Europa: het gevoel heerst dat Europa niet meer aan zijn burgers denkt

Direct voorafgaand aan en in de periode sinds de Brexit zijn de verdiensten of anderszins van de Europese Unie onderzocht en opnieuw bekeken door experts en publiek. Van regulering tot immigratie, soevereiniteit tot collectieve onderhandelingen, alle aspecten van het sociale en politieke leven waarin ‘Europa’ een handje heeft, hebben de volledige strip-zoekbehandeling gekregen. En natuurlijk, net als bij elk langdurig onderzoek, kan men enorm verschillende resultaten vinden, afhankelijk van welke poll je bestudeert of welk lid van het gewaardeerde commentaarveld toevallig op de televisie is op een gegeven moment.

Het sterke gevoel dat door deze instellingen wordt opgeroepen en die samen de Europese Unie vormen, is helaas precies datgene wat een dergelijke meningsverschil over de kwestie mogelijk maakt. Emotie van nature compromitteert de objectiviteit van elke analyse, zoals kan worden gezien aan de handhaving van het voortbestaan ​​van het christendom, ondanks overweldigend objectief bewijs tegen al zijn mythen en theorieën. Dat wil niet zeggen dat de EU-kwestie noodzakelijkerwijs eenzijdig is, of dat de ene partij in het bijzonder meer misleid is dan de andere, maar het is een debat van dezelfde aard waarvan de emotionele aantrekkingskracht een afkeer is van de rationaliteit.

De grootste kwestie van de Europese vraag die in overvloed in Groot-Brittannië, maar ook tot op zekere hoogte in de Visegrad-landen te vinden is, is er een van conflatie. De dubbelhartigheid van politici bij het bespreken van de Europese Unie is sinds de jaren zeventig bijzonder acuut geweest, zoals de commentatoren van de Europese Unie probeerden alles te wijten aan het ontdekken van vuur aan deze prachtige Europese instellingen, terwijl hun eurosceptische tegenhangers Europa als een zondebok gebruikten om zich van de incompetentie af te keren van zichzelf en hun collega’s. In het Oosten zijn politici veel opener met hun dubbele normen; Viktor Orban zal vrolijk een PR-campagne voeren met de slogan “Stop Brussel”, maar zal een geheel plechtstatigere en respectvoller toon aannemen wanneer hij voor een Europese commissie staat die debatteert of hij geld uit zijn land wil opnemen.

Hetzelfde is te zien in Polen, waar vorig jaar in een Pew Research-studie ruim 70% van de Poolse overheidssteun werd aangetroffen, maar recentelijk heeft een andere studie uitgewezen dat Polen een van de laagste niveaus van vertrouwen in de Europese Commissie heeft. Dit benadrukt de kern van het probleem; conflation! Wat we echt niet leuk vinden – en dit kan gezegd worden van een impopulaire instelling – is dat van die instelling, niet noodzakelijk de instelling op zich.

De Europese Unie is immers representatief voor een ideaal, namelijk het verenigen van de ooit strijdende naties van Europa achter de gemeenschappelijke doelen van vrede en vrijheid. Dit is een vrij algemeen idee, en zeker niet het enige domein van de burgerlijke liberalen. Oswald Mosley bijvoorbeeld, bepleitte de Europese integratie in de naoorlogse periode op een schaal die zelfs Juncker, Tusk en anderen, zich niet realiseerden, en hij was een beruchte fascist! In feite is het begrip Europese eenheid iets dat overwegend door nationalisten is gepropageerd, terwijl linksen de neiging hebben het oosten te fetiseren en historisch gezien een uitbreiding van de Euraziatische USSR hebben – de overheersende oppositie tegen Groot-Brittannië in de vroege jaren 70 kwam niet van conservatieven, maar trouwe linksen. Liberalen, zoals altijd,

Waar de partijdige problemen van de Europese Unie hun oorsprong vinden, is vrij duidelijk; met de mensen die de instellingen ervan beheersen. De Commissie, het Parlement en het Hooggerechtshof zijn allemaal overgenomen door bourgeois-carrièremedewerkers die nooit helemaal uit hun studentenprotestdagen zijn voortgekomen. Het is hun aanwezigheid in de Europese instellingen die de EU in staat heeft gesteld om overal de steun van liberalen te bevelen, en zij hebben begrippen van Europese eenheid en liberalisme samengevoegd. Dit heeft er weer toe geleid dat een hele generatie soortgelijke verbanden heeft gelegd en dat instellingen worden geassocieerd met degenen die op enig moment hun functie uitoefenen, in plaats van de idealen die zij vertegenwoordigen.

Hoewel de Britse politici maar al te graag bereid zijn dergelijke conflaties te spelen, erkennen de vertegenwoordigers in het Oosten dit feit tenminste. In Oostenrijk bijvoorbeeld, waar een nationalistische partij nu een sterke speler is in een coalitieregering, is er absoluut geen twijfel over de betrokkenheid van het land bij de Europese eenheid. Evenzo is er in Hongarije, dat misschien wel de meest nationalistische regering in de ontwikkelde wereld is, helemaal geen eetlust om het blok te verlaten. Dit komt omdat de politieke klasse in deze landen iets eerlijker is over dingen; zij waarderen de idealen achter de Europese integratie en erkennen de enorme financiële steun die zij als gevolg hiervan ontvangen, maar zij staan ​​ook open voor aspecten van de Europese Unie waar zij oprecht niet van houden.

Dit is misschien een impopulaire mening over het recht, vooral in de Britse politiek, maar het algemene uitgangspunt van de Europese integratie en samenwerking is niet inherent negatief. In feite is het een raadsel waarom elke gewetensvolle Europeaan anders zou beweren. Isolationisme volstaat gewoon niet in de moderne wereld omdat we, om president Obama van alle mensen te papegaaien, op weg zijn naar mondiale machtsblokken. Het is volslagen waanidee om te denken dat we alleen de bedreigingen van de 21e eeuw het hoofd kunnen bieden, vooral als we kijken naar de mate waarin de Chinezen en de Russen een expansionistische interesse hebben in traditioneel Europese invloedsferen.

Ook in de handel kunnen we niet concurreren met de opkomende economieën van het oosten, zoals China of India, noch kunnen we de economische macht van de Verenigde Staten of Zuid-Amerika evenaren als we besluiten het alleen te doen. Onze verworvenheden uit het verleden, ongeacht hoe groot, zullen geen bepalende factor zijn voor toekomstige welvaart; het rijk is verdwenen, en het komt niet terug, dus om ons af te keren van onze beste vrienden en bondgenoten op het continent is een dwaasheid.

Dat gezegd hebbende, de stemming van Groot-Brittannië om de Europese te verlaten was beslist de juiste manier van handelen. We moeten niet streven naar isolationisme, want wij als individuele naties zijn niet in staat om ongehinderd te overleven in de moderne wereld, maar in plaats daarvan moeten we een nieuw Europa van samenwerking en loyaliteit zoeken. Daartoe kunnen we uitkijken naar onze vrienden in het Oosten, die ook op zoek zijn naar een nieuwe regeling. Ook in Oostenrijk zien we het begin van een nieuwe benadering van pro-Europees bestuur, dankzij de verschuiving van de People’s Party naar rechts en de deelname van de nationalistische PVV aan de regering. Misschien kan Brexit bijdragen aan de opbouw van een nieuwe Europese orde, die alleen kan worden gerealiseerd door het afbreken van het oude.

Het is van cruciaal belang dat we ophouden met het samenvoegen van het Europeanisme en de gerontocratie die momenteel het lef hebben zichzelf tot Europese leiders te verklaren. Ze vertegenwoordigen niet de idealen van Europese eenheid, noch hebben ze een exclusieve aanspraak op bestuur op supranationaal niveau. Hun liberale perversie van Europese waarden is geen belichaming van de instellingen zelf, die tegenwoordig als door de vijand bezet gebied kan worden beschouwd. De idealen van het Europeanisme terugbrengen tot de acties van een paar liberale overweldigers, is om de idealen zelf een grote slechte dienst te bewijzen.

Lees ook eens verder bij de bron: Stop de Bankiers