Het patroon is onmiskenbaar: de EU dijt steeds verder uit en wat burgers daarvan vinden maakt niet uit. Vroeger waren burgers zich niet bewust van de toenemende EU-macht en gebeurde dat min of meer achter hun rug om, maar nu burgers zich er wel bewust van zijn is dit patroon niet veranderd.
De verklaring is eenvoudig: de leiders die dit rapport opstellen zijn niet gekozen. De president van de Europese Raad Tusk, ECB-voorzitter Draghi en Eurogroep-voorzitter Dijsselbloem zijn per definitie niet gekozen, CommissievoorzitterJuncker is indirect aangewezen en Europarlementsvoorzitter Schulz is alleen gekozen door Duitse sociaaldemocratische kiezers. Al deze leiders zeggen in het belang van burgers te handelen en willen hun voorstellen ongetwijfeld aan hen uitleggen, maar als het erop aankomt hoeven ze niet te luisteren. Alleen Schulz heeft een (Duitse) achterban. (Tot zover geciteerd uit een recent bericht van ThePost)
Weer uit andere bron, uit een onderzoek van het EenVandaag Opiniepanel, leerden we zopas dat maar liefst 70 procent van de respondenten verwacht dat er naast Griekenland de komende vijf jaar nog meer Europese landen om financiële steun zullen gaan vragen. Slechts 37 procent is optimistisch over de toekomst van de EU en meer dan de helft verwacht binnen 5 jaar alsnog een Grexit.
Maar ook de uitslag van een FTM euro-enquête laat aan duidelijkheid niets te wensen over. Veel FTM-lezers gaven onlangs te kennen dat ze compleet klaar zijn met de euro en huidige EU, en dat ze bovendien ook een Europese regering niet zien zitten. Meer dan vier vijfde (82,2 procent) van de FTM- lezers gaf aan dit niet te willen tegen 14,4 procent wel.
Als we dit alles bij elkaar optellen kan er maar één enkele wetenschappelijk onderbouwde conclusie worden getrokken: Een grote meerderheid der Nederlanders is helemaal klaar met de (huidige) Europese Unie, met de euro, en met haar leiders. Maar waarom zien wij dan geen reflectie van deze cijfers binnen de democratisch gekozen Nederlandse volksvertegenwoordiging terug?
Het antwoord is simpel. De EU betreft een dictatuur waarbinnen steeds meer niet door het volk gekozen leiders op de hoogste posten de lakens uitdelen. En het meest kenmerkende verschijnsel van een dictatuur betreft nu eenmaal het feit dat leiders alhier, doorgaans niet door het volk worden gekozen. Want juist dit fenomeen maakt nu precies het verschil met een democratie. Maar een democratie geeft tegelijk weer een wagenwijd geopende deur met uitgerolde rode(!) loper aan dictators en dictaturen. De genoegens van dit wetenschappelijk bewezen feit heeft Europa dan ook al veel eerder mogen smaken.
Adolf Hitler veranderde Duitsland immers al eerder van een democratie, de Weimarrepubliek, in een totalitaire staat met hemzelf als de absolute dictator, die elke tegenstand tegen zijn regime op meedogenloze wijze de kop indrukte. Vanaf het begin was Hitlers politiek gebaseerd op gebruik van geweld en terreur. Onder leiding van Hitler bezetten Duitse troepen en hun Europese bondgenoten tussen 1940 en 1943 dan ook al eerder het grootste deel van Europa en Noord-Afrika. Zie de feitelijke parallellen met de hedendaagse EU.
Maar hoe kwamen Hitler met zijn Nationaal Socialisten dan eigenlijk aan de macht?
Mede op aandringen van de conservatieve politicus Franz von Papen, die verzekerde dat dankzij de meerderheid van conservatieven en katholieken in het nieuwe kabinet Hitler kort gehouden kon worden, werd Hitler in januari 1933 uiteindelijk door de toenmalige rijkspresident van de Weimarrepubliek, Paul von Hindenburg, met tegenzin benoemd tot Rijkskanselier. Hindenburg had een lage dunk van Hitler en sprak denigrerend over “deze kleine korporaal, zwerver en mislukte kunstenaar”, maar hij werd van diverse zijden onder druk gezet om Hitler tot rijkskanselier te benoemen en gaf ten slotte toe.
Von Papens voorspelling kwam niet uit: mede door de Rijksdagbrand (die Hitler wonderwel uitkwam) zag Hitler al na een paar weken kans om met steun van twee derde van het parlement (met name de stem van de, aanvankelijk weifelende, katholieke Centrumpartij was van belang) een machtigingswet door te voeren die hem extra bevoegdheden gaf om “orde op zaken te stellen” (ofwel per decreet te regeren), waarna hij in de rest van het jaar alle politieke tegenstanders buitenspel zette. In juli 1933 werden alle partijen verboden.
Maar indien de democratie het favoriete gereedschap van de (aanstormende) dictatuur betreft, hoe lang dan nog voordat politieke partijen ook in de EU verboden gaan worden? Gaat dat nooit gebeuren en is dat ondenkbaar? Als we zien hoe eurosceptische politici als Geert Wilders en Marine Le Pen structureel bespot, beledigd, gecriminaliseerd en strafrechtelijk worden vervolgd, dan lijkt het na een wettelijk verbod op het uitspreken van een (kern)partijboodschap nog slechts een formaliteit om eveneens tot een wettelijk verbod op een gehele politieke partij of partijen te geraken.
Tellen wij daarbij bovendien op dat de nimmer democratisch gekozen, maar indirect aangewezen Commissievoorzitter Juncker al eerder waarschuwde dat traditionele partijen ‘de populisten’ niet moeten gaan imiteren, nou, dan maak je borst maar nat: Een ongekozen dictator die de gekozenen, de volksvertegenwoordigers gaat waarschuwen! Die democratisch gekozenen de les gaat lezen? Vraag je dan maar eens af hoe laat het eigenlijk al is? Te laat?
Zal Juncker overigens begrijpen dat buitenlandse politici die macht over Nederlands regeringsbeleid hebben, ook helemaal niet traditioneel zijn in Nederland? Uitgezonderd een enkele dwaze dictator?
Lees verder via de Bron: Nachthemel.nl
