Als we zien op welke desastreuze wijze de Europese Unie zich ontwikkelt en hoe zij er telkens in slaagt precies de meest deplorabele wegen te kiezen ter oplossing van een gierende veelvoud aan toenemende problemen, dan mogen we ons wel eens afvragen: welke agenda kan daarachter verborgen zitten? Want het kan toch geen toeval betreffen dat de Europese leefbaarheid almaar verder afbrokkelt, terwijl tegelijk ´de allerbeste Europese stuurlui´ het EU- stuur in handen hebben? De crème de la crème van de politieke elite? De absolute wereldtop? Politici die soms zo onbeschrijflijk in kundigheid uitblinken, dat ze voor hun aanstelling als top EU-functionaris zelfs niet meer op democratische wijze gekozen hoeven te worden?
De oorspronkelijke EEG organisatie had als kerndoel de permanente toelevering van kolen en staal te verzekeren, wat belangrijk was voor de heropbouw van Europa na de Tweede Wereldoorlog. Bovendien was deze gemeenschap revolutionair: de voormalige aartsvijanden, Duitsland en Frankrijk, sloegen 6 jaar na de Tweede Wereldoorlog de handen ineen om solidair hun schouders te zetten onder een gezamenlijk project. Immers zonder kolen en staal kon een land ook niet aan oorlogvoeren denken. Maar na de transformatie van EEG naar EU werd dat kerndoel aanmerkelijk uitgebreid: In de fundamentele beginselen van de EU wordt het vrije verkeer van personen, diensten, goederen en kapitaal in de Unie (de zogenaamde “vier vrijheden”) gegarandeerd, en verbiedt het iedere discriminatie op grond van nationaliteit.
Maar hij die vandaag, gisteren en eergisteren om zich heen kijkt, ziet binnen die EU enkel maar toenemende armoede, meer werkloosheid, minder vrijheid, minder burgerrechten, een tsunami aan binnen en buiten- Europese immigranten, en dit alles samen met een afbrokkelende democratie in combinatie met progressief toenemende dictatoriale tendensen. Dit laatste werd onlangs op lokaal niveau nog eens bevestigd door oud- ombudsman Alex Brenninkmeijer. Kortom, ‘het volk’ lijkt helemaal klaar met die EU en wil er nog liever gisteren dan vandaag vanaf.
Dit alles gerechtigd derhalve de vraag hoe dat eigenlijk zit met al die Europese politici zélf? Zullen zij in collectief blind zijn voor hetgeen zij aanrichten? Of wil men er zélf misschien ook veel liever vanaf? Van die EU? Maar kan dat niet omdat men door eigen falen en hoogmoed met handen en voeten is gebonden? Door de eigen praatjes, verdragjes en wetjes? We weten natuurlijk allemaal hoe de Griekse oud- minister Yanis Varoufakis over de Europese Unie denkt. Varoufakis die er bijvoorbeeld niet voor wegliep om zijn buitenlandse ambtgenoten ronduit te beschuldigen van terrorisme. Maar als we eens naar het hart van de EU zouden kijken, naar Duitsland, wat zijn daar dan de politieke signalen die mogen worden opgetekend?
Allereerst weten we natuurlijk allemaal nog te herinneren dat Angela Merkel in oktober 2010 al stelde dat Duitsland zichzelf een tijd voor de gek heeft gehouden, door te denken dat de gastarbeiders die in de jaren ’60 naar het land kwamen weer weg zouden gaan. ‘Want dat is niet de realiteit’, aldus Merkel. ‘De poging om een multiculturele samenleving op te bouwen en naast elkaar te leven, is mislukt, volkomen mislukt.’ En Merkel sloot zich daarmee aan bij eerdere uitspraken van andere politici. Zo zei ook Horst Seehofer, de leider van regeringspartij CSU, al eerder dat de multiculturele samenleving mislukt was: ‘Multiculti is dood!’, aldus Seehofer toen.
Maar ook Helmut Schmidt, een Duits econoom en politicus van de Sozialdemokratische Partei Deutschlands (SPD), vergelijkbaar -en zusterpartij- met de Nederlandse PvdA, die bondskanselier van Duitsland was van 1974 tot 1982, sprak nog in november 2004 de woorden; “…Het was een vergissing om gastarbeiders in ons land binnen te halen…” en “…als het zo verder gaat oogsten we moord en doodslag…”
Van 1941 t/m 1942 diende Helmut Schmidt als officier aan het oostfront. In die periode werd hij onder meer gedecoreerd met het ijzeren kruis voor zijn inzet als pelotonscommandant bij het Beleg van Leningrad. Van 1942 tot het einde van de oorlog werd hij onder meer ingezet als officier aan het westfront en bij de verdediging van Berlijn. Schmidt kwam in 1953 in de Bondsdag, waar hij van 1967 tot 1969 fractievoorzitter van de SPD was. Van 1958 tot 1961 zat hij eveneens in het Europees Parlement. Verder vervulde hij diverse ministersfuncties waaronder die van defensie (1969 – 1972), economie (1972) en financiën (1972 – 1974), alvorens hij in 1974 bondskanselier werd. Dat ambt bekleedde hij tot 1982 toen Helmut Kohl van de CDU na de zogenaamde “vliegende wissel” de nieuwe regeringsleider werd, in welke rol Kohl na aansluitende verkiezingen werd bevestigd.
En over de CDU gesproken, het CDA van Duitsland, mag onderstaande verkiezingsbelofte van Ulrich Nolle uit september 1991 eveneens boekdelen spreken. Met trefwoorden als ‘namaak asielzoekers’, ‘gevolgen afschuiven’ en ‘wetgeving veranderen’, laat je aan duidelijkheid bepaald niets te wensen over. Dat is pas in klare Jip en Janneke taal zoals ook de Nederlandse VVD de politieke woorden zo graag uitspreekt.
Maar in conclusie spreekt het CDU in het hart van de EU, dus alreeds in 1991 over ‘namaak asielzoekers’ over ‘wetgeving veranderen’, en in 2010 stelt Angela Merkel in historische bevestiging dat Duitsland zichzelf voor de gek heeft gehouden en multicul volledig mislukt is. Dan mag daarbij worden aangetekend dat Duitsland, kloppend EU- hart, in 1991 nog 40.000 onverwerkte (verdachte) asielaanvragen telde maar dat er nu al meer dan 50.000 asielzoekers per maand staan te springen om de oversteek vanuit Noord Afrika naar Italië, Europa te maken…
Omtrent de vloed aan Afrikaanse asielzoekers die via de kanaaltunnel het Verenigd Koninkrijk proberen te bereiken nam de Britse premier Cameron drie dagen eerder nog de volgende woorden in de mond; ‘Zeer zorgwekkend’ en dat zijn regering is ‘bereid alles te doen’ om hier een einde aan te maken.
Maar indien de leiders van de EU- lidstaten op een op hol geslagen trein zijn gesprongen die ze zelf niet meer kunnen stoppen, zal men er dan juist heel misschien op hopen dat ‘Het Europese Volk’ in opstand zal komen? Op revolutionaire wijze? En zullen daardoor de politieke EU- beslissingen vooralsnog steeds maar verder in verschrikking, onrecht, en wreedheid voor de eigen nationale bevolking toenemen? Opdat op enig moment die bevolking dan daadwerkelijk in revolutionaire opstand zal moeten komen en ‘de correcte politiek’ tegelijk haar handen in onschuld kan wassen onderwijl ze de woorden uitspreekt;
“Maar dat hebben wij toch altijd al gezegd”?!
Lees verder via de Bron: Nachthemel
Photo by Teun Donders 
