Het zal niet lang duren dat we kunnen meemaken dat de Europese Centrale Bank haar langste tijd heeft gehad. Het verlies van macht en controle over de financiële sector is namelijk al een tijdje geleden ingeluid door het almaar groter wordende probleem van slechte kredieten. Draghi, de Goldman Sachs-man die Griekenland de EU binnenzwendelde, heeft van EU-politici destijds blanco volmacht gekregen voor zijn (wan)beleid. Het grappige – vinden wij – is dat die politici daarmee ongewild hebben toegewerkt naar de ondergang van de Europese Unie.
Politiek en mainstream media doen momenteel verwoede pogingen om het publiek het gevoel te geven dat alles goed gaat in de financiële sector. Zij poetsen hiermee de realiteit weg dat er steeds meer indicatoren zijn dat de opwaartse trend van de afgelopen maanden en jaren ten einde loopt en de financiële markten zullen worden geconfronteerd met een fase van grote ontreddering.
Zo valt op dat steeds meer verantwoordelijke personen – ondanks alle tegengestelde publieke toezeggingen – al enige tijd bezig zijn doelgerichte maatregelen te nemen om zich aan te passen aan ruwere tijden. Zo zien we in de VS topmannen van grote concerns hun bestuurlijke bijltjes erbij neergooien…. inderdaad, het zijn de ratten die de zinkende schepen op tijd verlaten.
Dat topbestuurders daar niet altijd in slagen blijkt uit het voorbeeld van Deutsche Bank, een van de grootste derivatenhandelaren ter wereld, die bijzonder gevoelig is voor de risico’s op de markt. In afwachting van toekomstige turbulentie tracht het leiderschap van dit concern al enige tijd deze risico’s te beperken, met als gevolg dat Deutsche Bank geen zicht meer heeft op gemakkelijk te verdienen geld en dat het concern zware verliezen zal blijven incasseren.
Ook de Europese Centrale Bank (ECB) bereidt zich voor op de naderende stormen. Een van haar grootste problemen is de slechte leningen die zich sinds de crisis van 2007/2008 op de balansen van de grote Europese banken hebben opgehoopt.
Het totaal daarvan bedraagt nu ongeveer 1 biljoen euro, ofwel duizend miljard euro.
Nu zou je je kunnen afvragen waarom deze leningen opeens een probleem worden, terwijl ze al jaren bestaan. De reden is als volgt: we leven momenteel in een fase waarin centrale banken proberen hun “losse monetaire beleid” (de toewijzing van meer en meer geld tegen steeds lagere rentevoeten) te beëindigen, om te voorkomen (wat bijvoorbeeld duidelijk is op de grondstoffenmarkten) dat de inflatie boven de beoogde twee procent komt.
De instantie die hierbij de toon zet is ‘s werelds belangrijkste centrale bank, de Federal Reserve, die de belangrijkste rentevoet in zes stappen sinds 2015 heeft verhoogd van 0-0,25% naar 1,5-1,75%. Hoewel de belangrijkste rentevoet van de ECB momenteel nog steeds 0 procent bedraagt, zal deze zeker binnen afzienbare tijd worden verhoogd – hoewel Frankfurt dat zo lang mogelijk probeert uit te stellen (het liefst laat Draghi dat over aan zijn opvolger).
Als dat namelijk gaat gebeuren ontstaat er een probleem: zelfs kleine rentestijgingen maken het voor debiteuren moeilijker om hun leningen af te lossen. Doorlopende stapsgewijze stijgingen, waarmee de ECB de financiële markten (naar voorbeeld van de Fed) moet “normaliseren”, zullen er ongetwijfeld voor zorgen dat het aantal slechte leningen niet afneemt maar juist toeneemt.
Ter voorbereiding op dergelijke rentestijgingen heeft de ECB in december 2017 de volgende beslissing genomen: vanaf eind maart 2018 moeten banken in de eurozone verplicht worden om ten minste alle nieuwe (risicovolle) leningen af te dekken door meer voorzieningen dan voorheen het geval was.
We hebben toen meteen gezegd dat dat niet gaat gebeuren, en zie daar: de ECB heeft dit plan vorige week laten vallen en heeft het volgens sommige insiders misschien helemaal op ijs gezet vanwege de weigering van Italiaanse banken om de instructies op te volgen.
De achtergrond: Italiaanse banken zitten op de grootste berg slechte leningen binnen de eurozone en zijn bang dat ze in de toekomst minder kunnen uitlenen door het treffen van hogere voorzieningen. Met andere woorden, Italiaanse banken zijn zo slecht dat ze het zich niet kunnen veroorloven om actie te ondernemen om te voorkomen dat hun “gezondheid” verslechtert.
Het is niet de eerste keer dat Italië zich verzet tegen de eisen en instructies van de ECB: vorig jaar heeft de Italiaanse regering de toepassing van de bail-in-verordening tegen twee Italiaanse banken verhinderd en zeer tegen de zin van de Duitse minister van Financiën, Schäuble, in een bail-out verlangd. De reden hiervoor was de vrees van de regering in Rome voor protesten onder de bevolking, omdat een bail-in aanzienlijk veel aandeelhouders van de middenklasse zou hebben benadeeld en mogelijk geruïneerd.
Het feit dat de Italiaan Draghi in beide gevallen bakzeil heeft gehaald, waarbij in een geval de bestaande EU-wetgeving (die een bail-in voorschrijft) werd genegeerd en, in het andere geval de risico’s in het systeem verder toenamen, toont één ding in het bijzonder: hoe groter de problemen binnen de eurozone, hoe minder het sturen vanaf de top lukt, en hoe groter de scheuren tussen de individuele lidstaten.
Omdat slechte kredieten bij lange na niet het enige probleem in de eurozone zijn, kunnen we nu al stellen dat we in de nabije toekomst niet alleen grote omwentelingen in de financiële sector zullen zien, maar ook een verdere desintegratie van de eurozone zullen meemaken, samen met een sluipend verlies van controle door en dus toenemend machtsverlies van de ECB.
Lees ook eens verder bij de bron: Stop de Bankiers
