We leven in een land met bijna 9 miljoen chronisch zieke mensen en in datzelfde land slikken 1,2 miljoen mensen antidepressiva.
Met zoveel ellende onder de bevolking vraag je je af hoe dit land nog kan functioneren. Bijna al die miljoenen chronisch zieke mensen gebruiken “medicijnen”, omdat ze denken dat ze daardoor misschien toch ooit beter zullen worden.
In de praktijk raken de meesten er alleen maar slechter aan toe, want de vele bijwerkingen van al die medicijnen zorgen ervoor dat ze nog meer medicijnen nodig hebben om ook die klachten weer onder controle te krijgen.
Al die honderdduizenden depressieve mensen slikken ook allemaal weer medicijnen omdat ze denken dat ze zich daardoor beter zullen voelen.
Oud-huisarts en epidemioloog Dick Bijl zegt er het volgende over: “Van de mensen die depressief zijn, heeft ongeveer 2 procent er een beetje baat bij. Het gaat dan om zeer zware depressies.”
“Wat antidepressiva doen, is sederen: de scherpe randjes gaan eraf. Ze onderdrukken de klachten, maar hebben geen antidepressief effect. Daarentegen hebben ze wel veel bijwerkingen: darmklachten, libidoklachten, je persoonlijkheid verandert erdoor…”
“Het zijn bovendien medicijnen waar je emotioneel en fysiek afhankelijk van raakt. Het is een slechte zaak dat ze zo veel worden voorgeschreven terwijl klinische relevantie ontbreekt. Vooral omdat van psychologische interventie wél bewezen is dat het op lange termijn een blijvend effect heeft.”
Op de vraag waarom zoveel artsen dan toch nog antidepressieva voorschrijven zegt hij het volgende:
“Het is helaas cynisch: het is de macht van de medicijnenindustrie. Maar de toelating van veel middelen is vaak gebaseerd op waardeloos onderzoek.”
“Fabrikanten hoeven niet alleen nauwelijks aan te tonen dat een medicijn op de lange termijn werkt of dat het beter werkt dan middelen die er al zijn, er worden ook vaak negatieve onderzoeksresultaten verdoezeld.”
En zo komen we weer uit bij iedere keer hetzelfde ….