Dit illustreert prachtig wat er mis is met de politiek in Europa:
Vriend en vijand erkennen: dit is politiek van superieure klasse. De premier die vorige zomer moest aftreden wegens een mega-afluisterschandaal, wiens partij voor het eerst in decennia uit de regering is gegooid, die op geen enkele Europese kieslijst stond, geen enthousiasme oproept in eigen land, noch in de meeste andere lidstaten; die man wordt zo goed als zeker morgen door de Europese regeringsleiders verkozen tot voorzitter van de nieuwe Europese Commissie.
De voorzitter van de Eurogroep, Jean Claude Juncker, legde het in 1999 nogmaals uit: ‘We beslissen iets. We brengen dat dan in en wachten enige tijd om te zien wat er gebeurt. Volgt er geen misbaar, breekt er geen opstand uit – de meesten begrijpen toch niet wat er is beslist – dan gaan we weer wat verder. Stap voor stap tot er geen terugkeer meer mogelijk is.’
Niemand wil die vent, maar tegelijkertijd is iedereen (behalve Cameron) bang een standpunt in te nemen tegen de (mogelijk) nieuwe Keizer van Europa. Ze gaan zelfs ineens op hun knieën. Zie bijvoorbeeld hoe Dijsselbloem door het stof moest gaan. Of hoe Mark ‘Ik ben op die man gesteld‘ Rutte door het stof ging. Zo draait iedereen 180 graden, en liegt er op los om een wit voetje te halen bij de nieuwe Keizer.
Schandelijke resultaten door foute politieke spelletjes
Dus kon het gebeuren dat de man die zichzelf aanstelde, een alcoholistische, liegende, geheimhoudende, dubbel afgezette, afluisterende, ongewenste EU-Superstaatfascist, wiens thuisland hem expliciet niet meer wil zien, iemand die niemand als nieuwe voorzitter wil, Lees verder via Lang Leve Europa!.
Photo by European People’s Party – EPP 
