Laatste snelweg naar het einde: de Corruptocratie

Corruptocratie.

Corruptie is het symptoom van een slechte economische situatie, een slechte regering of een slecht ondernemingsbeleid. Het gaat ten koste van zowel arme als eerlijke mensen en is gunstig voor geldgraaiers en criminelen. Het beschadigt een van de fundamenten van de democratie en de openbare orde, namelijk dat iedereen dezelfde rechten heeft.

Waarom zijn moderne westerse leiders zo verbeten om ‘de democratie’ tot in de verste uithoeken van de wereld te verspreiden? En waarom zien wij tezamen met die verspreiding, de algehele leefbaarheidstatus van die zelfde wereld juist afnemen? Oorlog, hongersnood, dood, werkeloosheid, vluchtelingenstromen en armoede, je kunt geen plekje op de wereldkaart aanwijzen of het is er wel. En samen met de verspreiding van ‘de democratie’ lijkt het alleen maar van kwaad tot erger te gaan. De kans op een wereldwijde gewelddadige revolutie en/of Wo3 neemt volgens velen daarom dan ook met elke nieuwe dag in een progressief tempo toe.

Hoe komt dat? Hoe kan dat eigenlijk?

Elke Nederlander die de lagere school heeft doorlopen zal ongetwijfeld de betekenis van het begrip ‘democratie’  hebben geleerd. In het kort: een regering door en voorhet volk. Het praktische uitvloeisel van deze definitie betekent dat ‘alle’ ingezeten van het land een stem mogen uitbrengen op de politieke partij van de individuele keuze. Met deze stem worden de gekozen politici geacht het belang van hun kiezers te verdedigen, met name in het parlement. In algemeenheid: Heeft een politieke partij de allermeeste kiezers achter zich weten te verkrijgen bij verkiezingen, plus 50%, dan is hetgeen deze partij bedenkt, zegt en doet, wet. Punt! Ondanks alle gedane beloften voor verkiezingen. Indien politieke partijen een meerderheid behalen middels een zogenoemde coalitievorming dan geldt precies hetzelfde, zij het dat de individuele wensenlijstjes der coalitiepartners zullen moeten worden gedeeld.

Tot zover, kort door de bocht, niets wat we eigenlijk nog niet wisten over ‘de democratie’ in algemene betekenis.

Maar wat is de feitelijke praktijk? Wat is de adder onder het gras waardoor grote  westerse leiders zo verbeten zijn die democratie over de wereld te verspreiden? Om het verre democratieloze volk te behagen? Om verre volkeren te vrijwaren van oorlog en hongersnood? Om hen een eigen toekomst te kunnen laten kiezen? Om hen baas in eigen land te kunnen maken? Mensenliefde? Naastenliefde? Of speelt er ook nog wat anders?

Want de allergrootste vraag die vrijwel alle west Europese kiezers zichzelf stellen luidt: Hoe kan het zijn, dat wat ik ook stem, steeds weer opnieuw, er helemaal niets verandert? Hoe kan het zijn dat steeds maar weer op dezelfde weg wordt doorgegaan, een weg die niet de mijne is? Een vraag waarop in zoektocht naar het antwoord al vele theorieën zijn losgelaten. Wij presenteren er vandaag nog eentje: De Corruptocratie.

Het grootste manco in ondermeer het (parlementair) democratisch systeem betreft de individuele politicus. En alhoewel we iedere dag worden geconfronteerd met een toename van robotica en automatisering op alle denkbare werkplekken, blijft de politicus halsstarrig een mens van vlees en bloed. Maar buiten de vaststelling dat de politicus een mens betreft, is het in algemeenheid ook nog een specifiek soort mens. Een mens die expliciet uit is op persoonlijke macht. Op doodordinaire macht waarbij het politieke verhaal naar de bühne uiteindelijk een volkomen irrelevant verhaal betreft. (Zie hiervoor in kenmerkend voorbeeld het carrièreverloop van de grote socialistische roerganger Wim Kok)

In verreweg de meeste gevallen betreft de democratische politicus dan ook een persoon met in meer of mindere mate een psychische aandoening gelieerd aan een narcistisch en/of psychopathische eigenschap. En omdat het een beetje erg flauw zou zijn de bewijsvoering te staken bij socialistisch icoon Kok, vinden we hier nog een alleraardigst VVD- lijstje ter  meerdere glorie van bewijsvoering.

Want wie heeft nu feitelijk de allermeeste macht? Dat is hij met de aller dikste portemonnee. En wie heeft de aller dikste portemonnee? De grote internationale bedrijven, de zo genoemde multinationals, waaronder de banken.

Politieke partijen worden op verschillende manieren gefinancierd. Zij ontvangen ledencontributie, ‘partijbelasting’ van volksvertegenwoordigers, giften, sponsoring en (staats)subsidie. Zij doen soms aan fondsenwerving en beschikken meestal ook over reserves. Een groot deel van de partijuitgaven gaat naar de verkiezingscampagne. De Nederlandse eerste Kamer nam op 5 maart 2013 een wetsvoorstel aan om het inzicht en toezicht op financiering van partijen te vergroten. Hiermee moest belangenverstrengeling worden voorkomen. De wet is op 1 mei 2013 in werking getreden. Bepaald is onder meer dat giften vanaf € 4500 openbaar moeten worden gemaakt. Aan het niet naleven hiervan, worden echter geheel geen sancties verbonden. (Stellen we ons eens voor wat het zou betekenen indien werklozen boven op hun uitkering extra inkomsten sanctieloos aan het inkomen zouden kunnen toevoegen. Zien we de MSM krantenkoppen al voor ons?)

Politici maken wetten, voorstellen tot wet worden besproken en veranderd. Bij deze processen zijn de zogenaamde ‘belangengroepen’ voor de politici van essentieel belang. Zowel op lokaal, nationaal of internationaal niveau, bijvoorbeeld dus ook t.a.v. Europese wetgeving. (EU- Europees parlement) Die belangengroepen kunnen non-profit organisaties zijn, niet-gouvernementele organisaties, ofondernemingslobby’s zoals VNO-NCW, MKB Nederland en LTO Nederland.

Maar waar kan het allermeeste geld worden verwacht? Dus wie heeft de allermeeste macht? Wie kan voor de individuele politicus de allerbelangrijkste baan met het allerhoogste aanzien verwezenlijken? Wie kan de individuele politicus de meest fantastische toekomst met dito inkomen garanderen na het vrijwel onvermijdelijke politieke afscheid om technische redenen? De lokale tennisclub, bakker Pietersen, slager Gerritsen? De bond van ontspoorde fietsendieven? Of juist bedrijven, supergrote en schatrijke bedrijven zoals de multinationals? Mammoets als Toyota (waarde 253 miljard dollar), ConocoPhillips (237 miljard), Chevron (253 miljard), State Grid Corporation of China (259 miljard), China National Petroleum (352 miljard), Sinopec (375 miljard), BP (386 miljard), Wal Mart (446 miljard), ExxonMobil (453 miljard), of Royal Dutch Shell (484 miljard)?

Nu betreft het lijstje hierboven de 10 werkelijk allergrootste multinationals wereldwijd, waar we vanzelfsprekend alle Facebooken, Microsoft’s, ABNnen en Coca Cola’s van deze wereld nog bij mogen optellen, al was het maar voor de beeldvorming.

En dan moet u zichzelf afvragen, indien uzelf een politicus zou zijn en derhalve in alle waarschijnlijkheid tevens aan een of andere vorm van psychische aandoening zou lijden: Naar wie laat u het hoofd het meest hangen? Naar het betoog van de lobbyist van de lokale kleiduifschietvereniging die u een bierkaart kan aanbieden te consumeren in dorpscafé “De Gouden Leeuw” , of naar het woord van de lobbyist van Shell of ABN die u 1 miljoen bierkaarten jaarlijks weet aan te bieden, te consumeren op elk plek naar keuze wereldwijd? En dat zolang u leeft?

En begrijpt u ondertussen al een beetje wat meester- socialist (en volksaanvoerder) Wim Kok is ‘overkomen’ ?

In de etymologie staat dat ‘the lobby’ oorspronkelijk een voorkamer van het parlement in het Britse Lagerhuis betrof. Deze voorkamer was bedoeld voor burgers(!) die een onderhoud wilden met politici alvorens zij in zitting gingen. Tegenwoordig is het lobbyen een beroep waarbij het niet altijd duidelijk is wanneer het lobbyen overgaat in corruptie en bewijsvoering is vrijwel onmogelijk. Het verschil tussen lobbyen en corruptie is dat corruptie een onrechtmatige manier van het uitoefenen van invloed betreft. Maar hoe bewijs je dat er voor democratische stemming is gekozen voor het aanbod van 1 miljoen bierkaarten jaarlijks, ten laste van die ene bierkaart in dorpscafé De Gouden Leeuw?

Het is en blijft ronduit corruptie, maar is nooit of te nimmer te bewijzen. En omdat de democratie hierdoor feitelijk tot op het bot gecorrumpeerd is, en de grootste multinationals hierdoor complete democratische regeringen in hun binnenzak opfrommelen, daarom willen die democratische regeringen op hun beurt weer steeds meer democratie wereldwijd. Goedschiks dan wel kwaadschiks. De democratieën, de regeringen, zijn verworden tot wens, wil, en weg, van de multinationals: laagste lonen, minste werknemers, geeft hoogste winsten, en hoogste winsten geeft bovendien de hoogste beurskoersen: de multinationals regeren deze wereld.

De moderne democratie betreft daarom niet meer dan een Corruptocratie. En daarom, precies daarom gebeurt er in Europa en veel verder, juist exact datgene wat we nu zien gebeuren. (EU, ISIS, TTIP, onoplosbare werkloosheid, vluchtelingenstromen, verdwijnen cashgeld, etc. etc.)

Binnen de Corruptocratie wordt het belang van de kiezer, het belang van het volk, niet aangetroffen. Ongeacht de aanwezigheid van democratische verkiezingen. Het maakt de grote multinational immers helemaal niet uit of zij de kapitalist of de socialist moet (om)kopen. Uiteindelijk heeft iedereen een prijs, en aan vermogen heeft de grote multinational nu eenmaal geen gebrek. Daar zorgt ze wel voor.

Dus vervloek het grootkapitaal? Nee, vervloek de corruptie! Vervloek de Corruptocratie! Althans, zo lang wij het eens kunnen zijn dat niet het pistool doodt, maar de mens die de trekker over haalt.

Dat één corrupte super groot- kapitalist of  één corrupte opperhoofdpoliticus het bestaan van miljoenen kan vernietigen en ontmenselijken, daar mag echter niet aan worden getwijfeld. Dat miljoenen, geworpen in slavernij door corruptie, zich niet langs wettelijke democratische weg tegen hen kunnen verdedigen ook. Het zijn immers nadrukkelijk niet die miljoenen die de wetten maken, anders dan de façade van een democratie zou kunnen doen vermoeden.

Lees verder via: Nachthemel.nl