Op naar de politieke unie: “De politiek moet eerlijk zijn over het europroject”

Ok, hij zit bij De Telegraaf en da’s jammer natuurlijk, maar financieel journalist Martin Visser heeft regelmatig rake analyses. Onlangs nog bij DFT TV Politici, wees eerlijk over euro! “De politiek moet niet doen alsof de euro een geslaagd project is waarvoor alles mooi geregeld is. Dit is gewoon absoluut niet waar. Ik hoop dat de politiek eerlijk gaat zeggen wat er allemaal voor nodig is om het europroject af te maken. Er moet meer macht naar Brussel voor de euro echt gaat werken.”

Martin Visser vertelt op DFT TV dat 2014 het jaar van de euroscepsis was. De eurolanden lijken niet in staat economisch echt op gang te komen.

Het is voor eurolanden onwaarschijnlijk moeilijk om de klap van de crisis te boven te komen. Ondertussen zie je in allerlei landen – Griekenland, Frankrijk, Spanje, Italië, Nederland, Duitsland eurosceptische partijen opkomen. De weerstand tegen de euro wordt steeds groter.

De euro is een half af project waarbij we niet naar voren en niet naar achteren durven te gaan. De politieke leiders durven het niet af te maken, maar ze durven ook niet te zeggen: laten we maar stoppen dan.

Visser geeft aan dat er wel plannen zijn om het europroject af te maken, bijvoorbeeld die van Herman van Rompuy: we moeten meer Europa hebben, veel meer integratie. De eurolanden moeten qua economische structuur veel meer op elkaar gaan lijken om tot een stabiele muntunie te komen.

Delen van die plannen zijn ingevoerd, zegt Visser, bijvoorbeeld met de Bankenunie en de strenge begrotingsregels. Maar hele delen ook niet, bijvoorbeeld meer economische coördinatie, misschien een vorm van politieke unie. Visser: “Het is niet populair om dit te willen en dus is het plan in een la beland”.

De politiek weigert om de muntunie nu helemaal af te maken en daarmee ook houdbaar voor de toekomst.

De optie om met de euro te stoppen, is er eigenlijk niet. Niemand weet hoe zo’n scenario eruit moet zien. Er is ook niet een dwingende reden om nu ineens te zeggen: we kappen er maar mee. Er is heel veel politiek in geïnvesteerd. Het enige wat erop zit is om eerlijk te zijn naar de kiezers. Die hebben het gevoel dat dit project hen door de strot is geduwd. Iedereen stond erbij en keek ernaar en zag dat er om politieke redenen een of ander economisch experiment is begonnen. Je moet je experiment afmaken en aan je kiezers uitleggen dat dat meer macht naar Brussel betekent.

Dit betekent misschien ook overdracht van geld van Noord naar Zuid. Als de Zuidelijke landen problemen hebben, moeten wij daar mede voor opdraaien. We zitten nu eenmaal in hetzelfde schuitje. Neem een voorbeeld als Nederland. Als ik Limburg de werkloosheid heel hoog oploopt, betalen we als Nederlanders gezamenlijk hun werkloosheidsuitkeringen. Dan zeggen we ook niet: zoek het lekker zelf maar uit in het zuiden. Er is een vorm van solidariteit binnen zo’n economie. Die solidariteit zul je binnen de eurozone ook moeten krijgen.

Als je dat niet wilt, moet je maar op een eurosceptische partij stemmen. De politieke leiders moeten in ieder geval zeggen: dit project is niet af, wij zijn voor de euro, we willen het afmaken. Dat heeft die en die consequenties. Beste kiezer, spreek je maar uit.

Ik denk dat dit in 2015 en 2016 in heel veel landen het geval zal zijn. Ik hoop dat de politiek dan ook eerlijk zegt wat er allemaal voor nodig is aan meer macht naar Brussel voor de euro ook echt gaat werken. Dan kunnen kiezers de politiek daar ook echt op afrekenen. De politiek moet niet doen alsof dit een geslaagd project is waarvoor alles mooi geregeld is. Dit is gewoon absoluut niet waar. Het is een halfbakken europroject. Je moet het òf afmaken òf je moet ermee nokken.

Zal de politiek ons eerlijk voor gaan lichten over het europroject?

Visser is er duidelijk over: De politiek moet eerlijk zijn over de afronding van het europroject. Alleen dan kunnen kiezers zich echt uitspreken of ze door willen gaan met de euro, of dat ze ermee willen kappen.

Maar hoe groot is de kans dat politici zich eerlijk zullen uitspreken?

Het lijkt me onwaarschijnlijk dat politici nu opeens openheid van zaken zullen geven. Ze zijn vanaf het begin niet eerlijk geweest over de gezamenlijke munt. Het europroject was een experiment zoals Martin Visser zegt, maar wel één waarbij de politici aan de top heel goed wisten wat ze deden. Ons lieten ze echter in onwetendheid.

In 2012 gaf Romano Prodi in een interview voor Euronews. Prodi was voorzitter van de Europese Commissie in de tijd dat de euro werd ingevoerd. Daarover zegt hij: “De moeilijke momenten waren voorspelbaar. Toen we de euro creëerden, was mijn bezwaar als econoom (en ik besprak dit met Kohl en met alle andere staatshoofden): hoe kunnen we een gemeenschappelijke munt hebben zonder gedeelde financiële, economische en politieke pijlers? Het verstandige antwoord was: voor nu hebben we deze sprong voorwaarts gemaakt. De rest zal volgen.” En: “Het was dus duidelijk dat deze crisis zou komen.”

Politieke leiders die het europroject steunden, wisten dat het mis zou gaan. Uit recent vrijgegeven stukken blijkt bijvoorbeeld dat Helmut Kohl wel degelijk is gewaarschuwd voor veel van de problemen die zich nu voordoen.

De waarschuwingen zijn in de wind geslagen. Men wist dat de invoering van de euro vroeg of laat tot een crisis zou leiden. De crisissituatie die nu is ontstaan is de aanleiding voor veel nieuwe en vergaande wetgeving die ons van democratische rechten en welvaart berooft: de Bankenunie, het ESM, het begrotingspact. Het project is inderdaad nog niet helemaal af. Maar het laatste zetje komt eraan. Dit weten we van Barroso.

Op weg naar een politieke unie

In een interview dat 21 oktober in de Volkskrant stond, somt scheidend voorzitter van de Europese Commissie Barroso zijn wapenfeiten op:

‘Er is nu méér Europa. Daar ben ik trots op’.

‘Kijk naar de resultaten! De lidstaten hebben een noodfonds opgericht, zeg maar het Europese IMF. Ze hebben de bankenunie opgezet met de ECB als toezichthouder op alle grote Europese banken. Ze hebben de Commissie de macht gegeven om nationale begrotingen te verwerpen. Er is nu een economisch bestuur voor de eurozone, niemand had dat voor mogelijk gehouden. Het resultaat van de crisis is méér integratie, méér Europa.’

‘Europa [is nu] economisch en juridisch meer geïntegreerd en niet minder.’

‘De Commissie is al de economische regering van Europa. Dat zeg ik niet alleen, dat zegt bondskanselier Merkel ook.

‘Ik ben voor een politieke unie, een Europese regering dus, (..) We zijn ernaar op weg: de bankenunie is een feit, de economische en begrotingsunie staan in de steigers en dat Juncker door het parlement werd gekandideerd als Commissievoorzitter is een stap vooruit naar dat einddoel.’

Barroso klapt uit de school. Een zeldzaam moment van eerlijkheid. Bij zijn afscheid achtte hij blijkbaar de kust veilig. Het doel is inderdaad dat de EU een politieke unie wordt, waarbij de natiestaten worden opgeheven. De instemming van de burger is daarbij geen voorwaarde. Het europroject moet doorgang vinden, draagvlak onder de bevolking of niet.

Wat kunnen we doen?

Natuurlijk kunnen we politici aan hun jasje trekken: nu is het genoeg geweest. Als we dat allemaal doen, gaan ze misschien eens luisteren. Wat dat betreft is dit een goed initiatief: een voorstel om geldcreatie bespreekbaar te maken in de Tweede Kamer. Via dit zogenaamd burgerinitiatief van o.a. Ons Geld, Ad Broere en De Verleiders wordt het euro-probleem op een nog veel fundamenteler niveau aangekaart.

Want het probleem is niet de euro op zichzelf, maar het onderliggende geldsysteem. De banken hebben het privilege van geldschepping. Geld dat ze uit het niets creëren, lenen ze uit en daar rekenen ze rente over. Uit onderzoek van o.a. Margrit Kennedy is gebleken dat we 40% van ons beschikbare inkomen aan rente verliezen, ook als we geen lening hebben. Dat is de diepste oorzaak van de steeds verder toenemende verarming van de Europese bevolking.

Dit geldsysteem berooft ons systematisch van welvaart. Het europroject verergert en versnelt deze tendens. Over beide onderwerpen zijn de machthebbers niet van plan ons eerlijk voor te lichten. Ze hebben er veel belang bij om ons in onwetendheid te laten. Maar inmiddels hebben wij zo onze eigen bronnen: bijvoorbeeld Ons Geld, Ad Broere en De Verleiders.

“Het grote geld is aan de macht en daar moeten we tegen in opstand komen“.

Het burgerinitiatief zal de politieke discussie hopelijk op gang brengen, maar op korte termijn valt waarschijnlijk nog geen verbetering te verwachten. Zelfs als we de politici omkrijgen, zal de bankensector zich niet zomaar gewonnen geven, daarvoor is hun verdienmodel veel te lucratief.

Gelukkig is er nu een manier om ons per direct aan het euro- en bankenregime te onttrekken: betalen met een eigen munt. De Dam in Rotterdam draait als een tierelier en wil verder uitbreiden. Ook in Brabant werken ze met regiogeld. Stro komt met Een @nder soort geld, onderling bankieren buiten de banken om (BuBO). Ad Broere en Anthony Migchels gaan starten met de Florijn. Doe ook mee.

Lees verder via Lang Leve Europa!.