De provocatie van het door de Europese Commissie afgekeurde Italiaanse begrotingsvoorstel ligt niet in de overtreding van de regels van het Europese Stabiliteits- en Groeipakt. Italië is niet het eerste en niet het enige land dat hiermee in aanraking komt. Frankrijk op herhaalde manier, België, ook Duitsland, om er maar een paar te noemen.
De schokgolf gaat eerder uit van het sociaaleconomisch programma dat achter het Italiaanse begrotingsvoorstel schuilt: de introductie van een ‘basisinkomen’ van 780 euro per maand, de verlaging van de pensioenleeftijd, de introductie van een flat tax. Het Italiaanse programma staat haaks op de ‘Economic Governance’ principes, die de EU sinds 2012 had ontwikkeld: bezuinigen en de structurele zwakheden in maatschappij en economie grondig aanpakken.
Eerste populistisch sociaaleconomisch programma in EU
Deze maatregelen van de nieuwe Italiaanse regering zijn nog niet eens het resultaat van een doordacht keynesiaans concept. Ze zijn de uitdrukking van een radicale anti-establishmentgezindheid die zich niet alleen tegen de elite in Italië maar tegen heel Europa richt.
Zij doen gewoon wat zij willen, wat de Britten eigenlijk al lang willen. Alleen, Italië blijft in de EU, en sterker nog, is deel van de eurozone.
Op een fraaie populistische manier pakt de huidige Italiaanse regering alle ‘basic instincts’ van de Italianen op. De Italianen zijn een vrij traditioneel volk wat vele buitenstanders ‘charmant’ lijkt. Zij hebben nooit verteerd dat men hun de lira afgepakt en de euro opgedrongen heeft.
‘Italy first!’ of ‘EU first!’
Uiteindelijk gaat het niet over cijfers, over 2,4% begrotingstekort in plaats van 0,8% of een staatsschuld van 130% van het bbp.
In het voordeel van de andere EU-lidstaten speelt het feit dat het grootste gedeelte van de Italiaanse staatsschuld in eigen land blijft. De schuld wordt dus in hoge mate door eigen bedrijven, banken en particulieren financiert. Er doen al voorstellen de ronde om Italië financieel te ‘isoleren’.
Als de Italiaanse overheid haar hoge staatsschuld niet kan afbouwen of herfinancieren, en als de economie niet op gang komt, implodeert het systeem. Er bestaan Europese krachten die Italië hulp willen aanbieden bij de noodzakelijke structurele hervormingen of de immigratie-overlast. Leiders als Salvini blijken hier geen zin in te hebben.
Een bankroet van Italië zou niet alleen economische gevolgen voor de EU hebben. Het idee, van een eurozone met een gemeenschappelijke kapitaalmarkt en een spreiding van risico’s onder de lidstaten zal dan definitief op de klippen lopen.
Lees verder bij de bron: Doorbraak.be
En daarmee de complete EU. Kortom komt het hier op neer dat de EU de landen bij elkaar wil houden en huilt/haalt gekke toeren uit om landen daartoe over te halen zie Engeland/Brexit en de onderhandelingen daarover. Daarom heeft op zich Italië nu het hoogste woord omdat EU de landen bij elkaar wil houden en het daarbij verdelen van onder andere de economie(absurd) gewoonweg niet haalbaar is. De economie van bivoorbeeld Duitsland, Frankrijk en ons kikkerlandje is totaal anders dan de in dit geval Italiaanse.
EU werkt niet en gaat nooit werken
