Hitler’s gewillige zakelijke bondgenoten hebben nog steeds macht in Europa en de Wereld

Mensen zeggen vaak dat om succesvol te zijn in het bedrijfsleven je gewetenloos en meedogenloos moet zijn. Welnu, dat kan zeker worden gezegd van bedrijven die een kans zagen om flink beter te worden door genocide. Er zijn nogal wat grote bedrijven die zich daaraan schuldig hebben gemaakt veel macht hebben over onze huidige politici, en liever niet geassocieerd willen worden met de nazi’s.

Veel van deze bedrijven hebben schuld bekend en vele miljoenen betaald om de boeken over moraliteit in evenwicht te brengen. We hebben de top tien ondernemingen op een rijtje gezet.

U hebt vandaag volgens ons minstens één product van een bedrijf gebruikt dat ooit voor de nazi’s werkte. Voor de zekerheid, om niet voor de rechter te worden gedaagd, willen we graag duidelijk maken dat we geen van de onderstaande bedrijven beschuldigen dat het nog steeds in bed ligt met het Derde Rijk. Allemaal hebben ze, naar ons weten, het regime van Hitler als monsterlijk en niet langer rendabel verklaard.

10. Kodak
Kodak’s geschiedenis met een van de meest angstaanjagende regimes die de wereld ooit heeft gekend (en waar de Europese Unie op voort borduurt) is donkerder dan een fotografisch negatief. Wilhelm Keppler was een van de beste economische adviseurs van Hitler en vertelde hem wat hij moest doen met al dat goud van de Nazi’s, en wanneer en waar.

Dit is de man waarvan de Amerikaanse militaire inlichtingendiensten zeiden dat het de “Kodak-man” is, vanwege zijn zakelijke en persoonlijke relaties met het bedrijf. Keppler trad ook op als een soort dubbelagent en verstrekte informatie aan Kodak en verschillende andere kleinere Amerikaanse bedrijven.

Toen Hitler bijvoorbeeld aan de macht was gekomen in Duitsland, adviseerde Keppler de top van Kodak dat ze zouden “profiteren” van het ontslaan van al hun Joodse werknemers. De Keppler-link is alleen al erg genoeg, maar tijdens de oorlog gebruikte de Duitse vestiging van Kodak slavenarbeiders uit concentratiekampen (o.a. I.G. Auschwitz) en ze breidden hun activiteiten ook uit naar de productmarkten van andere militaire goederen.

9. Chase
Veel banken waren tijdens de oorlog ondeugende jongens, vooral die in Zwitserland, en Chase was er het slechtst van allemaal. Chase’s vestiging in Parijs deed deals met de nazi’s met de volledige kennis van het Amerikaanse hoofdkantoor voor en na Pearl Harbor. Maar dat is nog maar het topje van de ijsberg als het gaat om de samenspanning van Chase met het Derde Rijk.

In de loop van de jaren werd Chase ervan beschuldigd een heleboel rekeningen van Europese joden te hebben bevroren – waardoor hun vermogen om naar een geallieerd land te vluchten effectief werd verminderd en hun overlevingskansen vrijwel werden vernietigd. Uit een onderzoek van de BBC bleek dat tot 100 Joodse bankrekeningen tijdens de oorlog door Chase waren bevroren.

8. Nestlé
Als we aan Nestlé denken, dan denken we aan chocoladerepen en goede tijden, en het nieuws onlangs dat het concern (vermoedelijk het grootste voedingsbedrijf ter wereld) de commercialisatierechten voor alle horeca- en consumentenproducten van de Amerikaanse slobberbakkenonderneming Starbucks voor ongeveer zeven miljard dollar veilig gesteld .

In 2000 betaalde het beroemde Zwitserse zoetwarenbedrijf – dat erom bekend staat dat het niet veel aandacht besteedt aan mensenrechten, grondwaterbronnen, natuurlijke waterreservoirs en duurzaam ondernemen – maar liefst 14,6 miljoen dollar uit aan een fonds voor overlevenden van de Holocaust. Nestlé schonk de gift omdat een van haar dochterondernemingen tijdens de oorlog, Maggi, slavenarbeid gebruikte uit verschillende concentratiekampen nabij de Duitse grens met Zwitserland.

De schuld gaat echter dieper. Chocoladerepen werden gebruikt om jonge Joden in gevangenschap te lokken voordat ze naar concentratiekampen werden verscheept. Met deze kennis laat je meteen de KitKat reep liggen, nietwaar?

7. BMW
Tijdens de Tweede Wereldoorlog bestond het BMW-personeelsbestand uit slavenarbeiders die door de nazi’s werden geleverd. Sommige bronnen stellen de cijfers op 50.000. Maar het kan nog veel erger. BMW was toen eigendom van Günther Quandt, en hij en zijn zoon Herbert waren dikke vrienden met Hitler en zijn regime.

BMW’s fabrieken produceerden uitsluitend vliegtuigen en motoronderdelen voor de oorlogsinspanningen van de nazi’s. In feite werden veel gevangenen aan het werk gezet voor het vervaardigen van de Luftwaffe-motoren, namelijk de BMW 132. De Quandts profiteerden ook enorm van de uitroeiing van de joden en hun levensonderhoud – ze kregen meerdere bedrijven overhandigd die in beslag werden genomen door tot slaven gemaakte joden. In 2001 werden, na een intern rapport in opdracht van BMW zelf, de winst van het bedrijf uit de oorlog onthuld. Nadat het rapport was gepubliceerd, vertelde Gabriele Quandt de Duitse krant Die Zeit dat het waar was dat veel arbeiders voor het bedrijf stierven.

O ja, om te voorkomen dat we nog meer autofabrikanten afzonderlijk moeten noemen: Audi,Opel, Mercedes-Benz en toenmalige eigenaar Daimler-Benz moeten natuurlijk ook niet ontbreken in deze lijst.

6. Bayer
Bayer is vooral bekend van de aspirine, maar je krijgt knallende hoofdpijn als je je verdiept in het verleden van het bedrijf. Trouwens, van Bayer is bij de meeste mensen niet bekend dat het heroïne zijn naam heeft gegeven. Het medicijn werd gepromoot met “heroïsche” eigenschappen, wat ironisch is omdat het je in alle opzichten verandert in van alles behalve juist dàt.

Bayer was oorspronkelijk onderdeel van de Duitse farmaceutische gigant IG Farben – we hebben hier in het verleden uitvoerig over geschreven. I.G. Farben werd in 1952 temidden van de controverse over zijn nauwe omgang met de nazi-partij ontbonden, maar pok weer niet helemaal (we komen hier binnenkort in een artikelenserie over het Vierde Rijk op terug).

I.G. Farben’s gebruik van slavenarbeid was de minste van hun misdaden – het concern vervaardigde Zyklon B, het giftige gas dat de nazi’s in hun gaskamers pompten. Het gas werd oorspronkelijk uitgevonden door Fritz Haber en zijn vrouw pleegde uit protest zelfmoord in hun tuin met zijn dienstrevolver. De ironie wil dat de chemische stof die hij oorspronkelijk had uitgevonden om insecten te verdelgen, werd gebruikt om een aantal van zijn familieleden in de concentratiekampen te doden.

Dat Bayer verzot is op gifgassen moge blijken uit het feit dat de onderneming onlangs het Amerikaanse Monsanto heeft overgenomen – de fabrikant van het ontbladeringsgif Agent Orange, door de Amerikanen in Vietnam gebruikt, en waardoor o.a. vele duizenden Vietnamezen (en Amerikaanse soldaten) het leven lieten. O, en u weet toch wel dat Monsanto ook RoundUp produceert, het voor mensen uiterst giftige onkruidbestrijdingsmiddel waarvan Brussel het goed vindt dat dat de komende vijf jaar over ons en ons eten wordt uitgesproeid.

In de jaren 1890 werd aspirine uitgevonden door twee Bayer-medewerkers, namelijk Felix Hoffman – een jonge en uiterst getalenteerde chemicus – en zijn superieur, Arthur Eichengrun. Echter, tijdens de dertiger jaren, toen de nazi-partij aan de macht kwam, werd het aandeel van Eichengrun in de uitvinding van een van ‘s werelds meest voorkomende medicamenten vrijwel geheel geschrapt uit de geschiedenisboeken van Bayer, en tot op de dag van vandaag wordt zijn rechtmatige plaats bij de uitvinding van het aspirientje ontkend. Waarom? Omdat hij een jood was en Bayer niet met hem wilde worden geassocieerd voor, tijdens en na (het uitbreken) van de oorlog.

5.Allianz
Allianz is misschien niet zo bekend bij het grote publiek, maar in de wereld van verzekeringen en financiële diensten is het een “top-onderneming”. Allianz werd in 1890 in Duitsland opgericht, dus stond het in de poleposition om te profiteren van de opkomst van de nazi’s. Maar de band van het bedrijf met de nazi’s ging dieper dan eenvoudige zakelijke transacties.

CEO Kurt Schmitt was ook de minister van Economie in de regering van Hitler en als zodanig zorgde hij ervoor dat grote verzekeringsovereenkomsten rechtstreeks naar Allianz gingen. Als gevolg hiervan verzekerde Allianz alle faciliteiten en medewerkers van Auschwitz. Moeilijk je een dodenkamp voor te stellen met een verzekeringspolis, toch?

Allianz’s relatie met de nazi’s ging nog verder. Allianz was een topleverancier van levensverzekeringen voor Duitse burgers in de aanloop naar en na de oorlog. Dientengevolge, maakte Allianz vóór de Holocaust enorme winsten uit levensverzekeringen die door joden werden betaald. En na de oorlog? Allianz behield al het geld dat het had ontvangen als poliskosten. Zelfs in het zeldzame geval dat een overlevende van de holocaust probeerde om na de oorlog een beroep te doen op de levensverzekeringspolis van zijn of haar familie, werd de claim door Allianz afgewezen op grond van het feit dat er geen administratief verslag was van de dood van het familielid, omdat ze wisten dat de nazi’s nooit overlijdensakten uitgedeeld hebben aan de slachtoffers van de holocaust.

Zaken kunnen soms meedogenloos zijn, maar ze zijn meestal niet zo grotesk.

Zo leverde Standard Oil de nazi’s brandstof voor hun U-boten, en soms zelfs de eerste voorraden van de olievelden. Maar één man wilde Standard Oil niet laten ontsnappen aan het winstbejag van het Derde Rijk. Die man was Nelson A. Rockefeller, de kleinzoon van John D. Rockefeller, een van de oprichters van Andrews, Clark and Company, die later Standard Oil werd.

Rockefeller kon het beleid van de ondernemingsraad niet rechtstreeks beïnvloeden, maar in plaats daarvan kwam hij met een plan. In de positie van coördinator van Inter-Amerikaanse zaken, creëerde en publiceerde Rockefeller een boek getiteld “Sequel to the Apocalypse: How Your Dimes Pay for Hitler’s War”.

Rockefeller zorgde ervoor dat het anoniem geschreven boek naar Amerikaanse ambassades over de hele wereld werd gestuurd, waardoor de relatie die Standard Oil met de nazi’s had, duidelijk werd. Dit effende de weg voor het einde van de relatie tussen I.G. Farben en Standard Oil, en tegen de tijd dat de Verenigde Staten in december 1941 de Duitsers de oorlog verklaarden, was de rendez-vous voorbij.

Standard Oil was trouwens niet de enige oliemaatschappij die verdiende aan de Tweede Wereldoorlog. Ook Shell leverde brandstof aan zowel de Duitsers en de geallieerden, waarbij je eigenlijk kunt stellen dat onze koningin Pauline de Ranitz, eh, we bedoelen natuurlijk Wilhelmina (die met haar geadopteerde kind Juliana de Ridder en diens kroosten èn (we houden het netjes) nazi-sympatisant Bernhard de benen had genomen naar Londen) via het belang van het koningshuis in Shell van twee kanten financieel profijt had.

3. Coca-Cola
Lang voordat Coca-Cola ons irriteerde met hun reclamecampagnes, voorzagen ze de nazi’s van smakelijke drankjes. In de veertiger jaren, toen Coca-Cola de buiken van de geallieerde troepen aan het bruisen was en de Amerikaanse GI’s ondersteunde, flirtte de Duitse tak van het bedrijf, Coca-Cola GmbH, met de nazi’s, bouwde het bottelfabrieken in bezette gebieden en maakte het zelfs, op een bepaald moment, reclame in de nazi-pers. Maar het ergste moest nog komen. Toen het hoofdkantoor van Coca-Cola in 1941 de levering aan hun Duitse tegenhangers van de siroop die nodig was om Coca-Cola te produceren, had geannuleerd, besloot Max Keith, de verantwoordelijke bij Coca-Cola GmbH, om een volledig nieuw drankje te ontwikkelen om hun Duitse investering te behouden. Gemaakt van de ingrediënten die Coca-Cola GmbH ter beschikking stelde, werd Fanta geboren – een drankje speciaal gemaakt voor de nazi’s. Regelmatig in de bonus-aanbieding bij Albert Heijn.

2.Ford
Hitler was een fan van Henry Ford – de nazi-dictator hield zelfs een portret van Ford boven zijn bureau. In 1938 reikte Hitler het grootse kruis van de Duitse adelaar aan Ford uit, de hoogste nazi-onderscheiding die werd verleend aan gerespecteerde en vooraanstaande buitenlanders. Maar wat kreeg Hitler in ruil voor al deze lof?

De Duitse fabrieken van de Ford Motor Company gebruikten natuurlijk ook slavenarbeid. Ondanks de inspanningen van Ford’s advocaten door de jaren heen om het moederbedrijf te distantiëren van de acties van de in Duitsland gevestigde vleugel van General Motors, German Ford, worden deze claims enigszins ondermijnd door het feit dat American Ford geld ontving van hun Duitse tegenhangers tot $ 60.000 per jaar vanaf 1940-43. Niet onvermeld moet blijven dat Henry Ford een algemeen bekende antisemiet was.

1.IBM
U denkt waarschijnlijk: “Wacht eens even, IBM was Amerikaans! Het dichtste Amerika dat ooit bij de nazi’s in de buurt kwam was toen Indiana Jones dat uniform droeg als een vermomming in Raiders of the Lost Ark!”

Eigenlijk nam het Amerikaanse bedrijfsleven voorafgaand aan de oorlog een moreel ambivalente houding tegenover het hele Hitler-gedoe. Amerikaanse groepen, zoals de Rockefeller Foundation en het Carnegie Institute, financierden direct nazistische eugenetica-projecten in de vroege jaren ’30 (waarbij het doel was om manieren te vinden om een meesterras te fokken). Weinig mensen weten dat Hitler zo machtig kon worden dankzij Amerikaanse financiers, die een Nieuwe Wereld Orde nastreefden. Herkent u ook de overeenkomsten met nu?

We onderschatten vaak de rol die computers in tijden van oorlog spelen, met name voor oorlogen voor de opmars van de moderne technologie. Maar de samenwerking tussen IBM en andere computerbedrijven tijdens de Tweede Wereldoorlog was cruciaal voor het succes van de nazi’s. IBM vervaardigde op maat gemaakte computers – in wezen ponskaartmachines – zodat de nazi’s de dienstregeling van de treinen en het aantal joden dat werd rondgereisd kon bijhouden, zodat iedereen die naar en van de vernietigingskampen zoals Auschwitz en Treblinka gezonden werd, op tijd kon vertrekken.

Kortom, IBM voorzag de nazi’s van de apparatuur die ze nodig hadden om de joden systematisch uit te roeien. Toen Duitsland in 1939 Polen binnenviel, ging IBM zelfs zover dat het zijn productie verhoogde, wetende dat de invasie zou leiden tot miljoenen joden die naar kampen zouden worden gestuurd. Er wordt ook geloofd dat IBM alle winsten van hun zakelijke excursies in Polen in beslag nam. IBM heeft duidelijk altijd afstand genomen van haar bemoeienis en beweerde dat hun Duitse afdeling door de nazi’s was overgenomen. Er zijn echter tijdens de oorlog verbindingen gemaakt met hun kantoor in Genève. Is het feit dat IBM genereuze donaties heeft gedaan aan het Holocaust-fonds het teken van een schuldig geweten, of zijn ze toch gewoon een ethisch bedrijf?

Lees ook eens verder bij de bron: Stop de Bankiers

Photo by WWIIHITLERTHIRDREICHHISTORY Thanks to Putschgirl.T cc