Griekenland heeft zich verzet. Ondanks dreigingen, chantage en een stortvloed aan kapitalistische propaganda. Ongeveer 60% van de stemmers zei heel duidelijk NEE, tegen de Trojka van de Europese Centrale Bank, het Internationaal Monetair Fonds en de Europese Commissie. Deze neoliberale instituten eisen rechtse economische politiek en neoliberalisme. Maar het door armoede geteisterde Griekenland zegt duidelijk NEE. Dus wat nu? Enkel socialisme is het antwoord. Maar daar horen we SYRIZA niet over praten. Als Griekenland uit de EU gezet wordt, moet er iets gebeuren anders kunnen kapitalistische krachten groeien en weer aan de macht komen
Bij het schrijven van dit stuk waren de spanningen tussen het Europese establishment en de Griekse regering onder leiding van Syriza eens te meer te snijden. De beruchte besparingsalliantie van het IMF, de Europese Centrale Bank en de Europese Commissie eist nieuwe aanvallen op de levensvoorwaarden van de Griekse bevolking. Die zou ‘boven zijn stand’ geleefd hebben. Dat terwijl er een humanitaire en economische ramp plaatsvindt in het land.
Deze nieuwe confrontatie was onvermijdelijk. Het eerste gedeeltelijke akkoord tussen de ‘instellingen’ en de pas gevormde Griekse regering onder leiding van Syriza in februari 2015 had vooral als doel om tijd te winnen. Toen werd beslist om de zogenaamde ‘steun’ aan Griekenland, in feite aan de hoofdzakelijk Franse en Duitse banken die op Griekse schulden speculeerden, nog enkele maanden overeind te houden. Dit gaf Syriza een zekere marge om enkele beperkte hervormingen door te voeren. Maar de kwestie van de schulden kwam natuurlijk gewoon terug op tafel.
Voor eind juni moest 1,6 miljard gevonden worden voor een schuld aan het IMF om toegang te krijgen tot de beloofde steun van 7,2 miljard euro. Die som stemt overeen met wat Griekenland in de zomermaanden moet terugbetalen aan de instellingen. De trojka stelt voorwaarden zoals nieuwe besparingen, een verhoging van de BTW en een nieuwe aanval op de pensioenen.
Breken met het besparingsbeleid!
De Griekse bevolking is de eindeloze aanvallen op de levensstandaard beu. De roep naar een breuk met de neoliberale agenda van economische plunderingen en sociale ellende weerklinkt luid. Dat is waarom de verkiezingsbeloften van Syriza zoveel succes kenden bij de kiezers en hoop op verandering teweegbrachten. De realisatie van deze al bij al beperkte hervormingen (zoals het terugkomen op een reeks privatiseringen en afdankingen, verhogingen van lonen en uitkeringen, stopzetting van uithuiszettingen, …) vereist een breuk met de terugbetaling van de publieke schulden.
De publieke schulden zijn opgelopen tot 310 miljard euro of 175% van het BBP. Dat is onmogelijk terug te betalen. Enkel nog maar de intresten op deze schulden afbetalen, zet de publieke middelen en de levensstandaard van de bevolking al danig onder druk dat de economische gevolgen ervan de recessie en dus het gewicht van de publieke schulden erger maken. Vijf jaar geleden bedroeg die schuld 120% van het BBP, na alle besparingen van de afgelopen jaren is het 175%. Het is een vicieuze cirkel. De institutionele schuldeisers zijn goed voor het grootste deel van de Griekse publieke schulden. Ze weten heel goed dat de betaling van de schulden onmogelijk is.
Het Europese establishment gebruikt de schulden als een lijfrente. Het toont hoe uitzichtloos dit systeem is. Bij gebrek aan een degelijk toekomstperspectief voor de komende generaties eisen de kapitalisten als rioolratten zelfs de laatste restjes reeds afgeknabbelde stukjes vlees.
Het spook van een “Grexit’
Het kapitalisme laat geen derde weg toe. Ofwel breken Tsipras en zijn regering met het besparingsbeleid, de schulden en de schuldeisers, ofwel eten ze uit de hand van de neoliberale haaien en laten ze de gepensioneerden, werkenden, jongeren en toekomstige generaties hiervoor betalen met ellendige levensvoorwaarden. Zelfs een programma van linkse hervormingen, zoals de verkiezingsbeloften in het programma van Thessaloniki, kan niet doorgevoerd worden zonder te breken met de logica van besparingen en terugbetaling van schulden.
Indien Griekenland de schulden niet betaalt, kan dit leiden tot een Grexit waarbij het land uit de eurozone wordt gezet en een eigen munt moet invoeren. Hoewel sommige Europese leiders – ‘onze’ minister Dijselbloem op kop – verklaren dat de scenario’s voor een Grexit klaar liggen, betekent dit niet dat dit door het establishment gewenst wordt. Er zijn financiële onzekerheden, in de praktijk wordt er dan erkend dat de Griekse schuld niet zal terugbetaald worden wat een gevaarlijk precedent zou zijn voor andere leden van de eurozone. Maar er is ook de enorme politieke nederlaag voor het establishment, het zou niet alleen het falen van het besparingsbeleid bevestigen maar ook een belangrijke internationale instelling ten val brengen en een einde stellen aan alle illusies over een Europese integratie onder het kapitalisme.
Dat is waarom alle regeringsleiders in Europa de strijd aangaan en zoveel mogelijk druk op Tsipras en zijn regering zetten om toegevingen te doen en een nieuw akkoord te sluiten, zelfs indien het maar een tijdelijk akkoord is. De elite in Europa kan daarbij rekenen op alle traditionele ideologische instrumenten die de neokoloniale arrogantie tegenover Griekenland versterken, van de slaafse volgelingen in de grote media tot de denktanks.
Keep calm and smash capitalism
De schulden niet betalen en uit de Eurozone stappen, zal niet volstaan voor een verbetering van de situatie van de meerderheid van de Griekse bevolking. Een eigen munt invoeren om ze meteen te devalueren, betekent dat spaargeld minder waard is en import duurder wordt. Zolang de touwtjes van de economie in private handen blijven, kunnen de kapitalisten elke vorm van sabotage toepassen. Meer algemeen wordt geen enkel fundamenteel economisch probleem opgelost met een Grexit.
De Griekse regering staat met de rug tegen de muur. Het gebrek aan voorbereiding van de Griekse bevolking op de klassenoorlog van het establishment, verzwakt de positie van Syriza. Het ondermijnt de hoop op verandering. Er is nochtans een alternatief mogelijk. De weigering om de publieke schulden af te betalen moet gepaard gaan met een kapitaalcontrole en staatsmonopolie op de buitenlandse handel alsook de nationalisatie van de sleutelsectoren onder democratische controle van de gemeenschap. De bevolking moet actief gemobiliseerd worden met algemene vergaderingen in de wijken, op de werkplaatsen en een oproep tot solidariteit van de werkende bevolking doorheen Europa. Enkel dan is echte verandering mogelijk en kunnen de productie en distributie van de rijkdom georganiseerd worden in functie van de behoeften en niet van de winsten en de financiële dreigementen!
Lees verder via: Stop de bankiers
