Mag ik u voorstellen de Partij van corruptie, fraude, omkoping, pedofilie en verdwijningen(VVD)

Toegevoegd door JDreport 20 februari 2015, 08:15 3 Opmerkingen

Prominente VVD’ers figureren geregeld in geruchten over integriteit, dubieuze dubbelfuncties, omkoping en corruptie. Wie gingen het gisteren teruggetreden Kamerlid Mark Verheijen voor?

De Amsterdamse wethouder Harry Groen bracht reisjes naar de Antillen en Mallorca in rekening. Dat kostte hem in 2000 de kop.
Frits Huffnagel, eveneens wethouder in Amsterdam, verzuimde zijn maandelijkse onkostenvergoeding op te geven bij de Belastingdienst. Hij trad in 2005 af. Zes jaar later kwam hij in opspraak toen bleek dat hij als wethouder van Den Haag shows in Las Vegas had bijgewoond op kosten van de gemeente.

Sjoerd Swane, Provinciale Staten-lid in Utrecht, moest in 2007 het veld ruimen en werd vier jaar later veroordeeld wegens onder meer corruptie en valsheid in geschrifte.
De burgemeester van Den Helder, Stefan Hulman, trad in 2009 terug nadat was gebleken dat hij vanwege dubbele woonlasten een extra vergoeding ontving van 3200 euro per maand. Daarover was hij niet open geweest.
De Noord-Hollandse gedeputeerde Ton Hooijmaijers heeft een paar van de geruchtmakendste zaken op zijn naam. Zo werd hij beschuldigd van overmatig declareren, maar stond hij ook aan de basis van een paar kostbare provinciale uitglijders, waaronder het stallen van miljoenen bij een IJslandse bank die op omvallen stond.

Voor het verzwijgen van inkomsten uit wachtgeld moest in 2010 in Maasdriel wethouder Ko Hooijmans aftreden.
De Amsterdamse ex-wethouder Geert Dales declareerde als bestuursvoorzitter van hogeschool InHolland 54.000 euro per jaar. Hij trad af in 2010.
In 2011 werd de positie van Wilma Verver als burgemeester van Schiedam onhoudbaar vanwege onder meer machtsmisbruik.
De baas van het Centraal Orgaan opvang asielzoekers, Nurten Albayrak, verdiende veel meer dan was toegestaan: 273.000 euro. Ze trad in 2011 af.

VVD 2013 tot 2015

Mark Verheijen is niet de eerste VVD’er die de afgelopen tijd in opspraak is gekomen. Vooral vorig jaar was het raak bij de liberalen. Een opsomming:

Fred de Graaf: de Eerste Kamervoorzitter moet in 2013 aftreden omdat hij ervoor zorgt dat PVV-leider Geert Wilders niet bij de parlementariërs hoort die het koningspaar op 30 april bij de kroning begeleiden in de Nieuwe Kerk.

Jos van Rey: de afgetreden wethouder van Roermond komt in 2013 opnieuw in opspraak, omdat hij – beschuldigd van corruptie – als lijstduwer op de VVD-lijst staat voor de VVD bij de gemeenteraadsverkiezingen. De landelijke partijtop moet eraan te pas komen om de ‘onderkoning van Roermond’ te overtuigen zich terug te trekken. Justitie maakt in oktober 2014 bekend dat Van Rey wordt vervolgd vanwege ‘actieve ambtelijke omkoping, verkiezingsfraude, passieve ambtelijke omkoping en het witwassen van ruim 175.000 euro’. Hij moet in januari 2015 voor de rechter verschijnen.

Frans Weekers: Staatssecretaris van Financiën Frans Weekers overleeft in de nadagen van 2012 een debat over zijn integriteit, vanwege een enorm billboard met Weekers erop, dat is betaald door Van Rey. In april van 2013 gaat het opnieuw bijna mis. Ditmaal kost fraude met huur- en zorgtoeslagen door Bulgaren de staatssecretaris bijna de kop. Die fraude blijkt al jaren aan de gang, maar Weekers zegt pas kort voor de commotie op de hoogte te zijn gesteld. Hij overleeft een motie van wantrouwen aanvankelijk maar net, maar uiteindelijk worden deze kwesties hem politiek fataal en stapt hij begin 2014 op.

Köksal Gör: VVD’er Köksal Gör stopt in 2013 als Statenlid van de provincie Noord-Holland, omdat hij in opspraak komt vanwege het beheren van mosliminternaten. Gör zegt dat het niet om internaten gaat, maar om studentenwoningen.

Mark Verheijen: Het VVD-Kamerlid komt in november 2014 in opspraak. Hij zou als wethouder in Venlo aanzienlijke bedragen hebben ontvangen van een omstreden projectontwikkelaar, meldt Elsevier. De VVD ontkent dit, en zegt dat het geld niet naar de campagnekas van Verheijen is gegaan, maar naar de algemene campagnekas van de VVD.

En dan nog deze zaak!

De favoriet onder Nederlandse complotdenkers – Joris Demmink – staat op dit ogenblik voor de rechter. Er loopt een civiele zaak tegen de voormalig secretaris-generaal van het Ministerie van Justitie en Veiligheid waarbij voor het eerst getuigen onder ede worden verhoord. En onder tussen is via een artikel 12 zaak het OM ook gedwongen een strafzaak te starten vanwege verkrachtingen van minderjarige jongens. Dit weigerde het OM voorheen tot tweemaal toe vanwege gebrek aan bewijs. Daar is meteen de oorsprong van de meest paranoïde complottheorieën: als het Openbaar Ministerie weigert een zaak te starten tegen de baas van het Openbaar Ministerie, dan moet daar wel iets achter zitten. Zeker als het om pedofilie gaat. Het ontvouwen van de zaak Demmink in de politiek, bij justitie en in de media is bijzonder meeslepend. Maar hoe konden de hysterie en het complotdenken in deze zaak zo’n vlucht nemen?

Over Joris Demmink doen al jaren geruchten de ronde over seks met minderjarige jongens, die in 2003 via een samenwerking tussen Panorama en de Gaykrant voor het eerst de nationale aandacht haalden. De topambtenaar Demmink zou in het Anne Frank-plantsoen in Eindhoven seks hebben gehad met minderjarige jongens. Demmink was niet van geruchten gediend en dreigde via zijn advocaat de media voor de rechter te slepen. Uiteindelijk kozen beide bladen onder grote druk voor rectificatie.

Voor deze druk was Demminks advocaat verantwoordelijk, betaald op kosten van het ministerie. Zolang het OM op basis van de geruchten geen aanleiding zag om hem te vervolgen bleef zijn werkgever hem steunen, en werden zijn advocaatkosten gedeclareerd. Maar het OM maakt natuurlijk ook onderdeel uit van het ministerie van Justitie waar Demmink zelf van 2002 tot 2012 de hoogste ambtenaar was. Dit is de kern van de complottheorie: Demmink had de macht zijn eigen vervolging te blokkeren en kon zo ongestoord verder gaan.

Zolang het OM geen onderzoek startte bestond er een verdenking dat Demmink de hand boven het hoofd werd gehouden, en tot 2012 zou dat Demminks eigen hand zijn. Ook vanuit de media, die toch een publieke taak hebben om de macht te controleren, bleef het grotendeels stil na de eerste aantijgingen. Zonder een onderzoek van het OM was het lastig om te manoeuvreren zonder het gevaar van lasteraantijgingen. Niet alleen zijn juridische machtspositie maakte dat er weinig over werd bericht. Vanuit de hoek van de complotdenkers wordt ook gesuggereerd dat er in de media “pedovriendjes” van Demmink zaten die konden voorkomen dat de media meer zou berichten.

Hoe konden de hysterie en het complotdenken in deze zaak zo’n vlucht nemen?

Demmink had ook de politiek onder controle. De volksvertegenwoordigers konden geen directe controle uitoefenen op Demmink aangezien hij slechts een ambtenaar was, en dus geen directe verantwoording hoefde af te leggen. De Tweede Kamer heeft te doen met de minister van justitie, die moet afgaan op de informatie die hij krijgt van het ministerie waar de belangrijkste ambtenaar Joris Demmink was.

Gelukkig bestaat er internet waar iedereen met aansluiting en een toetsenbord kan schrijven wat hij wil. De complottheorie lag voor de hand: een pedofiel is de baas op justitie en heeft het OM, de media en de politiek in zijn greep. Genoeg details voor een groepje vrijwilligers onder leiding van Micha Kat om samen op het internet verder te zoeken naar bewijs voor deze doofpot. Vanwege zijn positie als sg kon Demmink niet alleen het OM beïnvloeden, maar ook bijvoorbeeld kinderen uit de jeugdinstellingen laten overkomen om verder onder handen te nemen. Zo ontstonden er verhalen dat Joris Demmink samen met Prins Friso had toegekeken hoe asielzoekers gedwongen werden om Marianne Vaatstra in een snuffmovie te verkrachten en te vermoorden.

Maar nu staat Demmink alsnog voor de rechter. Het is advocate Van der Plas namelijk gelukt het OM te passeren en direct via een artikel 12 SV procedure vervolging af te dwingen. Wat overigens ook betekent dat Justitie in deze zaak niet langer Demminks advocaatkosten betaalt. En tegelijkertijd laat stichting de Roestige Spijker in een civiele zaak betrokkenen onder ede horen. Stichting de Roestige Spijker is overigens geen stichting die opkomt voor de belangen van in bordelen misbruikte jongens, maar een stichting van de verongelijkte vastgoedondernemer Poot. Dezelfde Poot die na een jarenlange juridische strijd met fouten van rechters en justitie de Chipsholzaak verloor. Dit zat de inmiddels 88-jarige Jan Poot dusdanig dwars dat hij graag een gedeelte van zijn geld beschikbaar stelde voor zijn persoonlijke vendetta tegen de man die in die tijd verantwoordelijk was bij justitie: Joris Demmink.

Complottheorieën daargelaten, er zijn wel degelijk merkwaardige kanten aan dit verhaal. Zo speelde halverwege de jaren 90 de Rolodexzaak. Hier werd onder leiding van destijds officier van justitie Fred Teeven geprobeerd een pedofielennetwerk op te rollen. Er werden in de zaken meerdere mensen binnen justitie genoemd en bij huiszoekingen leken de verdachten van binnenuit te zijn getipt. Uiteindelijk is dit onderzoek nooit succesvol afgerond. Het is een kleine wereld in de kringen van de machtige topambtenaren en de politiek. Zo kende Demmink de huidige Minister van Veiligheid en Justitie Ivo Opstelten al vanaf zijn studietijd in Leiden. Dat hij in het verleden had samengewerkt met veel latere ministers zoals Rita Verdonk, Piet Hein Donner en Hilbrand Nawijn ontkrachtten de verdenkingen van vriendjespolitiek ook niet. Zo promoveerde Joris Demmink ondanks twijfels van de AIVD over zijn chantabelheid vanwege contact met buitenlandse pooiers toch tot secretaris generaal.

Er werden meerdere mensen binnen justitie genoemd.

Ook zijn er een paar bijzonder toevallige sterfgevallen geweest. Zo stierf zijn voormalige chauffeur de dag voordat hij door het OM verhoord zou worden over eventuele nachtelijke ritten naar jongensbordelen. Journalist Fred de Brouwer overleed vorige week na een scooterongeluk in Thailand terwijl hij in gesprek was met de Pauw en Witteman-redactie om naar Nederland te komen. Hij woonde daar omdat hij zich in Nederland niet meer veilig voelde. Een maand geleden had hij nog de familie Poot gemaild dat ze moesten uitkijken omdat de macht van Demmink heel ver zou gaan.

Nu maakt een machtspositie per definitie verdacht. Iedereen met wifi waant zich onderzoeksjournalist en een goed schandaal waarbij de lijken uit de kast lijken te rollen werkt dat in de hand. De betrokkenheid van allerlei hoogwaardigheidsbekleders bij een pedofielennetwerk zorgt voor een woest aantrekkelijk complot. Een man met een infame hobby en een functie waarmee hij zichzelf uit de wind kan houden maakt iedereen kwaad. Laten we hopen dat hij niet alleen vanwege geheimzinnigheid op de knieën wordt gebracht.

Verdacht veel doden

In de loop der jaren zijn er opvallend veel sterfgevallen te betreuren onder personen die als gemene deler allen te maken hebben gehad met de verwikkelingen rond vermeend kindermisbruik van topambtenaren

Advocaat van Frank L. Gerard Hamer – dood van fiets gevallen

Gerard Hamer, de advocaat van ‘jeugdprosituee’ Frank Leenders, is dood van zijn fiets gevallen op weg tussen zijn kantoor in De Pijp en zijn woning.

Frank Leenders is een van de belangrijkste bronnen en getuigen voor het criminele kindermisbruik van de hoogste man van Justitie. Op 14 oktober 2003 deed ‘Frank L.’ aangifte tegen Demmink.

Kort daarvoor had Frank L. in een met ex-Panorama-journalist Fred de Brouwer verklaard dat Demmink betrokken was bij de opnames van een pornofilm waarbij een jongetje is ‘doodgeneukt’ met een kunstpenis. Tevens vertelde hij dat Demmink een grote moedervlek heeft ‘op zijn linkerbil’ en een penis zo klein als ‘een tandenstoker’.

De aangifte van Frank L. is door justitie ‘van tafel gespeeld‘ waarna Frank L. is vervolgd en veroordeeld voor het ‘doen van een valse aangifte’

Privé Chauffeur van Demmink, Mosterd – hartaanval

Chauffeur Mosterd reed zowel Aad Kosto als Joris Demmink. Hij beklaagde zich bij zijn chef over het gedrag van Demmink die op de achterbank van zijn auto jongetjes misbruikte. Hij leeft niet meer. Hij stierf onder verdachte omstandigheden, hartaanval luidde de officiële verklaring. Naar de achtergrond van de zelfmoord van de chauffeur is geen onderzoek gedaan door Justitie.

Panorama journalist Fred de Brouwer heeft zowel gesproken met de weduwe als met de dochter van Mosterd. Beiden gaven geen bruikbare informatie, volgens de stukken mede omdat de weduwe een pensioen krijgt van Justitie en het vanuit die optiek ‘niet in haar belang zou zijn’ nadere informatie te verschaffen over de dood van haar man.

Oud-politieman Henk Laarman schreef hierover aan Gaykrant: schrijft aan GayKrant over een chauffeur van het ministerie van Justitie: die chauffeur overleed aan een hartaanval op 50-jarige leeftijd. Dat is mogelijk veroorzaakt door spanningen op zijn werk. Wat was het geval? Zijn baas, een topambtenaar van Justitie, had de gewoonte schandknapen op te laten pikken met zijn dienstauto. Hij pleegde seksuele handelingen met de jongens op de achterbank van zijn dienstauto terwijl die chauffeur daarvan mocht meegenieten. In zijn brief beschrijft de ex-rechercheur tevens een voorval in de hofstad: toen deze topambtenaar er de gewoonte van maakte zijn chauffeur om twee uur ‘s nachts uit zijn bed te bellen om hem op te halen bij een bekende homoclub in Den Haag en hij de dienstauto onderkotste omdat hij straalbezopen was, knapte er iets bij de chauffeur. Hij stapte naar zijn chef en maakte melding van dit gedrag. Die chef sprak zijn DG erop aan. Die wilde geen ruchtbaarheid en daarmee ontstond een doofpotzaak die de chef op overplaatsing kwam te staan. Die chauffeur overleed korte tijd later. De weduwe kent al deze verhalen.

Mr. Wilfried Brinkhuis – overleden onder onbekende omstandigheden

Wilfred Brinkhuis organiseerde seksfeestjes voor volwassenen in Utrecht. Hij kwam zo in contact met hoge ambtenaren die zijn ruimtes wilde gebruiken voor pedofeestjes. Daar wilde hij niet aan meewerken en klaagde bij het OM. Hij leeft niet meer. Onder onbekende, verdachte omstandigheden is hij gestorven.

Brinkhuis had last van feestjes met kinderen zoals die worden georganiseerd door een groepje uit Eindhoven en rondom Weert. De groep van het ‘afdak’ van het Anne Frankplantsoen. Daarbij valt steeds de naam van Joris Demmink. Wilfred kent hem via zijn beroep, jurist, en via het sekscircuit, maar ze zijn toch elkaars tegenpolen.

Een van de mannen met wie hij veel contact heeft, heeft een transportbedrijf in Weert, langs de provinciale weg. Op de hoek van zijn terrein staat een bordeel. Normaal ontmoeten mannen de daar werkende vrouwen, maar af en toe worden er ook feesten voor pedo’s georganiseerd. Meest voor hetero-pedo’s, maar twee keer per jaar ook voor homo-pedo’s.