Zorgverleners worden in toenemende mate verplicht medische gegevens van patiënten te delen met overheden, zorgverzekeraars en andere partijen die niet bij een behandeling betrokken zijn. Patiënten kunnen er niet langer van op aan dat wat zij hun zorgverlener toevertrouwen, niet in verkeerde handen valt. Het recht op een vertrouwelijke behandelrelatie is in korte tijd verworden tot een lege huls.
Dat wordt geconstateerd in de publicatie Privacy in de zorg, die deze week verschijnt bij SWP. Het boek beschrijft gedetailleerd een drietal grootschalige informatiseringsprojecten in de zorg. Door de manier waarop ze zijn ontworpen en worden gebruikt, ondermijnen deze projecten het medisch beroepsgeheim en de privacy van patiënten. Overheid, zorgverzekeraars en ICT-bedrijven, die de stuwende krachten zijn bij de informatisering in de zorg, omzeilen of negeren regels voor het delen van medische gegevens.
De publicatie is gebaseerd op privacythema’s in de zorg die in de afgelopen jaren zijn gevolgd door het Platform Bescherming Burgerrechten, een netwerk van organisaties op het terrein van burgerrechten en privacy, in 2009 opgericht door het Humanistisch Verbond. Centraal staan drie dossiers die gezamenlijk een aanzienlijk deel van het Nederlandse zorgstelsel bestrijken:
1) Het DBC-declaratiesysteem, dat zorgverleners verplicht via declaraties diagnose-informatie van hun patiënten te verstrekken aan zowel zorgverzekeraars als een nationale database.
2) Het Elektronisch Patiëntendossier (EPD) werd in 2011 unaniem verworpen door de Eerste Kamer, omdat nut en noodzaak van het systeem niet kon worden aangetoond.
3) De op 1 januari 2015 geplande decentralisatie van zorgtaken geeft gemeenten de beschikking over grote hoeveelheden gevoelige informatie over burgers. Toezichthouders slaan al sinds 2008 alarm over de bescherming van persoonsgegevens bij gemeenten en het ontbreken van intern toezicht.
Lees verder via PrivacyNieuws.
