Financiële markten versus verarmde samenleving

Wie de discussie volgt weet al lang dat er een grote wig is ontstaan tussen de financiële markten en een groot deel van onze verarmde samenleving. We zien het gebeuren dat de aandelenmarkten per saldo nog altijd omhoog gestuwd worden door de jarenlange aanhoudende geldverruimingspolitiek van de centrale banken. Het grote geld zogezegd, wat alleen rondtolt via de grote beleggers en het banken agglomeraat in het enorme financiële circuit wat hoog boven onze voort-worstelende maatschappij uittorent.

Daaronder een samenleving waarin heel duidelijk wordt gevoeld dat de ooit welvarende middenklasse al behoorlijk is uitgedund. Een groot deel van het middensegment wat betreft de inkomensklasse tussen ruwweg €40.000 en €80.000 heeft daarvan afscheid genomen en moet in de zogenaamde ‘onderklasse’, het gevecht aan met de overleving. Dat betekent voor velen in ons polderlandschap rond zien te komen van een inkomen waar niets van over blijft. Het huidige credo is “rekken en d’r bij blijven.”

Veel burgers in onze huidige “welvaart-gebouwd-op-schuld-maatschappij” beginnen langzaam te beseffen dat onze westerse welvaart tanende is. De versobering van onze verzorgingsstaat heb ik al regelmatig onder de aandacht gebracht. Veel van onze opgebouwde zekerheden dreigen geleidelijk aan ten onder te gaan aan de bezuinigingsdrift van de overheid. Puur ontstaan vanuit het besef dat de huidige verzorgingsstaat onbetaalbaar dreigt te worden door de enorme schuldenberg waarmee toekomstige welvaart naar voren is gehaald. Inleveren is nu de lijfspreuk die op steeds meer burgers van toepassing is.

Financiële markten in onbalans met samenleving

Waar onze samenleving het moet doen met minder poen, daar weten de aandelenmarkten te groeien met cijfers dik in het groen. Nou ja, af en toe staan de beursindexen een keer stevig in het rood en zijn er wat signalen van paniek doordat heel even bij de grote beleggers het besef doordringt dat de wereldwijde groei afneemt. Maar als na een weekje twijfelen en wat flinke verliezen tegelijk het gevoel toeneemt dat een beurscrash fatale gevolgen zou hebben, en dus daarom weer stimulerende maatregelen mogen worden verwacht van de centrale banken, gaan de beurzen weer omhoog door de mooiweer-praatjes van Yellen en Draaki.

Ook kennen we de technische analyses van onze beursgoeroes die altijd wel een positieve beschouwing weten te geven van een scheefgegroeide verarmde maatschappij waar het evenwicht tussen de superrijken en verarmde onderkant van de samenleving totaal uit balans is. Het is knap om als technisch analist daarin nog een verdienmodel te zien voor beleggers die met hun geld alleen nog de aandelenmarkt op kunnen omdat rendementen bij banken en op staatsleningen naar negatief bewegen. Dat de enorme tweedeling in de samenleving toch hogere beurswaardes weet te creëren is m.i. een duidelijk signaal dat we in een tijdvak leven van een onbestendige en wankelbare mensenwereld.

De eendracht van een harmonieuze samenleving is weg en met een beetje gezond verstand kan een weldenkend mens bedenken dat tweedracht leidt tot verdeeldheid. Op den duur zal dit z’n weerslag hebben op de bovenkant van onze samenleving, de rijken en de superrijken. De boven- en onderkant van de samenleving staan nu eenmaal net als de wet van de communicerende vaten open met elkaar in verbinding. Een verstoord evenwicht zal als een natuurlijke werking in alle soorten van samenlevingsvormen zoeken/strijden naar een menselijk evenwicht.

Financiële markten met waterhoofd

Een economie waarvan de financiële markten de boventoon voeren is een ongezonde economie. Een vergelijking met ons eigen huishouden is hier wel op zijn plaats. Als ik binnen m’n eigen huishouden alle energie zou steken in de financiën om te trachten elke maand iets meer over te houden door alleen bezig te zijn met het huishoudboekje en nauwelijks nog aandacht te schenken aan de huishoudelijke werkzaamheden, dan zou snel sprake zijn van een verwaarloosde huishouding.

De chaotische troep in huis zou een onrustige sfeer tot gevolg hebben. Hetzelfde speelt nu in ons westerse economieën. Er gaat teveel aandacht uit naar het financiële reilen en zeilen van onze grootbanken en aanverwante financiële dienstverleners. Het balanstotaal van de Nederlandse bankensector beslaat de enorme som van 4 x het BBP. Het is heel griezelig om te zien dat zo enorm veel geld uit onze economie rondzingt via de bankensector die hiermee veel financiële producten aanbieden om daarmee hun verdienmodel overeind te houden. Dat zijn improductieve, energie verspillende, activiteiten. Er tolt dus heel veel geld rond binnen het bankwezen. De magnetische aanzuigende werking van het grootkapitaal. Er wordt veel geld weggetrokken uit de samenleving ten faveure van de financiële producten van het bankwezen. De hypothekenmarkt, geldleningen, verzekeringsproducten, bankspaarproducten, effecten- en derivatenhandel, en noem maar op.

Wanneer een bedrag ter grootte van 2.800 miljard(= 4 x NL BBP) het balanstotaal vormt van het NL-bankwezen dan heeft de bankensector een enorm (financieel) waterhoofd. Zou het niet veel beter zijn geweest wanneer bijvoorbeeld de helft hiervan werd gebruikt om te investeren in innovatieve engineering. En in bijvoorbeeld groene energie, infrastructuur, verbetering onderwijs, informatica en noem maar op. Investeringen die werkgelegenheid scheppen. Als wij als natie grotendeels bezig zijn om financiële wanproducten onder elkaar te slijten dan zijn wij een prooi voor de slimme buitenlandse investeerders die in de gaten hebben dat we teveel met onszelf bezig zijn. Als we zo door gaan glijden we af naar de status van een derde wereldland.

Maatschappelijke verpaupering

Het wordt tijd dat we beseffen dat een maatschappelijk evenwicht ver is te zoeken. De onbalans leidt tot een ontwrichte samenleving. Er zijn veel signalen die daar op duiden. Kijk naar de toename van klanten bij voedselbanken. Kijk naar de zorgelijke groei van het aantal daklozen. Kijk naar de aanhoudende bezuiniging in de zorg waardoor een groeiend aantal hulpbehoevenden hulpeloos aan hun lot worden overgelaten.

In de grote steden hebben vrijwilligers van de lokale opvang de grootste moeite om onderdak te bieden aan de vele dak- en thuislozen. Steeds meer mensen leven in totale afzondering en hebben geen contact met de buitenwereld. Af en toe een gasexplosie op 3-hoog als weer een verward persoon met de gaskraan heeft zitten knoeien. Overal zien we het in terug. Solidariteit kennen we niet meer. Een scherpe polarisatie tussen links en rechts tekent zich af, mede door de immigrantencrisis. Onvrede alom over een besluiteloos kabinet.

In plaats van hervorming van ons complexe stelsel van wet- en regelgeving worden we nog altijd overstelpt met nieuwe uitzonderingen op de regel. We lopen er in vast en moeten ons vaak laten adviseren door juridisch geschoolden die net als de financiële sector een goed belegde boterham verdienen in onze ingewikkelde samenleving.

Een samenleving die langzaam verpaupert en ten onder gaat aan z’n eigen complexiteit. Een goede indicator waarmee je de maatschappelijke onrust kunt meten is de prijs van edele metalen. We zien dit jaar een langzame maar zekere waardestijging. Voor mij een signaal dat steeds meer wakkere lieden inzien dat het niet helemaal lekker draait op deze aardkloot. Ach ja, af en toe een paar flinke aardschokken is echt niet wereldvreemd. Economie is net als de natuur, het kan
niet altijd mooi weer zijn.

Lees verder bij de Bron: Biflatie.nl