Elk Nederlands huisgezin betaalt over enige jaren een bedrag van € 1200 per jaar bovenop de energienota.
Al binnen een jaar na het op 6 september 2013 afgesloten Energieakkoord blijken doelstellingen amper haalbaar. Dit stelt Dagblad Trouw.
Is dit een verrassing? Geenszins, want De Groene Rekenkamer heeft meer dan een jaar geleden, op 13 juli 2013 al geschreven en cijfermatig aangetoond dat het Energieakkoord dat toen in de maak was, onbetaalbaar zou zijn, veel maatschappelijke weerstand zou oproepen en een nationale verarming zou veroorzaken.
Zie ons artikel Energieakkoord? Welk energieakkoord?
Wat wordt het nu? 16%; 14%; 12,5%; 8% of gewoon 7%? De helft van de doelstelling?
Op basis van goed ingevoerde bronnen zal volgens Trouw de ‘Nationale Energie Verkenning’ die over een maand zal verschijnen, somber nieuws brengen. Deze verkenning komt van het Planbureau voor de Leefomgeving (PBL) en Energieonderzoek Centrum Nederland (ECN). De oorspronkelijke doelstelling van 16% duurzaam opgewekte energie (nu ruim 4%) in 2020 is tussentijds al bijgesteld naar 14%. Volgens de Verkenning is ook dat niet haalbaar; 12,5% wellicht, wordt nu gezegd.
De Groene Rekenkamer acht zelfs dit percentage van 12,5% onhaalbaar. Minister Kamp mag blij zijn als in 2020 hooguit 8% van onze elektriciteit duurzaam wordt opgewekt, maar ook bij dit percentage beginnen ingenieurs vragen te stellen met in hun hand de berekeningen die aantonen dat ook 8% nog te hoog is.
Een blamage voor deze minister. Deze 8% is nog geen één procent van onze totale energiebehoefte! En dat voor een bedrag dat de € 100 miljard ver overschrijdt.
Minister Kamp blijft hardnekkig weigeren de ware kosten te vertellen
Gezien het feit dat niemand, zelfs minister Kamp niet, bereid is openheid van zaken te geven over de miljarden verslindende operatie die Energieakkoord heet, is het geen wonder dat het Energieakkoord de bevolking die de rekening van het Energieakkoord moet betalen, niet aanspreekt. Men vertrouwt deze minister niet die te pas en te onpas éénzijdig veranderingen aanbrengt in bestaande afspraken, met een wet in de hand die zo uit het huidige Rusland overgenomen kan zijn en burgers volstrekt in de kou laat staan.
Huishoudens moesten koste wat kost buiten het Energieakkoord gehouden worden
De huishoudens zijn machtiger dan minister Kamp denkt. Deze minister probeert met maatregelen zoals de Crisis- en Herstelwet in de hand de Nederlanders murw te maken, windmolens worden gedwongen op de meest vreemde plaatsen gepland, de bevolking staat buitenspel, elektriciteitstracé’s, zoals bij Oosterhout worden buiten alle regels van normaal fatsoen om door deze minister van de VVD zomaar, zonder enig overleg met omwonenden, verplaatst zodat de hoogspanningsleidingen nu vlak langs scholen en sportplaatsen komen te hangen. Het is ongehoord hoe deze minister denkt zijn hobby te kunnen uitleven en het geld van de Nederlandse belastingbetalers in een bodemloze put kiepert.
Deze minister sleutelt ondertussen allerlei wetjes in elkaar, zoals de Wet wind op Zee, waarin nauwelijks inspraak van burgers meer mogelijk is en waarbij de Noordzee vol met miljarden verslindende windmolens wordt gezet.
Het moment
Het wachten is op het moment dat de overheid de snel oplopende kosten van zogenaamde duurzame energieprojecten niet meer kan verantwoorden aan de kiezer. Vanaf dat moment worden de subsidies gereduceerd of afgeschaft.
Leden van de Tweede Kamer zullen als zo vaak verbijsterd en ontzet zijn over de gigantische hoeveelheid geld, tussen de € 60 miljard en meer dan € 120 miljard, die nog geen één procent van onze totale energievoorziening moet kosten. Ontzet? Verbijsterd? Nee toch? Want ze zitten er toch zelf bij? Zij zijn mede verantwoordelijk voor een nationale verarming die zijn weerga niet kent.
Zou dat soms de reden zijn dat minister Kamp weigert Kamervragen te beantwoorden over de ware kosten van het Energieakkoorden en bij elke gelegenheid het onderwerp, kosten betreffende het Energieakkoord, om de hete brij heen draait?
Gezien de grote problemen waarmee windexploitanten te maken hebben als het om financiering van grote miljardenprojecten gaat, lijken banken inmiddels te beseffen dat het moment van snijden in subsidie’s snel is aangebroken.
Energiemaatschappijen en windmolenexploitanten proberen nu, teneinde nog wat geld binnen te schrapen, in allerijl argeloze burgers en omwonenden te bewegen obligaties aan te schaffen waarmee hen een rendement van ongeveer 2% tot 3% wordt beloofd, afhankelijk van de windkracht, dat wel.
Beleggingsexperts waarschuwen niet voor niets tegen dit soort obligaties, waarbij je als het misgaat, achter in de rij mag aanschuiven. Maar neem aan dat er dan niets meer over is.
via Energieakkoord binnen een jaar onderuit –.
Foto via Personeelsnet 
