Tja, wat moet je hier nu van zeggen:
De Duitse bondskanselier Angela Merkel is optimistisch dat de Europese Unie en Turkije alsnog de meningsverschillen kunnen overbruggen over het visumvrij reizen voor Turkse burgers. Toch laat een overeenkomst vermoedelijk nog enkele weken op zich wachten, zei Merkel op de G20-top in China.
Nu officieel toegezegd: over enkele weken wordt visumvrij reizen voor Turkije een feit. Erdogan hoeft nu verder niets meer te doen, over een paar weken – netjes vóór oktober, zoals besloten werd door de EU reeds in november 2015 – is het rond. Of Turkije nu wel of niet voldoet aan gestelde eisen, visumvrije toegang tot heel Europa voor Turkije: Mission Accomplished!
De EU blijft hiermee weer volledig in lijn met de eerdere en recentere dreigementen van Erdogan. Grappig trouwens hoe het in mei nog ‘moet voldoen aan alle eisen, eerder absoluut niet‘ klonk, en dat de EU-elite nu dus spreken slechts over het ‘overbruggen van meningsverschillen’. Van ’72 harde eisen’ naar ‘overbrugbare meningsverschillen.’ Dat is toch wel even heel wat anders?
De eisen van de EU voor toetreding/toegang van Turkije worden uiteraard stapje voor stapje zwakker en zwakker richting de vooraf vastgestelde deadline van oktober 2016. Daarmee krijgen we als bevolking tijd én poppenkast om aan het idee te wennen, de EU-politiek acteert hier namelijk weer tegen de wensen en belangen van de eigen bevolking in.
EU-politiek staat volledig los van de wensen en welzijn van de eigen bevolking
Het spel rondom EU-toetreding van Turkije toont weer hoe een losgeslagen politieke elite volledig lak heeft aan alle regels, inclusief eigen regels. De EU-elite ondernemen compleet gestoorde activiteiten die de samenleving actief en bewust saboteren, alles om een groot, totalitair en centraal aangestuurd EU imperium te realiseren.
Het mag duidelijk zijn dat Turkije niet ineens voldoet aan de eisen die de EU heeft gesteld, het gaat recentelijk immers eerder achteruit dan vooruit gezien vanuit de Europese (seculiere) normen en waarden. Tegenwoordig mogen agentes bijvoorbeeld hoofddoekjes bij Turkse politie, de scheiding tussen kerk en staat wordt dus kleiner! En laten we wellicht nog even herinneren die zelf-georganiseerde staatsgreep en de vooraf door Erdogan geplande zuiveringen die nu in heel Europa volgen?
Turkije is zeker niet voornemens de EU een plezier te doen, voldoet ook echt niet aan alle 72 (leuk nummer trouwens, voor een islamitisch land en in een tijd van terrorisme) eisen, en Turkije heeft ook geen plannen of wensen daaraan te voldoen. De EU moet Turkije hier uiteraard maar een plezier doen, of anders…! En dat gebeurt, er gaan liters en liters water bij een zeer klein bodempje wijn. De EU conformeert zich aan werkelijk alles, want Turkije en de EU willen hetzelfde: snelle toetreding van Turkije tot de EU.
Over dat bodempje wijn. Bedenk dat de EU (en Rutte was één van de onderhandelaars) ineens met een pak eisen kwam die uiteraard op zichzelf al totaal losgeslagen waren van het welzijn van het eigen volk. De EU wil Turkije erbij, en bedenkt daarvoor dan 72 “eisen” of nu dus 72 meningsverschillen.
Zo gezegd is zo gedaan
Turkije moet toetreden tot de EU, vindt Turkije en de EU, en dat vindt de gemiddelde EU-autochtoon heel wel vermoedelijk niet. Hier moet dus een spel gespeeld worden om de EU-burgers te laten instemmen. Een stukje uitleg volgt van de ‘zo gezegd, zo gedaan’ aanpak die door de bestuurlijke elite wordt gebezigd.
Er werden zoals gezegd 72 harde eisen gesteld aan Turkije, vooral om het eigen volk het idee te geven dat er onderhandeld werd over minimum-eisen – als zijnde het bewaken van de Europese samenleving. Dat blijkt nu dus onzin, het was slechts show, poppenkast en theater.
Het verhaal over die 72 (ja echt) harde eisen is slechts in de media gebracht om de toenemende nabijheid van Turkije bij de EU mogelijk te maken. De EU heeft namelijk een verhaal nodig voor het volk voor het toetreden van Turkije. Er zijn dus zogezegd “harde eisen” gesteld, en Turkije heeft “hard gewerkt” en “veel hervorming doorgevoerd”, en dus conform afspraak moet Turkije nu visumvrijheid krijgen. Klinkt zeer logisch, toch?
Het is uiteraard een drogreden. Dat Turkije al dan niet voldoet aan een setje van 72 (haha) eisen, betekent niet dat Turkije daarmee dan ineens onbeperkte toegang moet krijgen. Waarom willen we überhaupt die onbeperkte toegang weggeven? Die 72 (mooi man!) eisen leiden uiteraard niet tot een toegangswens, maar worden wel daarvoor gebruikt. Hen die dat onderscheid nog kunnen herkennen zijn uiteraard toch een machteloze minderheid en dat betekent uiteraard weer succes voor de EU! (“Onwetendheid is kracht.”) Dit betreft afpersing, en de EU gaat mee want wil juist precies dat. De afpersing door Erdogan wordt gebruikt als reden en aanleiding voor de kijkers thuis, maar vergis je niet: de EU wil precies hetzelfde.
Zie hoe het verhaal voor visumvrijheid gecreëerd wordt in de gedachten van de burger thuis. Eerst een soort schijn-afpersing door Erdogan op basis van vooraf uitgenodigde en gewenste immigranten. Dan wordt er ‘hard onderhandeld’ door Rutte! Dan wordt het verhaal over 72 eisen als voorwaarden geïntroduceerd, op basis van incorrecte logica. Die worden afgezwakt, want Turkije moet erbij ongeacht daadwerkelijk resultaten. Deze verhalen over de ‘afpersing’ en de 72 ‘eisen’ worden gebruikt, zodat de vooraf gewenste visumvrijheid/nabijheid van/voor Turkije daarna kan worden gerealiseerd met (apathische) instemming van de burger ook al wil die dat niet.
De EU implanteert deze verhaaltjes in de hoofdjes van hun slaven, en voert daarna het verhaal uit om hun originele wens (de totalitaire Federale EU Superstaat) te realiseren. Zo gezegd is zo gedaan: de EU breidt weer wat verder uit (naar het Oosten, realiseert Eurazië) en de EU islamiseert weer wat verder (richting Eurabië). Succes!
Politiek: Losgeslagen, welzijn van burger volledig onbelangrijk
En hoewel Erdogan zeker niet voornemens is Turkije ook maar ergens iets te veranderen conform de eis/meningsverschil/wens/gedachte/optie/mogelijkheid (kies zelf wat nu nog van toepassing is) van de EU, vindt de EU-politiek uiteraard wel nog steeds dat Turkije zo snel mogelijk moet toetreden tot de EU. De EU wil immers uitbreiding, koste wat kost. En die uitbreiding begint met visumvrijheid én Turkse als officiële EU-taal.
Onderhandelingen tussen de EU en Turkije over visumvrijheid/nabijheid/toetreding zijn dan uiteraard onderhandelingen tussen twee gelijkgestemde partijen met dezelfde wensen, en zoals je kon zien gebeurde dit op basis van de Salamitactiek. Bij gelijkgestemde partijen is er uiteraard geen sprake van onderhandelingen en de Salamitactiek die gebruikt werd, werd dan ook vooral ingezet tegen de eigen burgerij! Dan konden we wennen. Kritiek hierop is uiteraard onbegrijpelijk en totaal, totaal, totaal onwenselijk.
En nu, netjes voor oktober, zoals geëist door Erdogan en beloofd door Merkel en Rutte: Mission Accomplished! Dit (Rutte zegt ‘Pleur op!’) zijn slechts leugens in verkiezingstijd voor de kijkers thuis. Talk is cheap, het gevoerde beleid is 180° anders. Turkse visumvrijheid, toenadering en toetreding is een wens van de EU en wordt gerealiseerd mét apathische instemming van de burger vanwege het boven beschreven toneelstuk. Zo wordt dat varkentje gewassen.
The death of democracy is not likely to be an assassination from ambush. It will be a slow extinction from apathy, indifference, and undernourishment.
— Robert Hutchins
En nu besluit Merkel dus maar even voor Nederland dat Nederland weer 80 miljoen visum gaat weggeven. En niet alleen dat, dit spel eindigt uiteraard niet met een theoretisch geval van het bestaan van visumvrijheid. Dit is weer een stap in een groter plan, onder andere om meerISIS jihadisten de EU in te leiden voor algehele destabilisatie. De politieke elite toont steeds weer dat het werkelijk volledig en uitsluitend voor zichzelf acteert. De burger doet er gewoon niet meer toe, we zijn onbelangrijke bijzaak, onze belangen vormen slechts weg te nemen belemmeringen. De burger moet dus vooral snoeihard genegeerd, volgzaam en afhankelijk gehouden worden: grootschalige destabilisatie onderweg naar de totalitaire Federale Superstaat.
De EU-politiek kruipt weer verder het stof in voor Turkije, de EU-politiek heeft volledig lak aan de burger. We staan erbij, geloven in het toneelstuk en laten alles gewoon gebeuren.
Lees verder via de Bron: Lang Leve Europa!
