Duitsland: nieuwe wet die kindhuwelijk verbiedt ongrondwettelijk verklaard

• De uitspraak, die daadwerkelijk de deur opent naar legalisering van kinderhuwelijken op basis van de Sharia in Duitsland, is een van de groeiend aantal gevallen waarin Duitse rechtbanken – bewust of onbewust – de vestiging van een parallel islamitisch rechtsstelsel in het land bevorderen.
• “Duitsland kan enerzijds niet internationaal kinderhuwelijken zijn, maar anderzijds ook voor dergelijke huwelijken in ons eigen land, waarbij de belangen van het kind in dit geval niet in het gedrang kunnen komen. (…) over de grondwettelijk vastgestelde bescherming van kinderen en minderjarigen! ” – Winfried Bausback, jurist van Beieren die heeft meegeholpen aan het opstellen van de wet tegen kinderhuwelijken.
• “We moeten nog één ding overwegen: er worden oordelen gemaakt in de naam van het volk. Dit volk heeft zich via zijn afgevaardigden in de Bondsdag duidelijk uitgesproken dat het het kinderhuwelijk niet langer wil erkennen. ‘ – Commentator Andreas von Delhaes-Guenther.

Het Federale Hof van Justitie ( Bundesgerichtshof ), hoogste rechter in Duitsland, heeft geoordeeld dat een nieuwe wet die kinderhuwelijken verbiedt, ongrondwettig kan zijn omdat alle huwelijken, inclusief op de sharia gebaseerde kindhuwelijken, worden beschermd door de Duitse grondwet. Afgebeeld: het Bundesgerichtshof- gebouw in Karlsruhe, Duitsland. (Bron afbeelding: Andreas Praefcke / Wikimedia Commons)

Het Federale Hof van Justitie ( BGH ), de hoogste rechtbank van Duitsland voor civiele en strafrechtelijke jurisdictie, heeft geoordeeld dat een nieuwe wet die kinderhuwelijken verbiedt, ongrondwettig kan zijn omdat alle huwelijken, inclusief op de sharia gebaseerde kindhuwelijken, worden beschermd door de Duitse grondwet ( Grundgesetz ).

De uitspraak, die daadwerkelijk de deur opent naar legalisering van kinderhuwelijken op basis van de Sharia in Duitsland, is een van de groeiend aantal gevallen waarin Duitse rechtbanken – bewust of onbewust – de vestiging van een parallel islamitisch rechtsstelsel in het land bevorderen.

De zaak betreft een Syrisch echtpaar – een 14-jarig Syrisch meisje, getrouwd met haar 21-jarige neef – die op het hoogtepunt van de migrantencrisis in augustus 2015 in Duitsland aankwam. Het Jugendamt weigerde te erkennen hun huwelijk en scheidde het meisje van haar man. Toen de man een rechtszaak aanging, oordeelde een familierechtbank in Aschaffenburg in het voordeel van het Bureau Jeugdzorg, dat beweerde de wettelijke voogd van het meisje te zijn.

In mei 2016 heeft een hof van beroep in Bamberg de beslissing vernietigd. De rechtbank oordeelde dat het huwelijk geldig was omdat het was gesloten in Syrië, waar volgens de sharia-wetgeving kindhuwelijken zijn toegestaan. De uitspraak legaliseerde in feite sharia-kinderhuwelijken in Duitsland.

De uitspraak – beschreven als een “spoedcursus in de Syrische islamitische huwelijkswet” – veroorzaakte een storm van kritiek. Sommigen beschuldigden de Bambergse rechtbank van het toepassen van de sharia-wetgeving boven de Duitse wet om een ​​in Duitsland verboden praktijk te legaliseren.

“Religieuze of culturele rechtvaardigingen verdoezelen het simpele feit dat oudere, perverse mannen jonge meisjes mishandelen,” zei Rainer Wendt, hoofd van de Duitse politie-unie.

Monika Michell van Terre des Femmes, een vrouwenrechtengroep die campagne voert tegen kinderhuwelijken, voegde eraan toe : “Een echtgenoot kan niet de wettelijke voogd zijn van een kindbruid omdat hij betrokken is bij een seksuele relatie met haar – een zeer duidelijk belangenconflict.”

De minister van justitie van Hessen, Eva Kühne-Hörmann, vroeg : “Als minderjarigen – en terecht – geen bier mogen kopen, waarom zouden de wetgevers kinderen dan toestaan ​​zulke diepgaande beslissingen te nemen met betrekking tot het huwelijk?”

Anderen zeiden dat de uitspraak de sluizen van culturele conflicten in Duitsland zou openen, omdat moslims het zouden zien als een precedent om de legalisering van andere islamitische praktijken, waaronder polygamie, in het land aan te moedigen.

In september 2016 heeft het Duitse ministerie van Binnenlandse Zaken, in reactie op een verzoek om informatie op de Freedom of Information, geopenbaard dat 1475 gehuwde kinderen – waaronder 361 kinderen onder de 14 – vanaf 31 juli 2016 in Duitsland woonden.

In een poging om meisjes te beschermen die in het buitenland getrouwd waren maar in Duitsland asiel hadden aangevraagd, had het Duitse parlement op 1 juni 2017 wetgeving aangenomen die kinderhuwelijken verbood. De zogenaamde wet om kindhuwelijken te bestrijden ( Gesetz zur Bekämpfung von Kinderehen ) stelde de minimumleeftijd voor toestemming voor het huwelijk in Duitsland in op 18 jaar en vernietigde alle bestaande huwelijken, inclusief die in het buitenland zijn aangegaan, waar een deelnemer jonger was dan 16 jaar om de tijd van de ceremonie.

Het Duitse federale gerechtshof heeft in zijn uitspraak , gepubliceerd op 14 december 2018, verklaard dat de nieuwe wet ongrondwettig kan zijn omdat het in strijd is met de artikelen 1 (menselijke waardigheid), 2 (vrije ontwikkeling van de persoonlijkheid), 3 (gelijke bescherming) en 6 (bescherming van het huwelijk en het gezin) van de basiswet , die dient als de Duitse grondwet.

De rechtbank oordeelde ook dat de nieuwe wet niet met terugwerkende kracht kan worden toegepast en kan daarom niet van toepassing zijn op het Syrische echtpaar, dat in februari 2015 is getrouwd.

Ten slotte vroeg het federale gerechtshof het federale constitutionele hof ( Bundesverfassungsgericht ) om de wettigheid van het Duitse verbod op kinderhuwelijken te onderzoeken en om te bepalen of de Duitse autoriteiten de geldigheid van kinderhuwelijken van geval tot geval moeten beoordelen.

De uitspraak gaat voorbij aan artikel 6 van de inleidende wet tot het Duitse burgerlijk wetboek ( Einführungsgesetz zum Bürgerlichen Gesetzbuche, EGBGB ), waarin staat :

“Een wettelijke norm van een andere staat wordt niet toegepast indien de toepassing ervan resulteert in een uitkomst die kennelijk onverenigbaar is met de essentiële beginselen van het Duitse recht, met name niet indien de aanvraag onverenigbaar is met de grondrechten.”

Door het Syrische paar af te schermen van het Duitse recht, heeft het hof niet alleen het gebruik van de Sharia-wetgeving gelegitimeerd om de uitkomst van rechtszaken in Duitsland te bepalen, het heeft ook een precedent geschapen dat vrijwel zeker in de toekomst door verdedigers van kinderhuwelijken zal worden gebruikt en andere buitenlandse wetten.

Bovendien, door aan te dringen dat de legitimiteit van kinderhuwelijken op een case-by-case basis worden onderzocht, de rechtbank heeft de deur geopend naar zogenaamde culturele uitzonderingen na, namelijk die zijn vastgelegd in de sharia, die geen leeftijdsgrens voor het huwelijk te stellen .

Winfried Bausback, een jurist uit Beieren die hielp met het opstellen van de wet tegen kinderhuwelijken, was verontwaardigd over de beslissing van de rechtbank:

“Vanwege onze grondwet en in het belang van het kind, zou er in dit geval maar één antwoord moeten zijn: dit huwelijk moet vanaf het begin ongeldig zijn.

“Duitsland kan enerzijds niet internationaal tegen kinderhuwelijken zijn en anderzijds voor dergelijke huwelijken in ons eigen land, maar in dit geval kan het belang van het kind niet in het gedrang komen. (…) Dit gaat over de grondwet gevestigde bescherming van kinderen en minderjarigen! “

Commentator Andreas von Delhaes-Guenther schreef :

“Uiteindelijk is het een principekwestie in hoeverre Duitsland buitenlandse wetgeving wil accepteren, wat volledig in strijd is met onze wet inzake belangrijke kwesties. Het heeft eeuwen geduurd om de Middeleeuwen van onze wet te verwijderen, we moeten het nu niet brengen. terug vanwege redenen van vermeende verdraagzaamheid of ‘individueel geval overweging.’ Integendeel, we moeten zeggen dat in Duitsland het Duitse recht van toepassing is op iedereen, vooral in belangrijke juridische belangen zoals het leven, de gezondheid – of gewoon het welzijn van het kind, met een onveranderlijke leeftijdsgrens voor huwelijken.

“We moeten nog één ding overwegen: er worden oordelen gemaakt in de naam van het volk. Dit volk heeft zich via zijn afgevaardigden in de Bondsdag duidelijk uitgesproken dat het het kinderhuwelijk niet langer wil erkennen. ‘

Duitse rechtbanken en sharia

Duitse rechtbanken stellen zich in toenemende mate uit aan de islamitische wet omdat ofwel de aanklagers ofwel de beklaagden moslim zijn. Volgens critici weerspiegelen de zaken – met name die waarin de Duitse wet een achterstand heeft op de Sharia-wetgeving – een gevaarlijke aantasting van de islamitische wetgeving in het Duitse rechtssysteem.

In november 2016 oordeelde bijvoorbeeld een rechtbank in Wuppertal dat zeven islamisten die een waakzame patrouille vormden om de Sharia-wetgeving in stadsstraten te handhaven, de Duitse wet niet hebben overtreden en gewoon hun recht op vrije meningsuiting uitoefenden.

De zelfbenoemde ‘shariapolitie’ had in september 2014 publieke verontwaardiging gewekt , toen zij gele folders verspreidden die een ‘sharia-gecontroleerde zone’ in het district Elberfeld in Wuppertal hadden gevestigd. De mannen spoorden zowel moslim- als niet-moslimgangers aan moskeeën bij te wonen en af ​​te zien van alcohol, sigaretten, drugs, gokken, muziek, pornografie en prostitutie.

De officier van justitie van Wuppertal, Wolf-Tilman Baumert, voerde aan dat de mannen, die oranje vesten droegen, versierd met de woorden “SHARIAH POLICE,” een wet hadden overtreden die het dragen van uniformen bij openbare bijeenkomsten verbiedt. De wet, die met name uniformen verbiedt die politieke opvattingen verwoorden, was oorspronkelijk bedoeld om te voorkomen dat neo-nazi-groepen in het openbaar paraderen. Volgens Baumert waren de vesten illegaal omdat ze een “opzettelijk, intimiderend en militant” effect hadden.

De rechtbank van het district Wuppertal oordeelde echter dat de hesjes technisch gezien geen uniform waren en in elk geval geen bedreiging vormden. De rechtbank zei dat getuigen en voorbijgangers zich mogelijk niet geïntimideerd door de mannen voelden, en dat het vervolgen van hen inbreuk zou maken op hun vrijheid van meningsuiting. De “politiek correcte” beslissing, die met succes werd aangevochten, gaf de shariapolitie de toestemming om de islamitische wetgeving in Wuppertal te handhaven.

Op 11 januari 2018 verwierp het Federale Hof van Justitie echter de beslissing vanhet Wuppertal-hof en beval de zeven personen opnieuw te worden berecht. Het Federale Hof verklaarde dat zij inderdaad de wet hadden overtreden die het dragen van uniformen verbiedt.

De shariawetgeving is bijna twintig jaar lang vrijwel ongehinderd doorgedrongen in het Duitse rechtssysteem. Enkele voorbeelden zijn:

• In augustus 2000 beval een rechtbank in Kassel een weduwe om het pensioen van haar overleden Marokkaanse echtgenoot te splitsen met een andere vrouw met wie de man tegelijkertijd was getrouwd. Hoewel polygamie in Duitsland illegaal is, oordeelde de rechter dat de twee vrouwen het pensioen moeten verdelen, in overeenstemming met de Marokkaanse wet.
• In maart 2004 verleende een rechtbank in Koblenz de tweede echtgenote van een Irakees die in Duitsland woonde het recht om permanent in het land te blijven. De rechtbank oordeelde dat na vijf jaar in een polygaam huwelijk in Duitsland, het oneerlijk zou zijn om van haar te verwachten dat ze naar Irak terugkeert.
• In maart 2007 citeerde een rechter in Frankfurt de koran in een echtscheidingszaak met een Duits-Marokkaanse vrouw die herhaaldelijk door haar Marokkaanse echtgenoot was geslagen. Hoewel de politie de man beval om weg te blijven van zijn van elkaar vervreemde vrouw, bleef hij haar misbruiken en dreigde ze op een gegeven moment haar te vermoorden. Rechter Christa Datz-Winter weigerde de echtscheiding te verlenen. Ze citeerde Sura 4, vers 34 van de Koran, die “zowel het recht van de man om lijfstraffen tegen een ongehoorzame vrouw te bedrijven als de vestiging van de superioriteit van de man ten opzichte van de vrouw” rechtvaardigt. De rechter werd uiteindelijk uit de zaak verwijderd.
• In december 2008 beval een rechtbank in Düsseldorf een Turkse man om een ​​huwelijksakte van € 30.000 ($ 32.000) te betalen aan zijn voormalige schoondochter, in overeenstemming met de sharia-wetgeving.
• In oktober 2010 oordeelde een rechtbank in Keulen dat een Iraanse man zijn ex-vrouw een bruidsschat van € 162.000 euro ($ 171.000) moet betalen, de huidige tegenwaarde van 600 gouden munten, in overeenstemming met het oorspronkelijke sharia-huwelijkscontract.
• In december 2010 oordeelde een rechtbank in München dat een Duitse weduwe recht had op slechts een kwart van de erfenis achtergelaten door haar overleden echtgenoot, die in Iran was geboren. De rechtbank kende de andere driekwart van de nalatenschap toe aan de familieleden van de man in Teheran in overeenstemming met de sharia.
• In november 2011 heeft een rechtbank in Siegburg toegestaan een Iraanse koppel tweemaal te worden gescheiden, eerst door een Duitse rechter naar Duits recht, en vervolgens door een Iraanse geestelijke volgens de sharia. De directeur van de arrondissementsrechtbank in Siegburg, Birgit Niepmann, zei dat de Sharia-ceremonie ‘een dienst van de rechtbank’ was.
• In juli 2012 beval een rechtbank in Hamm een Iraanse man om zijn vervreemde vrouw een bruidsschat te betalen als onderdeel van een echtscheidingsconvenant. De zaak betrof een echtpaar dat volgens de sharia in Iran trouwde, naar Duitsland emigreerde en later scheidde. Als onderdeel van de oorspronkelijke huwelijksovereenkomst beloofde de man zijn vrouw een bruidsschat van 800 gouden munten te betalen, op aanvraag. De rechtbank beval de man om de vrouw € 213.000 ($ 225.000), de huidige tegenwaarde van de munten, te betalen.
• In juni 2013 oordeelde een rechtbank in Hamm dat iedereen die in islamitisch recht een huwelijk sluit in een islamitisch land en later in Duitsland een scheiding wil, zich moet houden aan de oorspronkelijke voorwaarden die zijn vastgelegd in de sharia. De historische uitspraak legaliseerde effectief de sharia-praktijk van ‘triple-talaq’, het verkrijgen van een echtscheiding door driemaal de uitdrukking ‘ik scheid je’ te reciteren.
• In juli 2016 beval een rechtbank in Hamm een Libanese man om zijn vervreemde vrouw een bruidsschat te betalen als onderdeel van een echtscheidingsconvenant. De zaak betrof een echtpaar dat volgens de Sharia-wetgeving in Libanon trouwde, naar Duitsland emigreerde en later scheidde. Als onderdeel van het oorspronkelijke huwelijkscontract beloofde de man zijn vrouw een bruidsschat van $ 15.000 te betalen. De Duitse rechter gelastte hem haar het overeenkomstige bedrag in euro’s te betalen.

In een interview met Spiegel Online verdedigde islamiste Mathias Rohe het bestaan ​​van parallelle juridische structuren in Duitsland als een ‘uitdrukking van globalisering’. Hij voegde eraan toe: “We passen de islamitische wet toe net zoals wij de Franse wet toepassen.”

Lees verder bij de bron: gatestoneinstitute.org