Het Europese Hof van Justitie doet vonnis: De EU moet elke illegale migrant accepteren

Een nieuwe schandalige uitspraak van het Europese Hof van Justitie (EHvJ), die op 16 juli werd gepubliceerd, maar weinig aandacht kreeg in de media (dossiernummer C-517/17 ), breekt alle dammen. Dit besluit doet twijfels rijzen over de functionaliteit van het Europese asielstelsel. De hoogste EU-rechtbank, wiens jurisprudentie bindend is voor alle lidstaten, heeft de actie toegekend van een asielzoeker uit Eritrea die asiel had aangevraagd in Duitsland, hoewel hij al als vluchteling was erkend in Italië.

Het verantwoordelijke federale bureau voor migratie en vluchtelingen (BAMF) wilde de man daarom in het kader van een nieuw proces overdragen aan de Italiaanse autoriteiten. Volgens de bepalingen van de relevante Dublinverordening ligt de verantwoordelijkheid voor asielzoekende onderdanen van derde landen meestal bij de lidstaat waar de persoon voor het eerst het zogenaamde Schengengebied is binnengekomen.

De begeleidende procedurele richtlijn 2013/32 bepaalt daarom dat een verzoek om internationale bescherming in bijvoorbeeld Duitsland als niet-ontvankelijk kan worden beschouwd als deze bescherming al is verleend door een ander EU-land, in dit geval Italië. Het EHvJ heeft de hindernissen voor terugkerende migranten in dergelijke gevallen nu aanzienlijk verhoogd.

De Luxemburgse rechters benadrukten dat de afwijzing van een asielaanvraag alleen mogelijk is als de betrokkene vooraf de gelegenheid heeft gehad persoonlijk te worden gehoord. Op deze hoorzitting – en dat is de kern van de zaak – moet de verzoeker niet alleen kunnen zeggen of een andere lidstaat hem daadwerkelijk internationale bescherming heeft verleend.

Ongelooflijke omstandigheden

Integendeel, hij moet ook en precies in staat zijn om alle specifieke omstandigheden van zijn zaak te presenteren, zodat de asielautoriteit – in Duitsland de BAMF – op basis van deze informatie kan beslissen of de asielzoeker ernstig gevaar loopt te worden overgebracht naar het EU-land van eerste binnenkomst. onmenselijke of vernederende behandeling «in de zin van het Handvest van de grondrechten van de EU. Mocht dit het geval zijn, dan is de terugkeer van de betrokken persoon zoals bepaald in de Dublinverordening niet toelaatbaar. De vluchteling verblijft dan waarschijnlijk in de lidstaat waarnaar hij illegaal is vertrokken – en in de meeste gevallen is dat Duitsland!

De BAMF zal in de toekomst per geval zorgvuldig moeten nagaan of het redelijk is een vluchteling terug te sturen die al in een andere lidstaat is erkend. De autoriteit moet voor de rechtbank kunnen aantonen dat de relevante bepalingen van het EU-Handvest van de grondrechten, dat bindend is voor de hele Unie, ook daadwerkelijk worden nageleefd in het land van bestemming. Of in de praktijk aan deze eis wordt voldaan, leidt waarschijnlijk tot langdurige en controversiële discussies. Indien nodig kunnen ontoereikende huisvestingsmogelijkheden of vijandigheid van de lokale bevolking in een lidstaat voldoende zijn om de deportatie van een vreemdeling onmogelijk te maken.

De Duitse asielindustrie en zijn advocaten zullen beslist buitengewoon creatief zijn als het gaat om het vinden van nieuwe redenen die wijzen op een onmenselijke behandeling van hun protégés in het land van bestemming. Het is daarom te voorzien dat het toch al relatief kleine aantal overdrachten vanuit Duitsland naar andere EU-landen als gevolg van deze uitspraak verder zal afnemen.

Oordeel veroorzaakt een aantrekkingskracht

Bovendien moet worden gevreesd dat in de toekomst veel meer ‘beschermingszoekers’ die al in Italië of andere Schengenlanden zijn geregistreerd of als vluchteling zijn erkend, hun weg zullen vinden naar het sociale paradijs van Duitsland zodra de nieuwe uitspraak van het Europese Hof van Justitie plaatsvindt. is rondgekomen.

Het vonnis van de Luxemburgse rechter zal waarschijnlijk veel verdeeldheid zaaien in de EU. Als bijvoorbeeld Duitse rechtbanken herhaaldelijk oordelen dat deportaties naar een bepaalde lidstaat voor asielzoekers niet toelaatbaar zijn vanwege de ‘onredelijke’ omstandigheden die daar heersen, kan dit leiden tot politieke geschillen, die allesbehalve bevorderlijk zijn voor de veel ingeroepen ‘Europese geest’. In het algemeen rijst de vraag hoe het HvJ tot de veronderstelling komt dat het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie niet volledig in individuele landen kan worden gerespecteerd.

De naleving van de grond- en mensenrechten die daar door alle lidstaten zijn gecodificeerd – evenals de naleving van de Europese regelgeving inzake migratie en asiel – is een essentiële voorwaarde voor de open grenzen in Schengen-Europa. Als aan dit vereiste feitelijk niet meer zou worden voldaan, zou ook het afzien van nationale grenscontroles in twijfel moeten worden getrokken!

HvJ vernietigt quotaverordening

De beslissing van het Hof van Justitie heeft echter nog een andere consequentie, die tot dusverre blijkbaar niemand op het scherm heeft gezien:

Als vluchtelingen ondanks formele verantwoordelijkheid niet mogen worden teruggestuurd naar andere lidstaten omdat ze daar met onmenselijke of vernederende behandelingen worden bedreigd, dan zou de zinvolheid van de door Brussel en Berlijn gewenste quotaverordening voor de verdeling van asielzoekers binnen de EU als kern van een nieuw Europees asielbeleid ernstig zijn. vraag. Het is te voorzien dat veel migranten die zijn toegewezen aan een “onaantrekkelijk” gastland, bijvoorbeeld in Oost-Europa, zullen proberen illegaal naar hun “gewenste staat” te reizen over de open binnengrenzen van de EU – in de verwachting daar permanent te kunnen blijven. Precies deze verwachting wordt versterkt door de huidige uitspraak van het Hof van Justitie.

Lees verder bij de bron: SDB