Er is een wijdverbreide aanname dat de Europese Centrale Bank – net als andere grote centrale banken – de grenzen van het monetaire beleid heeft bereikt, en dat het beste waarop we kunnen hopen met het bewind van Christine Lagarde politieke scherpzinnigheid is in het ophitsen van onwillige politici om een fiscale stimulans te omarmen.
Dit is niet het geval.
Terwijl mevrouw Lagarde zich voorbereidt op een strategische evaluatie van het beleid en de doelstellingen van de ECB, heeft ze nog een laatste punt in de toolkit: dubbele rentetarieven.
In de praktijk houdt dit in dat de centrale bank zich richt op verschillende rentetarieven voor leningen en deposito’s. Dergelijke leningen kunnen ook worden beperkt tot specifieke sectoren, zoals hernieuwbare energie. Het beleid zou effectiever zijn dan kwantitatieve versoepeling, voorwaartse begeleiding of negatieve rentetarieven. Het zou een krachtige monetaire stimulans bieden en zou kunnen worden gebruikt om Europa’s Green Deal met turbo te belasten .
De effecten van dubbele rentetarieven zijn het gemakkelijkst te begrijpen in tegenstelling tot standaardbeleid. Wanneer een centrale bank de rentetarieven verlaagt, verwachten we doorgaans dat dit de uitgaven in de economie stimuleert via drie basiseffecten:
- Rentetarieven dalen voor huishoudens met hypotheken;
- activaprijzen stijgen, waardoor mensen zich rijker voelen; en
- de kosten van leningen voor bedrijven dalen, wat de investeringsuitgaven zou moeten stimuleren.
Maar er ontstaan ernstige problemen wanneer de rentetarieven erg laag of negatief zijn. De rente-inkomsten die spaarders ontvangen storten – weegend op de uitgaven – en de winstgevendheid van banken worden beschadigd, wat veel onbedoelde gevolgen heeft.
Lees verder bij de bron: Zero Hedge
