Het zou waarschijnlijk niet als een schok moeten komen dat statistieken kunnen – en vaak – worden gepresenteerd en gemanipuleerd door elites. In België – en in heel West-Europa, behalve in Oostenrijk – geven zij vorm aan een informele multiculturalistische lobby, die universiteiten, NGO’s, openbare instellingen en de media domineert, om een pro-migratie agenda te stimuleren.
In een relatief korte tijd is België drastisch veranderd. Zonder enig openbaar debat is het een omvangrijke migratiestaat geworden. In een periode van slechts 15 jaar heeft België een toename van één miljoen inwoners gehad – van 10,2 miljoen in 2000 tot 11,3 miljoen in 2015. Deze cijfers geven over een zeer korte periode een stijging van 10% weer.
Van 2000 tot 2010 was de netto-immigratie negen keer groter dan in Nederland; vier keer groter dan in Frankrijk of Duitsland en zelfs groter dan in de Verenigde Staten, een land dat historisch gezien openstaat voor immigratie.
Toch is deze statistische realiteit verborgen gehouden voor de Belgische bevolking. De elites en de media bepalen waar mensen over kunnen praten en wat verborgen moet blijven. Om mensen te dwingen immigratie als een gegeven te accepteren, moet informatie uit het zicht worden gehouden, om te voorkomen dat de burgerij zich zorgen maakt.
Dit is geen grootscheepse samenzwering, geen meesterwerk van ‘Big Brother’, maar – op zijn best – een eerlijk enthousiasme voor de multiculturele ideologie, of – op zijn slechtst – de sterk defensieve afweermechanismen, zoals sublimatie, ontkenning of onderdrukking, uit de Freudiaanse psychologie…
Informatie komt wel binnen, maar is niet op voorraad
Migratiestatistieken worden gepresenteerd als een jaarlijks binnenkomen. Als dit [migratie]getal, in vergelijking met het voorgaande jaar, afneemt, dan zal dit sterk worden benadrukt; anders wordt het gebagatelliseerd. Een statistiek van 10 of 20 jaar zal nooit worden gebruikt. Als we kijken naar de grootte van een land, dan zijn jaarlijkse instromen zelden zorgelijk; maar over een periode van 10 jaar kunnen ze alarmerend zijn. We praten bijvoorbeeld meestal over 40.000 naturalisaties per jaar, maar niet één hiervan zal ons eraan herinneren dat er ook 200.000 naturalisaties waren in drie jaar en 608.322 in 12 jaar.
Die cijfers geven 6% van de Belgische bevolking weer. Bovendien schrijft niemand dat slechts in een paar jaar tijd een miljoen migranten arriveerden in een land met tien miljoen inwoners, van 10,2 miljoen in 2000 tot 11,3 miljoen in 2015.
Europeanen keren terug naar hun land van herkomst, de anderen blijven
In België heeft een klein land, dat open staat voor zijn buren en gastheer is van de “hoofdstad van Europa”, altijd een stoet van lobbyisten en bureaucraten, die vanuit [verschillende delen van] Europa zijn geïmmigreerd. Dit aantal is in termen van toestroom altijd groter dan dat uit andere continenten. De Fransen en Nederlanders leveren het grootste aantal jaarlijkse migranten aan België, maar na een paar jaar gaan ze terug naar hun land van herkomst. Turken, Marokkanen en nieuwkomers uit andere werelddelen doen dat niet.
Dus wordt de verkeerde indruk gewekt dat immigranten naar België voornamelijk uit Europeanen bestaan, maar in werkelijkheid is dat niet zo. Deze onjuiste verklaring is altijd geruststellend en wordt zwaar benadrukt, maar er wordt nooit een analyse over een periode van 10 of 20 jaar uitgevoerd. Ook gaat een groot aantal Europese emigranten, volgens emigratierapporten, terug naar hun thuisland. Marokkanen, Algerijnen, Turken en burgers uit veel andere landen, behalve Amerikanen, blijven meestal in België … voor altijd.
Demografische prognoses zijn niet gekoppeld aan migratie
Met behulp van officiële prognoses vermelden de media regelmatig dat de Belgische bevolking groeit en dat deze stijging verder zal doorzetten. Niemand lijkt deze stijging van de bevolking te koppelen aan migratie, ook al is die sinds 2000 de drijvende factor.
De komende decennia zal de Belgische staat – die al één van de meest dichtbevolkte landen van Europa is – opnieuw één of twee miljoen inwoners erbijkrijgen en zal zij worden geconfronteerd met tal van kwesties die verband houden met deze dichtheid; zoals huisvesting, onderwijs, gezondheidszorg, transport, het milieu, enzovoort.
Deze verwachte bevolkingsgroei wordt nooit benadrukt of gepresenteerd in relatie tot het aantal moslims in België, dat naar verwachting vóór 2050 zal verdubbelen (tot 1.250.000, wat 11,1% van de bevolking inhoudt) of zelfs worden verdrievoudigd (tot 2.580.000, wat 18.2% van de bevolking inhoudt), volgens het Pew-forum over religieus en publiek leven. Een eerlijk rapport voor deze demografische prognose zou moeten luiden: “We zullen er binnenkort nog een miljoen mensen bij hebben, van wie de meesten moslims zullen zijn”. Maar dit soort koppen in de pers zou steevast een publiek debat over demografie, bevolkingsdichtheid en integratie van moslims creëren – en dat zou voor de Europese elites geen optie zijn: dat zou mensen erg angstig en bezorgd maken.
Woordkeus en verhulling van problemen
De bevolkingsgroei zet zich in Brussel voort met gemiddeld 1% per jaar. Die wordt echter altijd gekarakteriseerd als een bevolkingsexplosie en nooit als een migratie-explosie. Toch zijn de migratie en de hogere geboortecijfers van vrouwen die uit het buitenland komen equivalent aan deze toename en zouden die daarvoor een verklaring kunnen zijn. Sociale kwesties vallen op. Zo heeft 90% van de mensen die in Brussel sociale bijstand claimen een migrantenachtergrond. Er zijn al spanningen opgetreden in de publieke dienstverlening, zoals het beleid met betrekking tot migranten door het openbaar bestuur, in ziekenhuizen en bij het openbaar vervoer, dat in 15 jaar een verdubbeling van het aantal reizigers kreeg. Er is meer ruimte nodig op scholen: meer dan 40.000 extra leerlingen zijn in een periode van 10 jaar toegevoegd aan de klaslokalen. Bovendien worden de eraan verbonden kosten nooit besproken of aangepakt. Die onderwerpen worden gewoon weggevaagd, alsof ze volledig losstaan van migratie.
Minachting voor de zorgen van burgers
Een van de meest effectieve middelen om de legitieme zorgen van een bevolking van tafel te vegen, is mensen belachelijk maken, alsof het grootste deel van de bevolking onkundig/dom zou zijn. Men kan bijvoorbeeld gebruik maken van een opiniepeiling onder het volk, waarin bijvoorbeeld gevraagd wordt naar het aantal moslims in het land en vervolgens lachen om een overdrijving van de cijfers door het volk. Als de Belgen (of de Europeanen) gewoon beter geïnformeerd of minder dom zouden zijn, zou het commentaar op de resultaten van de opiniepeilingen zeggen dat de mensen zich niet meer ongerust maken over migratie, en dat alles in de Brave New World weer zonnig zou zijn. Dit soort lastige enquêtes worden echter alleen gebruikt voor migratiecijfers; nooit voor werkloosheidspercentages, alfabetiseringspercentages of bbp-groei. Niemand probeert zelfs rekening te houden met deze algemeen verbreide angst, ook al onthult die een toenemend maatschappelijk gevoel van onbehagen.
De uitvergrote effecten van de gezinshereniging
In België is ongeveer 50% van de immigratie gekoppeld aan gezinshereniging. Dat aantal geeft een hoger niveau weer dan dat van onze Europese buren en meer dan het grootste deel van Europa, hoewel heel West-Europa getroffen is door massamigratie. Een probleem is dat het soort massamigratie waar Europa nu mee te maken heeft per definitie exponentieel is en tevens eindeloos. Er zijn huwelijken die alleen in naam bestaan, er is polygamie, huwelijken die alleen binnen de eigen Turkse en Marokkaanse gemeenschap worden gesloten en blijkbaar is er vaak sprake van fraude.
De gevolgen voor de demografische gegevens van gezinshereniging (ketenmigratie) worden nooit verklaard of in aanmerking genomen.
Zelfs Eurostat, het officiële bureau voor de statistiek van de Europese Unie, mengt gegevens op basis van onderzoek en ideologie: “immigratie” is “goed voor Europa”. In de allereerste regels van het laatste rapport over migratie (maart 2017) schrijft Eurostat:
“In de landen van bestemming kan de internationale migratie worden gebruikt als een middel om specifieke tekorten op de arbeidsmarkt op te lossen, maar migratie alleen zal de aanhoudende trend van vergrijzing in veel delen van de EU vrijwel zeker niet keren”.
Dus moeten we meer immigratie hebben!
Als men zich niet snel bewust wordt van de exponentiële gevolgen van kettingmigratie en van nieuwkomers van over de Middellandse Zee, dan zal de massamigratie doorgaan. Overal in Europa streeft men ernaar dit feit te verbergen. Als we immigratie willen beheersen en afremmen, in overeenstemming met de wil van de meerderheid van de Europeanen, moeten de Europese mensen zich op zijn minst bewust zijn van de ernst van de situatie. Het eisen van een eerlijke beschrijving van de migratiecrisis is van vitaal belang als we de vrijheid van meningsuiting in democratische landen willen behouden.
(Alain Destexhe is senator in België, voormalig secretaris-generaal van Artsen Zonder Grenzen en voormalig voorzitter van de International Crisis Group).
JDreport.com publiceert verhalen uit een flink aantal andere "onafhankelijke" nieuwsbronnen, blogs en wat al niet meer.
De meningen in dit artikel zijn van de bron en weerspiegelen niet JDreport.com.
Wanneer je voor de eerste keer inlogt met een Social Login-knop, verzamelen wij van je account openbare profielinformatie gedeeld door de Social login provider, op basis van je privacy-instellingen. We krijgen ook je e-mailadres om automatisch een account voor je aan te maken op onze site. Zodra je account is aangemaakt, ben je ingelogd op dit account.
Niet akkoordAkkoord
Maak verbinding met
Ik sta toe om een account aan te maken
Wanneer je voor de eerste keer inlogt met een Social Login-knop, verzamelen wij van je account openbare profielinformatie gedeeld door de Social login provider, op basis van je privacy-instellingen. We krijgen ook je e-mailadres om automatisch een account voor je aan te maken op onze site. Zodra je account is aangemaakt, ben je ingelogd op dit account.
