Misleiding van het parlement

Of de onzorgvuldig, onvolledig of onjuist is geïnformeerd, moet de Tweede Kamer zelf maar beoordelen. Duidelijk is wel dat deze brief van minister Schippers (VWS) en Opstelten – over de grootste ziekenhuisfraude ooit – grenst aan misleiding.

Dat het Openbaar Ministerie de kans is ontnomen de declaratiefraude van het St. Antonius strafrechtelijk te vervolgen, wordt heel impliciet schoorvoetend toegegeven. Maar om te verdoezelen dat de rechtsgang geschaad is, wordt heel, heel veel mist gecreëerd en wordt ons uitgelegd dat de bal vierkant is. Ruimhartig en volledig is de informatievoorziening in ieder geval niet.

De Tweede Kamer ziet ook dat het ‘boetebesluit St. Antonius’ van de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa) stinkt; zie dit vragenvuurvan afgelopen vrijdag.

Wat er niet deugt is dat het Openbaar Ministerie (OM) door de toezichthouder voor een voldongen feit is geplaatst; door het ‘zelfstandig’ besluit van de NZa kan het OM het Antonius, de bestuurders en medici niet meer vervolgen. De ministers schrijven dat alles volgens geldende afspraken en wetgeving is verlopen. Dat is pertinent onjuist, en ik begrijp wel dat bij mensen binnen het OM de stoom inmiddels uit de oren komt.

Als je wilt weten hoe we worden misleid moet je heel precies kijken. Toezichthouders zoals de NZa houden toezicht, en moeten handhaven. Ze kunnen aanwijzingen geven, straffen uitdelen, en boetes opleggen. Oók als sprake is van strafbare feiten.

Maar omdat Justitie de hoeder van onze rechtsstaat is, heeft het OM daarover altijd het laatste woord. Altijd. Omdat dat zeer nauw luistert, is dit netjes vastgelegd in regels, waarover zo meer. Je moet eerst even terug naar deofficiële mededeling van het OM tegenover RTL Nieuws: het fraude-besluit van de NZa was vooraf  ‘niet gedeeld’, waardoor Justitie niet meer toekwam aan een inhoudelijke beoordeling.

Dat lijkt een gortdroge mededeling, maar is een explosieve uitspraak. Want hoe werkt het, althans, hoe hoort het te werken? Sommige zaken kunnen beboet worden, maar zijn ook een strafbaar feit. Dat heet in het recht: ‘samenloop’. In het geval van het St. Antonius ís sprake van samenloop, omdat het een strafbaar feit is – dat staat nota bene in het boetebesluit zelve. De NZa weet verrekte goed dat het OM dan hoort te beslissen of er wel of geen strafvervolging wordt ingesteld. Dat doen ze in een tripartite overleg, dat juist hiervoor in het leven is geroepen.

In het geval van het Antonius gebeurde niet, wat er in eenzelfde zaak als het Ommelander-ziekenhuis juist wél gebeurde. Voordat een boetebesluit werd genomen, werd eerst beoordeeld (‘afgestemd’, ook een belangrijk woord) of het OM niet liever wilde vervolgen. (Zie pagina 53,  noot 21).

Ook in andere zaken werd eerst overlegd met het OM, zoals blijkt uit deze publicatie op de NZa-site. Dus over een internetleverancier van medicijnen, en over een frauderende tandarts heeft het OM wel het laatste woord, maar over de megafraude van 25 miljoen bij het Antonius niet?

Wij hebben dit weekeinde zelf maar eens juridisch advies ingewonnen bij een advocatenkantoor – om tunnelvisie bij onszelf te vermijden. Dat advies is glashelder. Het handelen van de NZa in deze fraudezaak is onzorgvuldig, zoals juristen dat zeggen. In gewoon Nederlands: het stinkt.

Dat de ministers de Kamer proberen wijs te maken dat het wel deugt, Lees verder via RTL Nieuws.

Photo by -JvL-