Dit komt misschien als een verrassing, maar in de afgelopen jaren heb je meegedaan aan een groot experiment. Er waren grofweg twee groepen: de een kreeg een nieuw, veelbelovend medicijn toegediend, de andere groep diende ter controle.
Het medicijn in kwestie: bezuinigen.
Van het begin af aan waren de verwachtingen hooggespannen. Sommige dokters Sheila Sitalsing schreef in 2012 dat er ‘langdurige, pijnlijke hervormingen’ nodig waren voor groei.dachten dat het medicijn voor meer vertrouwen en groei zou zorgen, of zelfs als een verjongingskuur zou werken. Mathijs Bouman schreef in 2010 over die ‘verjongingskuur’. Andere dokters dachten dat het eigenlijk een bittere pil was, die de symptomen zou verergeren.
Inmiddels is het vijf jaar later: hoog tijd om de balans op te maken. En erg moeilijk is dat niet. Zelden is een debat in de medische wetenschap zo duidelijk beslecht. Als er ooit een eindrapport van het experiment wordt opgesteld, dan zullen we lezen dat de bezuinigingspil een gruwelijk medicijn was. Dat het immense schade heeft aangericht. Het was een middel dat, evenals het aderlaten in de middeleeuwen, vrijwel alle symptomen van de ziekte heeft verergerd. Van de hoogte van de werkloosheid tot het aantal zelfdodingen – de bezuinigingen hebben een spoor van verderf achtergelaten.
Blader de medische dossiers van de patiënten maar eens door. In de landen die het meeste bezuiniging slikten, steeg de werkloosheid het sterkst en kromp de economie het meest. Een enkele dokter beweert nog Zie bijvoorbeeld deze column van Marike Stellinga over de economische opleving in Engeland dat de bezuinigingspil geen vergif was, daar het inmiddels weer iets beter gaat met de behandelde landen. Maar wie dat gelooft, kan net zo goed een kwartier met zijn hoofd tegen de muur bonken, zo merkt een vooraanstaande arts nu op. De arts in kwestie is Paul Krugman, die onlangs nog dit interessante stuk voor The Guardian schreef. (Het zal immers heerlijk voelen om weer te stoppen.)
In hun studie The Body Economic (2013) beschrijven de dokters David Stuckler en Sanjay Basu hoe landen als Nederland vrijwillig besloten om met hun hoofd tegen de muur te gaan bonken. Andere landen, zoals Griekenland, werden ertoe gedwongen.
Nog niet eerder in de naoorlogse geschiedenis was een lid van de Europese Unie zo snel afgetakeld
Dat het resultaat afschuwelijk was, is inmiddels boven alle twijfel verheven. Het verslag van Stuckler en Basu zit vol met schokkende cijfers die je doen beseffen dat de behandeling niet alleen economisch leed teweeg heeft gebracht, maar ook gewoon mensenlevens heeft gekost. In Griekenland explodeerde de werkloosheid van 7,8 procent in 2008 naar 27,5 procent in 2013. En naar mate het budget voor de gezondheidszorg kromp, begonnen steeds meer Grieken het loodje te leggen. In slechts een paar jaar tijd steeg de kindersterfte met 43 procent, het aantal zware depressies met 250 procent en het aantal zelfdodingen met 45 procent.
Nog niet eerder in de naoorlogse geschiedenis was een lid van de Europese Unie zo snel afgetakeld. Zelfs malaria keerde terug naar Griekenland, en dat voor het eerst in veertig jaar tijd. Daarmee vergeleken maakten patiënten als Engeland en Nederland het nog goed. Omdat ze minder van het gif slikten – en de patiënt aan het begin van de kuur een stuk gezonder was – waren de symptomen hier minder heftig. Toch vielen ook in deze landen doden. Terwijl de economie kromp en de staatsschuld groeide, nam het aantal werklozen en daklozen toe. In Nederland steeg Deze stijging (sinds 2007) blijkt uit cijfers van het CBS. het aantal zelfdodingen met 37 procent.
Lees verder via: Het resultaat van vijf jaar bezuinigen: duizenden doden
Photo by Arthur40A 
