Alles aan Oekraïne stinkt. De Minsk-akkoorden stinken. De IMF-afspraken stinken. Het enthousiasme waarmee Europese leiders “plots” begaan lijken met de Oekraïense bevolking stinkt.
Wat pas erg stinkt is de selectiviteit van de Westerse mainstream media omtrent Oekraïne. Daarin wordt de centrale rol van een grote geopolitieke horzel onder de mat geveegd: Turkije.
Erdogan dweept graag met het Ottomaanse Rijk en de diaspora van de Turken doorheen Europa en de wereld, zo ook de Krim-Tataren en Ottomaanse geschiedenis van het Zwarte Zeegebied. Kwatongen beweren zelfs dat Erdogan de Zwarte Zee opnieuw wil inlijven in zijn nieuw-Ottomaanse Rijk.
Dat laatste heeft de Russen bijvoorbeeld aangespoord om hun Zwarte Zeevloot, na de val van de Sovjet-Unie verkommerd en gedecimeerd, gevoelig op te waarderen en uit te breiden.
Deze week werd in Kiev een duivelspact gesloten tussen Poroshenko, die twee jaar geleden door een staatsgreep aan de macht kwam, en Erdogan, omtrent de uitbouw van een vrijhandelszone tussen beide landen. Die zou eind dit jaar of begin 2017 in werking treden, aldus Sputnik.
Concreet zou dat betekenen dat een Turks-Oekraïense as, gesteund door het Westen, Rusland en de Krim stokken in de geopolitieke wielen kan steken. Gevaarlijk spel, zeker als je weet dat er deze week alweer een incident was tussen Russische jets en een Amerikaans schip in de Zwarte Zee.
De toenadering tussen Oekraïne en Turkije is geen nieuw gegeven. Aftastende gesprekken tussen Kiev en Ankara werden gestart in 2010, en lagen mede aan de basis tussen de oplopende geopolitieke spanningen tussen Oekraïne en Rusland.
In april raakte bekend dat Turkije concessies krijgt op de Oekraïense uraniumvoorraden, die nochtans strategisch zeer belangrijk zijn voor Europa. Op die manier wordt de invloed van Ankara in Kiev plots veel groter dan die van Brussel: Europa pompt miljarden in de Oekraïense economie, maar uiteindelijk stroomt het geld gewoon door naar Turkije, samen met belangrijke energiebronnen.
In mei bereikten Kiev en Ankara al een deelakkoord over de levering van Turks gas (los van Turkish Stream dus, dat een Russisch project is) aan Europa via Oekraïense hubs.
In het Oekraïens-Russisch conflict zijn er dus vooral verliezers: Europa’s sanctiebeleid kost onze economie miljarden euro’s en duizenden jobs, Rusland kampt met torenhoge inflatie en tekorten in de winkelrekken, en Oekraïne zit economisch compleet aan de grond en moet zich uitverkopen aan de enige winnaar in deze tragedie: Turkije.
Erdogan is de lachende derde, met steun van Verhofstadt en Brussel.
Lees verder via de Bron: Time2Wakeup!
