Forceert de EU een bankencrisis in Italië om populistische regering ten val te brengen?

Het conflict tussen de Europese Unie en Italië is een echte financiële oorlog. Eurolanden kunnen hun eigen geld niet afdrukken en om die reden kunnen ze geen eindeloze tekortkoming hebben. Landen binnen de eurozone moeten binnen hun mogelijkheden leven of anders zullen ze zonder tussenkomst van de ECB failliet gaan.

Niemand kent de gevolgen van een Italiaanse wanbetaling en schuldherstructurering, maar kan leiden tot het einde van de euro.

Om de euro duurzaam te maken, willen de Europese financiële elites dat de Italianen hun uitgaven verminderen en een begrotingstekort in een begrotingsoverschot veranderen. Door de krimpende bevolking van het land kan het Italiaanse begrotingstekort echter, zoals we vaak hebben betoogd, alleen maar toenemen. De Europese commissie verwerpt de Italiaanse begroting omdat Rome zijn schuld verder wil laten groeien dan de door de ECB toegestane limiet.

“Dit is de eerste Italiaanse begroting waar de EU niet van houdt”, schreef vicepremier Luigi Di Maio op Facebook. “Geen verrassing: dit is de eerste Italiaanse begroting die in Rome is geschreven en niet in Brussel!” 1) Matteo Salvini voegde toe: “Dit (de afwijzing van het Italiaanse begrotingsplan door de EU) verandert niets.”. “Ze vallen geen regering aan maar een volk. Dit zijn dingen die de Italianen nog meer woedend zullen maken, “zei hij. 2)

Het land is in een demografische winter 3) en duurzame economische groei is simpelweg onmogelijk, althans in de nabije toekomst. Zoals het geval is met heel Europa, heeft Italië een plan nodig om een ​​vergrijzende en dalende bevolking te ondersteunen.

Om premier Luigi Di Maio en Matteo Salvini te dwingen af ​​te treden, zal de Europese Unie alles in het werk stellen om de Italiaanse banksector te vernietigen zoals zij dat in Griekenland en Cyprus hebben gedaan. In 2015 heeft Griekenland zijn banken gesloten en hen de opdracht gegeven zes dagen gesloten te blijven, en heeft de centrale bank beperkingen opgelegd om te voorkomen dat geld het land ontvlucht. 4)

Jeroen Dijsselbloem, voormalig hoofd van de eurogroep, suggereert dat de financiële markten moeten proberen de waarde van de Italiaanse obligaties te verlagen. 5) Een lagere obligatiewaarde zal het kapitaal van de Italiaanse banken aantasten en hen insolvent maken. Mario Draghi, hoofd van de ECB, waarschuwde vorige week dat een recente uitverkoop van Italiaanse staatsobligaties de hoofdstad van de Italiaanse banken de deuk dreigde te maken, die voor ongeveer 375 miljard euro ($ 426,30 miljard) aan papier in handen hebben. 6)

De opmerkingen van de voorzitter van de Central European Bank werden zorgvuldig voorbereid als een nieuwe opzettelijke aanval op het Italiaanse financiële stelsel. Het is hoogst ongebruikelijk voor centrale bankiers om de bank onder hun toezicht te waarschuwen tegen insolventie, terwijl ze tegelijkertijd proberen een preventieve bankrun uit te lokken.

“Ik vind het ongepast voor de persoon die verantwoordelijk is voor de financiële stabiliteit in Europa om alarm te slaan, ook al verzacht het later, over de gezondheid van de Italiaanse geldschieters, aangezien Italië een van de landen is onder zijn banktoezicht,” een Italiaanse wetgever terecht gezegd.

De Italiaanse heersers weten dat ze worden aangevallen en overwegen hoe ze de banken kunnen beschermen tegen de Europese bankautoriteiten.

Rome moet met een nationale strategie komen om zijn banksysteem te behouden, zelfs als dit tegen de Europese regels is. Matteo Salvini, leider van de Noordelijke Liga, ontmoette zijn tegenhanger van de Vijfsterrenbeweging, Luigi Di Maio, om de toestand van de Italiaanse economie, begroting en banken te bespreken, zei een woordvoerder van Salvini.

“Geen enkele bank zal in moeilijkheden komen,” zei Salvini. De twee partijen, die het land in een coalitieregering besturen, werken synchroon, zei hij. Premier Giuseppe Conte vroeg overheidsinstanties opties voor te bereiden om de geldschieters te helpen als de daling van de waarde van hun bezit aan staatsschuld vereist dat ze de banken herkapitaliseren, meldde Corriere della Sera. 7)

De leiders in Rome zullen het niet aan de bureaucraten van Brussel of Frankfurt overlaten om te beslissen of Italiaanse banken insolvabel zijn of niet. In theorie kan elke soevereine overheid een bankoplosmiddel declareren met een pennentrek. De Italiaanse autoriteiten kunnen weigeren hun banken te sluiten en hen dwingen om in bedrijf te blijven. In tegenstelling tot Griekenland heeft Italië een overschot op de handelsbalans en is het land niet afhankelijk van een buitenlandse geldvoorraad om de invoer te betalen. Het openhouden van insolvente banken zal de betrouwbaarheid van de euro als een gemeenschappelijke valuta verder ondermijnen.

Om nog meer druk uit te oefenen op de Italiaanse regering, stelde Karsten Wendorff, lid van de adviesraad van de Duitse federale banken, voor om particuliere Italiaanse eigendommen in beslag te nemen om de Italiaanse overheidsschuldverplichtingen te vergoeden. “In plaats van een Europees fonds dat Italiaanse staatsobligaties koopt en dat uiteindelijk wordt gesteund door Europese belastingbetalers, moet er een nationaal fonds worden opgericht”, schreef Wendorff zaterdag in de Frankfurter Allgemeine Zeitung. 8)

Een dergelijk fonds zou worden gefinancierd met “nationale solidariteitsobligaties” die Italiaanse huishoudens zouden moeten kopen voor bijvoorbeeld 20 procent van hun nettovermogen. Met zo’n snelheid “zou bijna de helft van de Italiaanse staatsschuld kunnen worden omgezet in solidariteitsobligaties. ”

Als het plan zou worden uitgevoerd, zou dat betekenen dat Italiaanse huiseigenaren zouden moeten worden gedwongen om 20% van hun waarde aan buitenlandse banken te betalen. Het plan is in de eerste plaats een waarschuwing aan het leiderschap in Rome tegen het schenden van hun begrotingsregels. Duitsland is bereid om te confisqueren waar het recht op heeft.

Het grote publiek is zich niet bewust van de ernst van de situatie. Zowel Salvini als Di Maio – evenals het Italiaanse volk – moeten zich realiseren dat zij in oorlog zijn met het Europese establishment dat uiteindelijk van plan is hen uit de macht te halen. Om deze strijd te winnen hebben ze onvoorwaardelijke steun nodig van het staatsveiligheidsapparaat en het Italiaanse volk.

De confrontatie tussen Rome en de EU zal echter niet uitbreken vóór de verkiezingen voor het Europees Parlement.

Bron: GEFIRA