Volgens het EU verdrag is het de taak van de ECB om bij inflatie van 2 procent de prijsstabiliteit onder controle te houden. Hiervoor kan ze de rente op leningen verhogen of verminderen die ze aan banken aanrekent. Ze mag deviezen aankopen en monetaire reserves aanleggen, die het functioneren van het betalingssysteem moeten waarborgen. Hiervoor heeft ze ook het toezicht en controle over de nationale centrale en privé banken.
speculatie
De ECB mag volgens de statuten geen krediet verschaffen aan lidstaten, alleen aan privé banken. Dat doet ze aan een zeer lage of zelfs aan nul rente. De banken rekenen voor hun leningen aan de staat echter hoge(re) interesten aan. Het ECB systeem schaadt dus op deze wijze de financiële mogelijkheden van de lidstaten, terwijl ze de privé banken begunstigt.
De ECB moet een duurzame bankkredietverlener zijn. Volgens Mario Draghi moet ze ook alles doen om de euro veilig te stellen. Draghi beloofde de banken en verzekeringen dat hun ¨investering¨ veilig is. Onder investeringen moet men hier niet verstaan het scheppen van werkplaatsen, producten en openbare sociale diensten. Investering betekent hier speculatie met waardepapier, waaronder de staatsleningen. De belofte van de ECB-voorzitter wordt zo handig verpakt als redding van de euro, opdat de EU burger zou denken dat het hier om zijn geld gaat. Maar het zijn de investeerders die jubelen, want hun aandelen stijgen op de beurs van Parijs, Londen of andere Europese financiële markten. De gunstige ECB-kredietvoorwaarden voor investeringen maken dat zij op zeer grote schaal kunnen speculeren.
Sinds 2010 heeft de ECB deze nieuwe praktijk voorbereid en ongeveer 200 miljard euro er voor uitgegeven om leningen van Griekse, Portugese en Spaanse banken op te kopen, waardoor de EU mechanismen tot ernstige crisissen leiden. Ze kochten niet de schuldleningen van landen, maar wel deze van privé banken en verzekeringen die door de terugbetaling in geldnood verkeerden. Dat is niet alleen onstatutair – het gaat niet om kredietverlening maar om opkopen van privé schulden – maar ook economisch onzinnig. Want met deze handelswijze wordt de economie en conjunctuur niet versterkt. Wanneer men geldmiddelen onttrekt aan de staatsinkomsten en nationale economie door het afbouwen van sociale diensten en loon, dan verliest de overheid belastinginkomsten. Deze praktijk is dan ook niet democratisch gelegitimeerd en maakt het de landen moeilijker om hun staatsleningen af te lossen.
De druk van Washington
Er wordt beweerd dat de ECB met de Griekse crisis vooral de Franse en Duitse banken wilde redden die Griekenland grote leningen hadden verstrekt. Dat is weliswaar niet onjuist, maar het is ook niet de hele waarheid. Het Europese systeem is voor een groot deel een westers financieel systeem dat door de VS gedomineerd wordt. Via het intervankennetwerk zijn de kredieten van vele Europese banken verweven met Amerikaanse banken. De toenmalige VS financiën minister Timothy Geithner – minister onder Oabama van 2009 tot 2013 – drong er bij de ECB op aan om zonder voorwaarden de in nood zijnde banken te redden. Zijn gesprekspartner was de toenmalige ECB-voorzitter Jean Claude Trichet, die opgevolgd werd door Mario Draghi. Dergelijke druk op de EU was al sinds de jaren 1990 dagelijkse praktijk, toen was er nog geen ECB. In die tijd was het de Deutsche bank die door de regering Clinton onder druk werd gezet.
De politiek van Geithner was goed voor de Franse en Duitse banken, BNP en Societé Générale, Deutsche Bank en Commerzbank die belangrijke Amerikaanse investeerders als aandeelhouder hebben, als daar zijn Blackrock Capital en Vanguard.
De druk van het IMF
In deze periode had Geithner de meeste contacten met het IMF, waarin Washington de beslissende macht (16% van de stemmen waar 85% nodig is voor een beslissing) in handen heeft. Net zoals bij de NAVO mag West-Europa hier afwisselend de directeur-voorzitter aanstellen. Nu wordt het IMF geleid door Christine Lagarde. Ze was voordien Franse minister van financiën in de rechtse regering van Nicolas Sarkozy, daarvoor was ze partner in de VS kanselarij van de toenmalige minister BZ, van James Baker, Baker & Mc Kenzie. De Franse financiële elite had en heeft traditioneel nauwe banden met deze uit de VS.
Gelijktijdig met de inbreuken op de statuten van de ECB veranderde in 2010 de toenmalige IMF voorzitter Dominque Strauss Kahn de regels zonder besluit van de daartoe bevoegde instantie. Het IMF mag een land hoogstens 600% van zijn in het IMF fonds ingebrachte som als krediet waarborgen. Maar Strauss Kahn waarborgde Griekenland het drievoudige van dit plafond, 1800 procent. Met deze kredietwaarborg moesten vooral Franse en Duitse banken gered worden ( 17 tot 20 miljard euro). Deze door het IMF gewaarborgde kredieten kwamen dan bij de kredietverlenende banken terecht. Strauss Kahn motiveerde zijn besluit dat in deze uitzonderlijke situatie het IMF zo moest handelen om niet alleen de euro maar ook om het financieel wereldsysteem te redden. Een gevaarlijk bankroet zoals de Bank Lehman Brothers mocht zich niet herhalen.
De investeringsbankier als ECB chef
Draghi werd in 2011 de baas van de ECB. Hij belichaamt de volle instrumentalisering van de Bank voor de belangen van de globaal dominerende investeerders en financiële markten. Hiervoor waren zijn carrière en netwerken de ideale voorwaarden. Hij was executief directeur van Wereldbank (1984 – 1990), vicepresident van Goldman Sachs International, president van de Italiaanse Centrale Bank, lid van de raad van bestuur van de Group of Thiry (G30), een privé groep van bankiers en wetenschappers die door de Rockefellerstichting gesticht werd en nu door banken en ondernemingen gefinancierd wordt.
Onder Draghi is de ECB in maart 2015 begonnen met een groot opkoopprogramma: ze zal tot september 2016 zonder vereisten maandelijks voor 60 miljard euro leningen opkopen zowel staatsleningen als ook van privé banken en ondernemingen. Deze strenge politiek is volgens Draghi en de Blackrock chef Larry Fink in een interview met het Der Spiegel in maart, nodig omdat de financiële situatie van Griekenland en andere landen onvoldoende draagkracht hebben om hun verplichtingen na te komen. Zo wordt de ECB-voorzitter eigenlijk de euro-baas. Draghi is door zijn functie de gesprekpartner voor de financiële markten geworden.
De ECB staat volgens haar statuut onafhankelijk van de politiek. Alle westerse centrale banken verkondigen het zelfde credo, ook de Amerikaanse FED, het IMF, de Wereldbank en de Bank for International Settlement. Het zijn dus niet verkozen organen of instellingen die ons regeren.
De destructieve redding
In 2010 keurde de ECB voor Griekenland een Kredietpakket van 110 miljard euro goed. De bijdrage van het IMF voor deze lening bedroeg 28 miljard euro. Dat was het grootste bedrag dat het IMF ooit een staat heeft gegeven. Ze gaf Griekenland deze lening wetende dat Athene ze niet kan terugbetalen. Het verstrekte krediet moest binnen de vier jaar afgelost worden.
De ECB in samenspraak met de Trojka verplichtte de Griekse regering de levensstandaard van de burgers en de minimum lonen te verlagen, zonder instemming van het Griekse parlement. Bij stakingen tegen de dictaten van de Trojka moet de noodtoestand voor de rechtstaat ingesteld worden.
Papadimos, gewezen chef-econoom van de federale reserve Bank in het filiaal van Boston (VS), werd in 1994 gouverneur van De Griekse centrale bank. In die functie manoeuvreerde hij in 2001 met de hulp van Goldman Sachs, J.P. Morgan en de United Bank of Switserland (UBS) Griekenland in de eurozone door via fictief hoge wisselkoerswinsten de inkomsten valselijk op te fleuren. Hij was vicepresident van de ECB, voordat hij op aanbeveling van de Trojka als minister-president van Griekenland aangesteld werd.
In tegenstelling met hun opdracht ageert de ECB en het IMF ten slotte zeer politiek. Ze waren behulpzaam voor kapitaalvlucht die in 2014 ingezet werd, toen de verkiezingsoverwinning van Syriza stilaan duidelijk werd. Sinds de verkiezingsoverwinning aanvaardt de ECB geen Griekse staatsleningen meer als waarborg voor nieuwe kredieten. In plaats daarvan verschaft ze sinds 2015 alleen nog noodkredieten. De voorwaarden voor deze Emergency Liquidity Assistancde (ELA) worden stap voor stapt verscherpt. Op dit ogenblik is de stand van 71,8 miljard euro bereikt. Hiermede kunnen de Griekse Banken via de centrale bank kredieten krijgen maar aan een hogere interest. Deze kredieten stellen de Griekse staatsbankroet uit maar verhogen de staatsschuld.
Dat in Griekenland burgers werkloos worden, verhongeren en sterven omdat ze de medische behandeling niet kunnen betalen, is geen bekommernis noch probleem voor de Trojka. De stille wurging of financiële ‘waterboarding’ is volgens de Griekse minister van financiën nog beter dan de militaire putsch van 1967. Toen heeft de westers wereldgemeenschap met haar NAVO plan “Prometheus” de Griekse democratie militair geëlimineerd, omdat ze vreesde dat links de verkiezingen zou winnen.
Lees verder via: Stop de bankiers
