Ooit gezien als spookachtig sci-fi, wordt geo-engineering om de op hol geslagen klimaatverandering tegen te gaan nu met groeiende urgentie bekeken. Een golf van gruwelijke wetenschappelijke waarschuwingen dat de wereldgemeenschap niet langer grote bezuinigingen op koolstofemissies kan uitstellen, in combinatie met een recente toename van CO2-concentraties in de atmosfeer, heeft een groeiend aantal wetenschappers laten zeggen dat het tijd is om de controversiële technologieën een serieuze blik te geven .”De tijd staat niet langer aan onze kant”, vertelde een geo-engineeringvoorzitter, de voormalige Britse hoofdwetenschapper David King, vorige herfst aan een conferentie. “Wat we de komende 10 jaar doen, zal de toekomst van de mensheid de komende 10.000 jaar bepalen.”
King hielp het klimaatakkoord van Parijs veilig te stellen in 2015, maar hij gelooft niet langer dat het verminderen van de uitstoot van broeikasgassen genoeg is om een ramp te voorkomen. Hij is bezig met het opzetten van een centrum voor klimaatreparatie aan de universiteit van Cambridge. Het zou ‘s werelds eerste grote onderzoekscentrum zijn dat zich toelegt op een taak die volgens hem “noodzakelijk zal zijn”.
Tot de aandacht van het Cambridge-centrum behoren technologieën die verschillende inspanningen leveren om te voorkomen dat zonnestraling de lagere atmosfeer bereikt, waaronder spuitbussen van sulfaatdeeltjes in de stratosfeer, en snelbevriezende delen van de poolgebieden te bevriezen door middel van tall ships om zoutdeeltjes van te pompen de oceaan in polaire wolken om ze helderder te maken.
Wetenschappers uit de Verenigde Staten zijn ook op de zaak. De nationale academies hebben afgelopen oktober een onderzoek gestart naar technologieën voor zonlichtreflectie, met inbegrip van de haalbaarheid, impact en risico’s ervan, en vereisten inzake governance. Marcia McNutt, president van de National Academy of Sciences, zei: “We hebben bijna geen tijd om de catastrofale klimaatverandering te verzachten. Sommige van deze interventies … moeten misschien in de toekomst worden overwogen. ‘
De toekomstige auteurs van de studie hielden hun eerste bijeenkomst eind april in Washington, DC. Sprekers waren onder meer David Keith, een fysicus van de Universiteit van Harvard die zijn eigen gepatenteerde technologie heeft ontwikkeld om chemie te gebruiken om CO2 rechtstreeks uit de atmosfeer te verwijderen , en Kelly Wanser van het Marine Cloud Brightening Project , dat de werkzaamheid van wolkenzaden met zeezout en andere bestudeert. materialen om meer zonlicht terug te reflecteren in de ruimte. Het project bereidt zich voor op toekomstige veldproeven.
Ook China heeft een actief door de overheid gefinancierd onderzoeksprogramma. Het benadrukt dat het geen plannen voor implementatie heeft, maar kijkt onder meer naar de manier waarop zonwering het snel smelten van de Himalaya-gletsjers kan vertragen .
Sommige experts beweren dat we misschien een moment naderen waarop niets anders dan geo-engineering de belofte van de internationale gemeenschap kan overtreffen bij het ondertekenen van de VN-overeenkomst inzake klimaatverandering tijdens de Earth Summit in 1992, om ‘gevaarlijke antropogene invloed op het klimaatsysteem’ te voorkomen. Myles Allen van het Environmental Change Institute van de universiteit van Oxford zegt: “Elk jaar proberen we niet eens om de uitstoot te verminderen, is nog eens 40 miljard ton CO2 gedumpt in de atmosfeer, dat we toekomstige generaties met plezier opnieuw gaan boenen.”
Mogelijke geo-engineeringprogramma’s en schema’s worden nu besproken. Neem dit plan dat afgelopen najaar werd gepubliceerd door Gernot Wagner, uitvoerend directeur van het Solar Geoengineering Research Program van Harvard University:
Over 15 jaar, als de gevolgen van de opwarming verslechteren, vliegen vliegtuigen geladen met sulfaatdeeltjes op van vliegvelden over de hele wereld. Ze vliegen naar 65.000 voet, ver boven de bestaande luchtstroken, en spuiten hun lading in de stratosfeer: 4.000 vluchten in het eerste jaar, 8.000 in de tweede, 12.000 in de derde, en zo verder tot, na nog eens 15 jaar, vloten van doel -gebouwde tankschepen op grote hoogte maken jaarlijks 60.000 vluchten.
De verdikkende lijkwade van deeltjes zou de klimaatverandering bestrijden door de uitvoer van vulkaanuitbarstingen na te bootsen die zonnestraling afstraalt die in de atmosfeer stroomt. Het is bekend dat de uitbarsting van sulfaatdeeltjes van Mount Pinatubo in de Filippijnen in 1991 leidde tot een wereldwijde afkoeling van maximaal 0,6 ° C gedurende de volgende twee jaar . De geplande 15-jarige door de mens gemaakte “uitbarsting” zou 0,3 graden van de opwarming scheren, halvering van de waarschijnlijke toename gedurende die tijd.
Het sulfaatspuiten zou volgens Wagner en een coauteur ‘opmerkelijk goedkoop’ zijn, met niet veel meer dan $ 2 miljard per jaar gedurende de eerste 15 jaar van inzet. Veel goedkoper dan het daadwerkelijk verminderen van emissies. Dus missie volbracht? Niet helemaal. Sterker nog, misschien helemaal niet.
Om te beginnen zouden de meeste sulfaatdeeltjes, zoals die van Pinatubo, niet langer dan een paar jaar blijven. Vliegtuigen zouden steeds grotere hoeveelheden wezenlijk voor altijd moeten blijven vliegen en sproeien, anders zou de wereld het verwarmen met verdubbelde kracht hervatten.
Voor een ander, terwijl de sulfaatmantel de mondiale temperatuur kan verlagen, kan de onderdrukking van zonnestraling grote veranderingen veroorzaken in weersystemen en regenpatronen, die grotendeels worden aangedreven door zonne-energie. De Aziatische moesson, waarvan 2 miljard mensen afhankelijk zijn voor hun voedselgewassen, zou kunnen stoppen. Het ophopende kooldioxide in de atmosfeer zou veel andere effecten hebben, zoals het verzuren van de oceanen.
“Het feit dat onderzoekers van een van ‘s werelds beste universiteiten de inzet van zo’n radicaal plan kosten, toont aan hoe urgent het klimaatprobleem is geworden”, zegt Peter Cox van de Universiteit van Exeter in Engeland. Het onderstreept ook de bezorgdheid over wie verantwoordelijk zou zijn voor dergelijke inspanningen.
Steve Rayner van het Oxford Geo-engineeringprogramma aan de universiteit van Oxford zegt dat “het potentieel van de technologie om conflicten te bevorderen … waarschijnlijk substantieel zal zijn.” Tien jaar geleden hielp hij met het opstellen van de Oxford-principes, waarin wordt opgeroepen tot ‘publieke inspraak bij besluitvorming door geo-ingenieurs’ en de regulering ervan “als een publiek goed.” Maar als het erop aankomt om te duwen hoe zou dat werken? Welke wereldleiders zouden we vertrouwen met ons klimaat?
Critici zeggen dat zelfs het onderzoeken van dergelijke technologieën een moreel risico oplevert, omdat het door het suggereren van een gemakkelijke oplossing voor het broeikaseffect vertraging oproept bij het beëindigen van onze verslaving aan fossiele brandstoffen. Het stratosferische sulfaatplan “kan misschien een zwakkere actie op het gebied van emissiereductie stimuleren”, zegt Joanna Haigh, een atmosferische fysicus aan het Imperial College in Londen.
De Intergouvernementele Werkgroep inzake klimaatverandering (IPCC) van de VN heeft BECCS enthousiast overgenomen in haar vijfde beoordeling, die in 2014 werd gepubliceerd. Volgens de meeste scenario’s zou een opwarming van minder dan 2 graden vereisen: “de beschikbaarheid en wijdverspreide inzet van BECCS en bebossing in de tweede helft van de eeuw.”
Het kan gebeuren. Het verbranden van biomassa wordt steeds populairder in krachtcentrales. En CO2-afvang en -opslag (CCS) is een bewezen technologie, hoewel nog niet op grote schaal toegepast. Dat zou snel kunnen veranderen, na de aankondiging van deze maand dat industriële emittenten in de Europese havens van Rotterdam, Antwerpen en Gent van plan zijn om hun krachten te bundelen om 10 miljoen ton CO2 per jaar in aangrenzende offshore gasvelden te pompen .
Maar critici zeggen dat de problemen met BECCS veelvuldig zijn. De vereiste grond zou enorm zijn. En de bossen die worden aangelegd om de brandstof te leveren, zijn monoculturen van snelgroeiende boomsoorten zoals eucalyptus en acacia. Als het land van de boeren werd gehaald, wie zou dan de wereld voeden? En als het zou worden overgenomen uit bestaande natuurlijke bosgebieden, zouden de koolstofvoordelen van BECCS grotendeels verdwijnen, zegt Simon Lewis van University College London. Dat komt omdat plantagebossen meestal maar 5 procent koolstof bevatten als volwassen natuurlijke bossen.
Misschien is er een eenvoudigere oplossing. Misschien ligt het meest veelbelovende antwoord in het teruggaan naar de natuur – bij het herstellen van natuurlijke bossen. Een brede coalitie van milieuactivisten – van degenen die het milieubewustzijn van het bedrijf omarmen, zoals The Nature Conservancy (TNC), tot de Britse anti-kapitalistische columnist George Monbiot – hebben onlangs deze “natuurlijke” klimaatoplossing onderschreven.
Hun toetssteen is een 2017-paper van Bronson Griscom van TNC en 24 anderen, die concludeerden dat een derde van de maatregelen die tussen nu en 2030 nodig zijn om de wereld op schema te houden om het klimaat te stabiliseren, kosteneffectief kan worden bereikt door natuurlijke ecosystemen te stimuleren. Ze zouden elk jaar 11 miljard ton extra CO2 uit de lucht kunnen halen. Dit kan grotendeels worden gedaan door herbebossing, maar ook door beter bodembeheer, de bescherming van koolstofrijke wetlands zoals veengebieden en het kweken van meer bomen op landbouwgrond.
Voorstanders zien dit niet als een substituut voor emissiereducties, maar als een “biologische brug … naar een emissiearme economie.” Het plan past in de Oxford-definitie van geo-engineering, hoewel ze het gebruik van de term vermijden.
De wetenschappelijke argumenten voor deze route zijn overtuigend. Het meeste zou kunnen worden bereikt op bestaande beschadigde en aangetaste bossen. Het World Resources Institute schat dat er globaal 7,7 miljoen vierkante mijl aan bossen is aangetast door houtkap of verschuivende teelten die kunnen worden hersteld. Dat is een gebied dat tweemaal zo groot is als Canada.
Bepaalde beplanting, met name stikstofhoudende soorten in arme bodems, kan helpen bij het versnellen van de restauratie, zegt Robin Chazdon, een ecoloog aan de Universiteit van Connecticut en auteur van een invloedrijk boek genaamd Second Growth . Maar meestal, als de kans zich voordoet, zullen bossen vanzelf teruggroeien.
In feite is natuurlijke hergroei meestal beter dan planten, omdat “het toestaan van de natuur om te kiezen welke soort de boventoon voert tijdens natuurlijke regeneratie zorgt voor lokale aanpassing en een hogere functionele diversiteit,” zegt ze. Een in maart door 87 onderzoekers gepubliceerd onderzoek, waaronder Chazdon, concludeerde dat ‘secundaire bossen opmerkelijk snel herstellen’, met 80 procent van hun soort meestal in 20 jaar en 100 procent in 50 jaar.
Het ziet er naar uit dat het een win-win situatie kan zijn, die een klimaatuitkering oplevert op de schaal van geo-engineering zonder een van de nadelen. Tim Lenton van de Universiteit van Exeter, een voorstander van onderzoek naar geo-engineering , zegt dat het een ideale oplossing zou kunnen zijn. “Ik ben tegen het introduceren van nieuwe behandelingen zoals de injectie van sulfaataerosol in de stratosfeer”, zegt hij. “Maar ik ben voorstander van het emuleren en verbeteren van natuurlijke feedbacklussen en cycli, zoals het regenereren van aangetaste bossen.”
Het zou, zegt hij, de natuurlijke krachten van zelfregulering van de biosfeer versterken die de Britse wetenschapper James Lovelock Gaia heeft genoemd. Lenton heeft een nieuwe term voor wat nodig is. Niet geo-engineering, maar Gaia-engineering.
Lees verder bij de bron: WIRED
Zaterdag 1 juni 2019, de hemel boven Amsterdam: Van blauw naar grauw…
