De NOS was er weer als de kippen bij om ons te waarschuwen voor naderend klimaatonheil. Maar ja, wat moeten ze anders als het nieuws komt van een gerespecteerd instituut als Deltares, dat onze geesten – in opdracht van de regering – rijp maakt voor een nakende klimaatcatastrofe?
Nederland moet veel meer maatregelen nemen om de gevolgen van de stijgende zeespiegel te beteugelen. Volgens onderzoekers van waterkundig instituut Deltares is dat nodig omdat de zeespiegel mogelijk sneller zal stijgen dan tot nu toe is aangenomen. Ze schrijven dat in een nieuw rapport, dat ‘Deltacommissaris’ Wim Kuijken naar de Tweede Kamer heeft gestuurd.
Volgens de onderzoekers kan de Nederlandse zeespiegel in 2100 met één tot twee meter zijn gestegen als de aarde maximaal 2 graden opwarmt. Is de opwarming twee keer zo groot, dan kan de Noordzee-spiegel tot drie meter stijgen in 2100 en een eeuw later tot acht meter.
Marjolijn Haasnoot.
“We hebben mogelijk twintig keer zo veel zand nodig als de twaalf miljoen kuub die we nu gebruiken om de kust te versterken”, zegt Marjolijn Haasnoot van Deltares. Daarnaast zullen de stormvloedkeringen veel vaker dichtgaan en eerder opgeknapt moeten worden. Ook de zoetwatervoorziening moet grondig herzien worden. “Het is niet de vraag hoeveel de zeespiegel gaat stijgen maar hoe snel dat gaat, en hoeveel tijd we hebben om ons erop voor te bereiden”, zegt Haasnoot.
Het is gebruikelijk dat de mainstream klimatologie hoog opgeeft van de (vermeende, want niet-bestaande) consensus. Maar voor het beleid blijkt die niet alarmerend genoeg te zijn. Dus gaat men op zoek naar obscure bronnen, die vér buiten de consensus liggen, om allerlei draconische en geldverslindende maatregelen te kunnen legitimeren.
Amersfoort aan zee.
Hoe het ook zij, waar komt de gedachte van een versnelde zeespiegelstijging vandaan? Bij de Veerman-Commissie waren het de Duitse klimaatalarmisten Schellnhuber en Rahmstorf van het Potsdam Instititut für Klimafolgenforschung (PIK) die daarvoor de wetenschappelijke onderbouwing leverden. Hun schattingen waren uitzonderlijk hoog. Dat was de reden dat Rahmstorf in eerder stadium geen bijval had gekregen van zijn collega’s binnen het VN-klimaatpanel (IPCC). Maar dat was voor de Veerman–Commissie geen beletsel om ze als basis voor hun rapport te nemen.
Het Deltares–rapport heeft nu echter een andere bron gevonden en meldt daarover:
Een destabilisatie van delen van de Antarctische IJskap kan wereldwijd leiden tot zeer grote zeespiegelstijging. Hierover wordt sinds de jaren zestig van de vorige eeuw met regelmaat in de wetenschappelijke literatuur gerapporteerd. DeConto en Pollard hebben in 2016 op grond van een nieuw model van de Antarctische IJskap geconcludeerd dat deze mogelijk veel instabieler is dan werd verondersteld.
Het betrokken artikel kreeg onder meer bekendheid toen daarover ruim twee jaar geleden prominent in de New York Times werd gerapporteerd.
Maar wat was nu de reactie in vakkringen op dat artikel?
Onder de titel, ‘DeConto and Pollard – An Antarctic Science (Fiction?) Disaster’, schreven de professionele klimatologen, Patrick J. Michaels and Paul C. “Chip” Knappenberger (Center for the Study of Science, Cato Institute), op WUWT daar onder meer het volgende over:
Readers may recall the announcement of the PR for the recent paper claiming Sea-Level rise from Antarctic ice sheet could double in WUWT. In a tongue and cheek way, I prefaced it with “Oh Noes!” due to the ridiculous claims being made from model output. I wasn’t the only one seeing this paper as flawed. It’s actually worse than we thought.
Pat Michaels.
There’s one thing that climate scientists of all stripes and flavors agree would be an unmitigated disaster: A sudden and dramatic melting of land ice, raising sea levels ten feet or so in a century. …
The notion of an alarming rise in the ocean coming from Antarctica anytime soon has always been difficult to entertain. It is really cold down there and any melting should take a very long time—thousands of years—to do very much.
That just changed. Or at least it just changed in a complex and touchy simulation by Robert DeConto (University of Massachusetts) and David Pollard (Penn State) that made it above-the-fold on the front page of the March 31 New York Times. It seems that they shrunk the time for Antarctica to raise sea levels over ten feet a century from roughly the 50th century, to the 22nd (!).
Before the world gets all On The Beach-y about this, maybe there are devils hiding in the paper’s details. Indeed, there’s a forest of horns hidden in the dense but precise prose published in Nature.
For every predicted climate disaster, there has to be some type of climate model to project future temperatures. The authors used two (one for the ocean and the other for land). The first is a commonly employed general circulation model (GCM) from the National Center for Atmospheric Research in Boulder. The second is a less-common, smaller-scale “Regional Climate Model” (RCM) applied over the continent. These were then input into models of ice dynamics, including a new one that took rainfall (it really doesn’t rain in Antarctica now) and sloshed it into the continent’s huge glaciers, creating gigantic crevasses that crack truly ginormous hunks of ice off into the ocean. The new ice dynamics model is extremely sensitive to the settings of its large variety of handles and knobs—the settings of which can only be guessed at as the physics that the model is built upon is not well developed.
And a predicted disaster is only as reliable as the models that go into it.
Paul Knappenberger.
The ice dynamics model is in its infancy, and the climate models used to generate temperatures around Antarctica are hot. Way too hot. …
A good climate disaster also requires some guesstimates of how much carbon dioxide is going to increase in the future. The juiciest ones in the new paper assume atmospheric concentrations that even the United Nations’ has acknowledged as substantial outliers. And the paper lets it increase to eight times over the 19th century background, something no one we know has ever entertained as a basis for future climate scenarios. (We’re currently around four-tenths of the way to a doubling.)
There’s also a scenario where the increase in carbon dioxide is slower and more realistic, and—you guessed it—the end of the world is delayed by several centuries.
Maar deze kritiek is natuurlijk in strijd met het beleid. En voor zo’n 10 miljoen euro rijksbijdrage per jaar aan Deltares mag de overheid ten slotte ook een bijdrage van hén verlangen aan de aanwakkering van de klimaathysterie.
Science on tap, not on top.
Dr. Sonja Boehmer-Christiansen, Universiteit Hull.
M.a.w., wetenschap niet meer als weg naar waarheidsvinding, maar als instrument ter legitimatie van het beleid.
JDreport.com publiceert verhalen uit een flink aantal andere "onafhankelijke" nieuwsbronnen, blogs en wat al niet meer.
De meningen in dit artikel zijn van de bron en weerspiegelen niet JDreport.com.
Wanneer je voor de eerste keer inlogt met een Social Login-knop, verzamelen wij van je account openbare profielinformatie gedeeld door de Social login provider, op basis van je privacy-instellingen. We krijgen ook je e-mailadres om automatisch een account voor je aan te maken op onze site. Zodra je account is aangemaakt, ben je ingelogd op dit account.
Niet akkoordAkkoord
Maak verbinding met
Ik sta toe om een account aan te maken
Wanneer je voor de eerste keer inlogt met een Social Login-knop, verzamelen wij van je account openbare profielinformatie gedeeld door de Social login provider, op basis van je privacy-instellingen. We krijgen ook je e-mailadres om automatisch een account voor je aan te maken op onze site. Zodra je account is aangemaakt, ben je ingelogd op dit account.
