De Dot-com-zeepbel was een van de pogingen om de crash eind jaren 90 te verhelpen. Veel mensen realiseren zich niet dat één van de redenen voor 9/11 was om het als voorwendsel te kunnen gebruiken om de rentetarieven tot nul te laten dalen. De machthebbers in de wereld konden immers niet toegeven dat het wereldwijde financiële systeem ten einde loopt. Men een externe reden nodig om de rentetarieven te verlagen – destijds de enige mogelijkheid om het financiële systeem op dat moment te redden. Na 2008 was er nog zo’n actie nodig, dus we kregen quantitative easing, “kwantitatieve versoepeling”, die leidde tot de huidige bubbels op de aandelen- en woningmarkt. Omdat de weggestopte QE niet werkte, de rente laag is en de schulden torenhoog, zitten we nu opgescheept met een situatie die erger is dan de voorgaande crises bij elkaar.
Hoe kunnen de centrale banken, de veroorzakers van deze ellende, hier onderuit komen?
We lazen gisteren in het Financieele Dagblad o.a. het volgende:
De Europese Centrale Bank (ECB) voorziet de komende tijd een ‘relatief krachtige stijging’ van de zogeheten ‘kerninflatie’, de inflatie zonder de volatiele voeding- en energieprijzen. Dat zei president Mario Draghi van de ECB maandagmiddag in het Europees Parlement.
…
De ECB zou mogelijk vanaf de herfst van 2019 langzaam de rente willen verhogen, al liet Draghi zich daar eerder niet over uit.
Bijna elk aspect van de wereldwijde economische neergang, die ogenschijnlijk begon in 2007-2008 en nog steeds voortduurt tot op de dag van vandaag, is terug te voeren op de acties en het beleid van centrale banken. De Federal Reserve gebruikte bijvoorbeeld kunstmatig lage rentetarieven en gemakkelijk geld om een zogenaamd risicovrije leenomgeving te creëren. Dit vertaalde zich in een enorme hoeveelheid giftige hypotheekschuld samen met een kluwen van derivaten (Mortgage Backed Securities), verbonden aan die schuld.
De Fed negeerde alle signalen en alle waarschuwingen van de alternatieve media. Agentschappen zoals S & P ondersteunden het verhaal van de Fed dat alles goed was, omdat ze AAA-ratings gaven aan een eindeloze reeks toxische marktproducten. De mainstream media steun(d)en de Fed door iedereen aan te vallen die beweerde dat de Amerikaanse economie onstabiel was en dat een neergang daarvan niet lang op zich laat wachten. In dat tijdperk van de economie werd de waarheid effectief door het systeem voor het publiek verborgen gehouden via relatief standaard middelen. Vandaag de dag zijn de zaken evenwel veranderd.
Sinds de crash van 2008 zijn talloze economen en voormalige Fed-functionarissen publiekelijk naar buiten gekomen om toe te geven dat de centrale bank enigszins verwijtbaar is. Alan Greenspan beweerde in 2008 voor het eerst dat de Fed “een fout had gemaakt” in haar analyse en het potentieel van een bubble op de financiële markten over het hoofd had gezien. Toen, in 2013, kwam hij naar buiten en liet alle centrale bankiers weten dat er een bubble aanwezig was, maar dat ze geloofden dat de markten zichzelf zouden corrigeren zonder veel schade aan te richten aan het bbp of de rest van de economie.
De reguliere financiële media gaven de Fed de schuld voor de omstandigheden die de crisis veroorzaakten, maar droegen tegelijkertijd excuses voor hen aan. Het verhaal was dat de Fed verblind was door perifere factoren en dat het de fundamenten had genegeerd. De centrale bankiers hadden zichzelf “in een hoek” geduwd met lage rentetarieven en hadden dit uit onwetendheid gedaan.
Dit is hetzelfde verhaal dat Alan Greenspan gebruikte om elke verantwoordelijkheid van de Fed af te wijzen tijdens de ineenstorting van de marktbubble in de jaren negentig. Greenspan pleitte toen tegen het idee om de rente te verhogen als reactie op de bubble, omdat het “de hele economie in gevaar zou brengen”. Interessant is dat het verhogen van de rente naar een zware schuldenmarkt en economie (de Amerikanen noemen het een leveraged economy) precies dàt is wat de Fed heden ten dage doet onder de huidige Fed-voorzitter Jerome Powell.
Dit patroon van bellenblazen en ze vervolgens uiteen laten spatten, wat resulteert in financiële chaos, gaat vrij lang terug. In de jaren twintig van de vorige eeuw leidden het lage rentebeleid en het gemakkelijke geld van de Fed tot de bubble-omstandigheden van oktober 1929, een maand die de geschiedenis in ging als het begin van de Grote Depressie. De Fed verhoogde vervolgens de rentetarieven in de vroege jaren 30 van de vorige eeuw, wat vervolgens leidde tot een hernieuwde crisis en de Depressie tot diep in het volgende decennium verlengde. Het duurde meer dan 70 jaar voor een Fed-official eindelijk schuld erkende voor de ramp, en het gebeurde in 2002 tijdens een toespraak van Ben Bernanke op de “Conference To Honor Milton Friedman … On Occasion Of His 90th Birthday”:
In short, according to Friedman and Schwartz, because of institutional changes and misguided doctrines, the banking panics of the Great Contraction were much more severe and widespread than would have normally occurred during a downturn.
Let me end my talk by abusing slightly my status as an official representative of the Federal Reserve. I would like to say to Milton and Anna: Regarding the Great Depression. You’re right, we did it. We’re very sorry. But thanks to you, we won’t do it again.
(Kortom, volgens Friedman en Schwartz, vanwege institutionele veranderingen en misleide doctrines, was de paniek van de banken over de Grote Krimp veel ernstiger en wijdverspreider dan normaal zou zijn gebeurd tijdens een recessie.
Ik wil mijn toespraak beëindigen door mijn status als officiële vertegenwoordiger van de Federal Reserve enigszins te schenden. Ik zou tegen Milton en Anna willen zeggen: wat betreft de Grote Depressie. Je hebt gelijk, we hebben het gedaan. Het spijt ons heel erg. Maar dankzij jou zullen we het niet nog een keer doen.)
Het moge duidelijk zijn dat Bernanke hier loog. De Fed heeft het proces van “bubble and burst”-economieën voortgezet met behulp van het manipuleren van rentetarieven en haar balans als wapens tot ver in de nieuwe eeuw, en toch zijn maar heel weinig analisten bereid om te erkennen dat de centrale banken deze crises met opzet creëren.
Door de eeuwen heen heen hebben economische calamiteiten vaak geleid tot consolidatie van rijkdom en vermogen in de handen van de top 1%. Dit gebeurde tijdens de Grote Depressie toen grotere globalistische banken, zoals JP Morgan, duizenden kleinere lokale banken opslokten of vernietigden totdat alleen de grote spelers waren overgebleven. In de nasleep van de crash van 2008 hoef je alleen maar te kijken naar de historische vergroting van de welvaartskloof, aangezien de top 1% – met medeweten en steun van politici – hard op weg is om tweederde van de rijkdom van de wereld in 2030 in haar bezit te hebben. Of we kunnen kijken naar de absorptie van de huizenmarkt door conglomeraten als Blackstone omdat het eigendom van particuliere woningen na de crash gedaald is.
We hebben er vaker op gewezen en blijven het herhalen dat de volgende economische ramp groter zal zijn dan alle bubbels van de afgelopen 100 jaar samen, en de intentie van de bankelites is om een volledige wereldwijde centralisatie van alle activa en middelen tot stand te brengen. Dankzij het internet heeft het grote publiek dit keer echter de mogelijkheid om meer achterdocht te hebben bij de handelswijzen van de centrale banken en hun motieven tijdens dergelijke gebeurtenissen. Omdat na de crash van 2008 centrale banken en hun gerelateerde instellingen meer in de belangstelling staan, kunnen zij niet meer alleen vertrouwen op de mainstream media of overheidsinstanties zoals statistiekbureau’s om hun acties goed te praten. Ze hebben nu een rookgordijn nodig.
Een (wereldwijde) handelsoorlog is in dit opzicht zo perfect, dat het ons inziens niet anders kan dan dat het gepland is.
Hier zijn vier redenen voor aan te voeren:
1) De handelsoorlog biedt dekking voor ont-dollarisering: door opkomende markten, die eerder met handen en voeten gebonden waren aan gemakkelijk geld van de Fed, werden dollars gebruikt om kunstmatige noodhulp te bieden aan hun noodlijdende economieën. Nu de Fed de rente verhoogt en de balans verlaagt, droogt die stroom dollars op. Opkomende markten beginnen alternatieven te zoeken en vinden die, omdat ze geen andere keuze hebben. Dit betekent meer bilaterale handelsovereenkomsten die de dollar omzeilen.
Het voordeel voor de Fed is dat de handelsoorlog kan worden gebruikt als een zondebok voor landen die de dollar dumpen, zogenaamd door de economie van de VS schade toe te brengen. Landen als Turkije en Rusland zouden volgens dit scenario al begonnen zijn te werken aan deze uitkomst.
2) De handelsoorlog geeft investeerders en andere landen een reden om Amerikaanse staatsobligaties te dumpen: Rusland heeft dit proces al langere tijd voorzien en dumpt bijvoorbeeld ten minste de helft van hun Amerikaanse staatsobligaties in één maand tijd. Het is slechts een kwestie van tijd voordat China dezelfde methode gebruikt als vergelding voor de verhoogde Amerikaanse importtarieven.
De mainstream media zullen blijven beweren dat dit geen grote bedreiging voor de Amerikaanse economie is, maar houden wel rekening met de mogelijkheid dat de Chinese handelspartners haar leidende positie zullen volgen en een “besmetting” van op de Amerikaanse schatkistpapieren zullen veroorzaken. Als de VS van haar aanzienlijke schuldenpositie buitenlandse investeringen niet zal kunnen handhaven, zal de Amerikaanse economie imploderen. De Federal Reserve heeft ervoor gezorgd dat er geen beleidsinstrumenten over zijn om die economie nog te redden als dit gebeurt. Buitenlandse houders van Amerikaanse schuldpapieren hebben openlijk over deze optie gesproken sinds de crash van 2008. De handelsoorlog legt nu alle verwijten neer bij de VS (althans in termen van historisch perspectief) voor wat er hierna gebeurt.
3) De handelsoorlog levert een excuus voor de inflatie: met de steeds verder toenemende importtarieven voor goederen en materialen uit de hele wereld zullen de (Amerikaanse) retailprijzen alleen maar stijgen, maar het echte inflatiegevaar zal van de Fed komen. De echte inflatie ligt al ver boven de Fed-doelstellingen. De geldcreatie die de centrale bank gebruikte om de schuldencrisis te vertragen, creëerde een nog grotere bubble in de dollar zelf. Met een nieuw aanscherpend beleid zal er een stormloop van dollars terugkeren naar de VS, omdat de opkomende markten ont-dollariseren. Zonder dat de Fed een constante stimulans geeft zal het gebruik van dollars als de wereldreservemunt uiteindelijk onhoudbaar worden. Dit alles zal (nog steeds) worden toegeschreven aan importtarieven en handelsgeschillen, en niet aan de Federal Reserve.
4) De handelsoorlog biedt het excuus voor een hernieuwde markt-crash: toen de Fed zijn reddingsmaatregelen en kwantitatieve versoepeling lanceerde, waren het aandelen uit de opkomende markten die voor het eerst exponentieel uit de diepe put begonnen te klimmen die door de schuldencrisis waren veroorzaakt. Amerikaanse en Europese aandelen volgden tot de krankzinnige hoogterecords van de bull market die nog steeds waarneembaar zijn. Nu de Fed de stimulus beperkt en de balans verlaagt, zijn het de opkomende markten die als eerste zullen crashen. De vraag is, zullen de westerse markten er achteraan gaan? We achten die kans bijzonder groot.
Fed-voorzitter Powell gaf dit ook tot op zekere hoogte toe in verklaringen die hij in de Fed-notulen van oktober 2012 had laten vastleggen. Hij is zich terdege bewust van de gevolgen van het wegnemen van de pijlers van de lage rente en de aankoop van activa door de Fed, maar toch gaat hij door met het plan. Waarom? Omdat een nieuwe marktcrash de schuld is van Trump en de handelsoorlog. Trump heeft alle eer en lof voor de huidige markthoogtepunten naar zich toegetrokken, en nu is hij ook de schuldige voor alles wat er de komende twee jaar gaat gebeuren.
5) De handelsoorlog biedt ook dekking voor de demonisering van conservatieve idealen: het concept van het verhogen van import tarieven op buitenlandse goederen om lokale productie en zelfvoorziening aan te moedigen is een tactiek zo oud als Amerika zelf. Het is conservatief van aard en kan een effectieve maatregel (in de juiste handen) zijn. Maar dit vereist een bestaande industriële basis en relatief stabiele economische omstandigheden. Een economie met schuldenverslechtering die zich wanhopig vastklampt aan de reservestatus van zijn valuta en eeuwigdurende fiat-inflatie is de slechtste omgeving om importtarieven te verhogen. Waar het op neer komt is dat Amerika weinig tot geen invloed heeft op zijn concurrenten omdat het land meer van hen afhankelijk is dan andersom.
Het bewijs is duidelijk te zien aan het feit dat het Amerikaanse handelstekort alleen maar blijft stijgen naarmate de handelsoorlog vordert. Sommige mensen hebben betoogd dat dit te wijten is aan Amerikaanse retailers die hun aankopen uit het buitenland verhogen voordat de nieuwe tarieven van kracht worden, maar de kleine stijgingen in de voorraden van de Amerikaanse detailhandel ondersteunen deze theorie niet. De voortdurende daling van de voorraden voor de verkoop wijst ook op een dalende consumentenmarkt in de Verenigde Staten.
Wanneer het duidelijk wordt dat de handelsoorlog faalt, zal de globalistische droom van het demoniseren van conservatieve economische modellen en waarden gemakkelijker te realiseren zijn. Omdat alle fiscale crises op het bordje van Trump gegooid zullen worden en dus ook bij de conservatieven, zal het publiek worden verteld dat de enige oplossing is om extreem over te stappen naar de andere kant van het politieke en economische spectrum. Met andere woorden, toenemend socialisme en globalisme.
Het succes van dit soort propaganda zal afhangen van het feit of mensen voldoende zijn opgeleid om in de gaten te hebben wat de ECHTE bron van de financiële kwalen in de wereld zijn. Als massaal geroepen wordt: “Het is de schuld van Trump”, dan heeft de wereld een probleem. Als echter gezegd wordt “Het is de schuld van de centrale bankiers en Trump was slechts hun marionet …” dan hebben we misschien een kans om te voorkomen dat het schip volledig zinkt.
Lees ook eens verder bij de bron: Stop de Bankiers
