De Raad van State vraagt de regering haast te maken met hervorming van de eurozone door de Bankenunie, de Kapitaalunie en de Begrotingsunie perfect te maken. Minister van Financiën Wobke Hoekstra ziet dit “als een enorme steun in de rug en de voorgestelde timing van zes jaar is potentieel haalbaar”.
De Raad van State meent dat hiermee de risico's voor de eurozone verkleind worden. Niets is echter minder waar.
De afgelopen jaren hebben in het teken gestaan van risicodeling binnen de eurozone om de zone stabieler te maken, zo is de gedachte.
Risico's zijn uitgesmeerd over landen en instellingen en banken. Het beleid is er op gericht vangnetten te plaatsen, zoals Bankenunie, een gemeenschappelijke begroting, een gezamenlijke werkloosheidsverzekering, een deposito garantiestelsel en een Europees Stabilisatiemechanisme (ESM). De opzet is om een achtervang te creëren voor de afwikkeling van banken die omvallen en vermogen te transfereren van sterke naar zwakke landen, de transferunie.
Dat lijkt goed, maar de gezamenlijke aansprakelijkheden met andere landen brengt koppeling van financiële risico's met zich mee.
De staatsschulden van Zuid-Europese landen zijn torenhoog. De gedachte is dat hoe meer risico's gedeeld worden, hoe stabieler de eurozone wordt. Risico's zouden beheersbaar worden.
Het is schijn. Risicodeling nodigt immers zwakke landen uit tot het nemen van meer risico: