Het klimaat van angst: De weg naar de totalitaire politiestaat

We leven tegenwoordig in een permanent klimaat van angst, zeker nu de westerse leiders besloten hebben om de terroristische organisatie IS(IS) in irak en syrië aan te vallen. Dagelijks krijgen we in de media te horen hoe de terreurdreiging in ons land nu groter dan ooit tevoren zou zijn, dat het leger op stations en op straat ingezet zou moeten worden en hoe radicalisme en Syrië-gangers een existentiële bedreiging voor het vrije westen zouden vormen. Politici stellen dat er daadkrachtig moet worden opgetreden en stellen legio ‘anti-terrorisme' maatregelen voor. Tijdens een toespraak eind september bij de verenigde Naties stelde de Britse premier David Cameron dat “niet-gewelddadig extremisme” net zo gevaarlijk is als terrorisme en uitgeroeid moet worden met alle middelen die de overheid tot haar beschikking heeft. Bij onze zuiderburen pleitte Armand De Decker, die als Belgische afgezant naar de algemene vergadering van de VN was gestuurd, voor gesloten morele heropvoedingskampen voor teruggekeerde Syrië-gangers.

Echter, waar hebben we het nu eigenlijk precies over? In het “Terrorisme situation and trend report 2014” van europol staat te lezen dat er bij de 152 aanslagen die in Europa zijn gepleegd in 2013 er slechts 7 mensen zijn omgekomen. Dit staat in schril contrast met de duizenden slachtoffers die jaarlijks binnen de EU om het leven komen door verkeersongelukken of arbeids-gerelateerde ongelukken. Bovendien speelde bij slechts 2 van deze aanslagen het religieus extremisme (het jihadisme) een rol. Als we naar deze statistieken kijken, dan lijkt het er op dat de massa hysterie rond extremisme en een potentiele terreuraanslag volkomen onterecht is. De aard van de mens is nu eenmaal dat deze banger is voor het onwaarschijnlijke dan voor het waarschijnlijke. Zeker als deze angst dagelijks op systematische wijze wordt aangewakkerd via de media en het internet. De dagelijkse oproepen in de media en vanuit de overheid tot verschrikking, hebben een irrationeel angstklimaat gecreëerd dat ieder rationeel debat over de voorgestelde tegenmaatregelen tegen ‘het extremisme' in de weg staat.

Dit komt de staat natuurlijk wel heel goed uit, nu zij de economische crisis die door henzelf – de politieke en economische elites – veroorzaakt is, door het gewone volk laat betalen. De permanente angst voor extremisme en terrorisme blijkt een uitstekende bliksemafleider voor de ongekende sociale afbraak van het kabinet. Om de winsten te kunnen privatiseren en de lasten te kunnen collectiviseren, zijn democratische methoden niet voldoende. Om deze aanval op de eigen burgers te doen slagen is een repressieve politiestaat nodig. Ons volk wordt dus niet zozeer bedreigd door terrorisme en extremisme, maar door de bereidheid van ons volk om zich te laten intimideren door angst, in een poging van onze overheid om dit te kunnen gebruiken om ons van onze vrijheid te beroven. Terwijl de staat ons doet voorkomen alsof zij ons beschermt tegen het terrorisme, wat zij zelf gecreëerd heeft, gebruikt zij dit feitelijk als excuus om autoritaire en repressieve structuren door te voeren. Het feest van de vrijheid lijkt hiermee definitief aan zijn einde te komen.