Een van de redenen dat deregulering met scepsis wordt bekeken is dat er rampen van allerlei aard ten onrechte aan worden toegeschreven. De huidige financiele crisis is er zo een van. Karel Beckman legt in deze serie uit waarom dit niets te maken had met deregulering. Opdat we leren van het verleden, wil ik in dit artikel iets verder teruggaan in de tijd. Wie herinnert zich nog het debacle met de Amerikaanse Savings and Loan instellingen (S & Ls)?
Deze instellingen kregen in de jaren tachtig een voor die tijd ongekende grote bail out van $ 160.000.000.000 aan belastinggeld. Zogenaamd omdat Reagan allerlei wetten had afgeschaft. Ik zeg “zogenaamd” omdat zoals meestal deze “deregulering“, niet echt was. De S & L depositos bleven gedurende de periode van wijzigingen gegarandeerd door de overheid. Deregulering betekent het verwijderen van betrokkenheid van de overheid. Klinkt het kunnen afwentelen van verliezen op de belastingbetaler als de verwijdering van betrokkenheid van de overheid?
Integendeel, het gaf het slechtste van twee werelden. Door het meer op afstand zetten van de overheid, konden deze instellingen meer risico's nemen, terwijl de belastingbetaler kon opdraaien voor eventuele verliezen. Niet bepaald de vrije markt aan het werk. In Nederland hebben we bijvoorbeeld de woningcorporaties, banken en de NS die zo opereren. Ik hoor u denken, die zijn bijna altijd in het nieuws omdat daar nooit wat fout gaat.