Rapport uit het VK, van, Peter Mc Loughlin, Gavin Bobby. “Easy Meat” Multiculturalisme, islam en kinderseks Slavernij. Uitgebreid rapport over de verzorgingsgroepen.
Dit laat een veel schokkender en niet politiek correct beeld zien, van wat moslims hier doen met jonge meisjes.
De verhouding verkrachtingen in UK, wanneer men in de berekeningen rekening hield met het feit dat moslims slechts 5% van de bevolking uitmaken is 154 tegen 1.
Dat cijfer leest u goed; Moslims zijn in 154 gevallen dader van en verkrachting, wanneer een niet moslim dat 1 maal zal doen.
Die berekeningen zijn gedaan op basis van het aantal veroordelingen in de rechtbanken en zonder rekening te houden met bevooroordeelde sociale instanties. Die willen de waarheid alleen maar verbloemen.
Dit zijn de objectieve feiten.
Op elke pagina van dit 332 pagina’s tellende rapport staat er horror.
U hoorde er hier nog nooit over. Dat zal u toch niet echt verwonderen.
Dat heeft niets met ras, maar met religie, cultuur en opvoeding (of gebrek er aan) te maken.
Ik ken geen enkel rapport dat zo diepgravend een onderzoek heeft gedaan naar dit onderwerp.
In Zweden is de verkrachtingsgolf ook enorm, maar mag vanwege totaal misplaatste politieke correctheid niet worden onderzocht. Stockholm rape
Ook in België is er geen onderzoek. We herinneren ons nog wel Marion Van San en hoe deze werd teruggefloten door Groen en Sp-a.
Laten we niet meer zwijgen en deze feiten, cijfers en onderzoeken, hoe schokkend ook, gewoon naar buiten brengen.
Uitgebreid rapport over de verzorgingsgroepen
Voorwoord
Dit is een schokkend rapport. Het is met zorg geschreven, maar het bewijs is moeilijk te geloven. Lezers moeten oppassen, want er is iets om op de meeste pagina’s boos over te zijn: de prevalentie van de misdaad; de tijd dat het is doorgegaan; zijn schaamteloosheid; de moeite die onze autoriteiten hebben gedaan om het te verbergen; maar vooral de kwetsbaarheid en het lijden van de slachtoffers.
Die woede gaat verspreiden als het bewustzijn van deze misdaad zich verspreidt. Ontkenning en schadebeperking werkt niet meer.
Het is moeilijk om te denken aan iets dat meer berekend is om aan te zetten tot publiekelijk geweld dan het richten van inheemse meisjes op verkrachting door een allochtone bevolking. Het gebruik van intercommunale verkrachting in de meest wilde territoriale conflicten getuigt van zijn waarneming als een wapen, en de angst ervoor roept de meest primaire instincten op.
En dit is de basis voor ons pleidooi aan onze civiele autoriteiten om deze misdaad met alle wettige middelen uit te roeien: als het lijden van de slachtoffers u niet kan motiveren, overweeg dan de bedreiging voor uw greep op de macht.
Vigilantengeweld schakelt zijn eigen samenleving uit, en is een van de kortere weggetjes van de vrede van koningin naar alles-tegen-alles. De zelfbenoemde doener van gerechtigheid scheurt een gat in de hele structuur van de wet. Hij is aan niemand verantwoording schuldig en als zijn geweld kan worden toegebracht aan kinderverkrachters, zullen dieven en schuldenaren de volgende zijn.
Het gevaar van burgerwacht.
Laat me een verhaal vertellen, enkele hypothetische gebeurtenissen om te illustreren hoe snel macht uit de handen van de autoriteiten kan komen.
Er kan worden beweerd dat de situatie te gewelddadig is, maar geweld is wat er gebeurt wanneer etnische vijandigheid een burgerlijke stoornis ontmoet. Ik heb geprobeerd om de beschrijvingen te onderdrukken, om de gevoelige mensen te verzachten. Ik hoop dat het verstrijken van de tijd mij niet zal verwijten dat ik de gevaren niet duidelijk genoeg heb aangegeven.
Stel dat een groep ex-soldaten, met wapens en intelligentietraining, zich verveelt met hun post-servicetaken voor beveiligingsbedrijven en drukkerijen, en het café beu is dat hen in contact brengt met elkaar en met wat een gevoel van trots schenkt en doel. Hun patriottisme is gefrustreerd door hun impotentie in het gezicht van roofzuchtige criminaliteit. Ze kregen een niet al te rooskleurige kijk op de islamitische cultuur tijdens hun reizen door Irak en Afghanistan, en haar aanwezigheid in Groot-Brittannië is een veelbesproken onderwerp van gesprek geworden.
Gevoed door bier en verveling, verandert hun gesprek in woede over het uitroeien van kinderverkrachtingsbendes en over hoe snel ze ze kunnen uitroeien. Een van hen wijst op het aantal moslims onder degenen die zijn veroordeeld wegens misdaden, ten opzichte van het aandeel moslims in Groot-Brittannië: hij heeft de overtuigingen doorgenomen en zich gerealiseerd dat bijna iedereen die voor deze misdaden is veroordeeld een moslimnaam heeft, wanneer moslims slechts 5 zijn % van de populatie. Ze doen een paar snelle berekeningen en concluderen dat moslims 154 maal meer de schuld hebben van deze misdaden dan niet-moslims.1 Een ander wijst erop dat het erger is dan dat: er is niet één geval geweest waarin het slachtoffer een moslim was en de pedofielen
Sommige berekeningen gaan verloren in de drukte van de barzaal, maar ze waren als volgt: moslims vormden 89% van de overtreders van de meest betrouwbare lijsten, dat wil zeggen de lijst met veroordelingen zoals samengesteld door Andrew Norfolk, waar schuld en onschuld getest waren in de schijn van een rechtszaal, niet beïnvloed door het professionele eigenbelang van de feedbackformulieren van de sociale werkers. Maar moslims vormden 5% van de bevolking. Hun berekeningen waren:
De waarschijnlijkheid van individuele moslims om dit misdrijf te plegen is: 89 ÷ 5% = 1.780,00
De waarschijnlijkheid van individuele niet-moslims om dit misdrijf te plegen is: 11 ÷ 95% = 11.58
Dus de waarschijnlijkheid van individuele moslims om deze overtreding te plegen, vergeleken met individuele niet-moslims, is: 1, 780 ÷ 11.58 = 153.73
Dwz dat moslims ruwweg 154 keer meer kans hebben dan niet-moslims om deze misdaad te plegen. Er is wat gekibbel en veel wiskundig en frontaal, of het cijfer echt zo steil kan zijn.
‘Ze verkrachten onze kinderen, we verkrachten hun kinderen niet. Er is iets mis met moslims, “zegt hij.
Ze zeggen dat ze een einde aan dit probleem kunnen maken. Ze bedoelen als ze de kans kregen, zoals. Ontgoocheld door elke nieuwe oogst van bebaarde pedofielen die van de voorpagina’s grommen, wordt hun gesprek nuchterder en minder opschepperig.
Een paar weken later, door meldingen van een bijzonder incompetent politieonderzoek, kwam nietsdoen naar voren in een niet-zo-idle planning.
Getipt door een gedesillusioneerde kinderbeschermer of politieagent over de locatie van een B’nB-etablissement dat voor deze misdaad werd gebruikt, besluiten ze hun plannen in daden om te zetten.
In plaats van het plannen van een represaille – zoals een of twee Sikh-groepen lijken te hebben gedaan als reactie op het misbruik van Sikh-meisjes – besluiten ze dat voorkomen beter is dan genezen. Op basis van ontvangen informatie houden zij toezicht op het gebouw, waarbij zij opmerken wanneer het 13-jarige meisje het gebouw binnenkomt en wanneer de cliënten volgen.
Op een avond liggen ze op de loer, dringen ze een weg door het gebouw en de kamer in waar een semi-comateus meisje wordt vastgehouden.
Er volgt een verschrikkelijk bloedbad: ze schieten alle mannen in die kamer dood, zonder waarschuwing, op een bepaald moment.
Ze worden gepakt, gearresteerd, beschuldigd van moord en pleiten niet schuldig.
De verschrikkelijke nasleep laat geen ruimte om de moorden te ontkennen. Dus tijdens het proces geven ze de feiten toe, maar beweren dat hun acties gerechtvaardigd zijn omdat ze werden uitgevoerd ter voorkoming van een misdrijf.
De aanklager blijft achter met de niet benijdenswaardige taak om deze verdediging te weerleggen zonder redelijke twijfel, en beweert dat de acties van de Gedaagden niet “redelijk waren in alle omstandigheden” omdat minder kracht zou hebben volstaan.
De gedaagden citeren het feit dat Amerikaanse staten specifiek het gebruik door de burger van “dodelijke dwang” tegen huisinvasie sanctioneren, ongeacht of het leven van de huisbewoner wordt bedreigd en zelfs in sommige achtervolgingen van auto’s. Soortgelijke wetten zijn voorgesteld voor dit land in geval van inbraak en zouden aanzienlijke publieke steun genieten. Ze beweren dat de meeste mensen het erover eens zijn dat de groepsverkrachting van kinderen ernstiger is dan inbraak. Ze verwijzen naar het verhaal van de BBC “Geen aanklacht tegen de vader van de dochter van de dochter van de verkrachter” en de opmerkingen daaronder.2
De aanklager beweert ook dat de moordenaars verzuimd hebben de autoriteiten op de hoogte te brengen voordat ze de wet in eigen handen namen, waarop de moordenaars erop wijzen dat de autoriteiten al wisten – omdat ze hun informatie kregen van een ontevreden lid van een dergelijke autoriteit – en dat niets was tot nu toe gebeurd.
De rechter is zich meer bewust van de gevaren van doe-het-rechtvaardigheid dan veel mensen, dus zij is verontrust door de verdediging. Maar ze kan niet voorkomen dat het naar de jury gaat. Zij geeft de juiste begeleiding aan de twaalf mannen en vrouwen dat het moeilijk te zien is hoe een dergelijke extreme kracht als redelijk kan worden beschouwd wanneer civiele autoriteiten zoals politie- en kinderbeschermingseenheden worden betaald om deze misdaden te voorkomen. En dat terwijl het misdrijf van kinderverkrachting verschrikkelijk is, het bloedbad er helemaal niet toe doet.
De jury trekt zich terug en kan geen oordeel vellen. Anonieme rapporten in sommige kranten suggereren later dat de helft van de juryleden weigerde iets verkeerds te zien met het vermoorden van leden van een verkrachtingstroep. Een nieuw proces wordt gehouden, gevolgd, ongewoon, door een tweede nieuw proces. Maar er wordt nooit een vonnis uitgesproken en de rechter bij het tweede nieuw proces geeft de voorman de opdracht om de beklaagden vrij te spreken. Beeld de enthousiaste feesten buiten de rechtbank in – meer gebaseerd op voetbalgezangen dan het bestuderen van de zwaluwstaartverbinding tussen recht en het maatschappelijk middenveld.
Het nieuws van de vrijspraak verspreidt zich snel. Andere groepen zouden burgerwachten zijn, neem aan dat het goed is om kinderverkrachters te vermoorden, vooral
die moslims. De meer buccaneering-bendes zijn al snel vertrokken naar andere gebieden van handhaving en geschillenbeslechting. Binnenkort worden ze de mensen om misdaden en ruzies te melden in bepaalde gebieden. Ze openen zelfs hun eigen bordelen, waarvan sommige soms wat nonchalant zijn qua leeftijdsbeperkingen – een ironie die de liberale pers snel ontdekt, maar waarvan de politie traag is het risico te lopen om te worden afgedwongen uit angst de kalme patstelling te verstoren.
Deze situatie is niet zo vergezocht als je zou hopen. De kwetsbaarheid van de beschaving, de fundamentele menselijke behoefte aan veiligheid, en de afwezigheid van wetgeving (om maar te zwijgen van budgetbeperkingen) stellen de gewelddadige in staat mensen om hen heen in te halen als een vuurstorm. Het is daarom essentieel dat onze autoriteiten deze overtredingen zichtbaar, agressief en snel uitroeien. Ze moeten gezien worden om daarmee te breken met hun eerdere inertie.
Het is niet realistisch alleen maar om deze misdaad te veroordelen. Het moet worden onderdrukt. Als dat niet zo is, worden degenen onder ons die nu zijn execrated als firebrands, maar die later proberen om terughoudendheid te prediken, weggewuifd met de eenvoudige woorden: “Ze verkrachten onze kinderen.”
Lees verder bij de bron: Stop de Bankiers
