus materiaal, maar uit bestanddelen van afgestorven cellen van apennieren of die van menselijke kankercellen. Ook hier: nooit zijn er controle-experimenten uitgevoerd, welke aan zouden kunnen tonen dat de omstandigheden van de gehanteerde methode leiden tot het afsterven van cellen. Niet de entstof.

Alleen al wegens het totaal ontbreken van ….

Lees verder bij de bron: De Binnenlandsche Bataafsche Courant