Waarmee ik niet bedoel te zeggen dat u, als mens, recht heeft op een pensioen, maar dat u, door te voldoen aan bepaalde voorwaarden, aanspraak kunt maken op financiële ondersteuning vanaf een bepaalde leeftijd. In Nederland valt dat doorgaans uiteen in een component waarvoor men heeft betaald, door de (veelal verplichte) afdracht van een substantieel deel van het inkomen, dat vervolgens door een ‘fonds’ wordt beheerd. En daarnaast de AOW, wat een uitkering is die door de productieven wordt betaald.
Let op dat woord ‘productieven‘.
Iemand kan arbeid verrichten, waardoor men aanspraak kan maken op een inkomen, maar niets produceren. Van de politicus, tot de lerares. Ze werken, en in veel gevallen werken ze keihard, en zijn ze bijzonder gedreven. Maar als dat niet ergens in de keten leidt tot productie, zou er geen geld zijn voor de uitkering die zij krijgen. Laat staan dat er geld zou zijn voor enig ‘fonds‘. Dat we leraren nodig hebben om toekomstige productieven op te leiden, dat zal eenieder duidelijk zijn. Anderzijds leren toekomstige productieven doorgaans ook van mensen die zelf al productief zijn, of ooit productief waren, maar inmiddels gepensioneerd zijn. Als regel betreft dat ‘onbezoldigd‘ werk.
Een voorbeeld is de visser die een jonge jongen meeneemt op zijn boot, en hem haast spelenderwijs het vak leert. Niet elk vakgebied leent zich voor dat soort kennisoverdracht. Hoe hoger de technische ontwikkeling van het productieproces, hoe meer behoefte er is aan formele scholing. Daarmee gaan de kosten omhoog, maar als het goed is stijgt vervolgens ook de productie. En daar worden we allemaal beter van.
Over het nut van politici, regelgevers, bestuurders en handhavers laat ik mij hier niet uit. Maar de goeden niet te na gesproken, gaat het doorgaans om mensen die vooral goed zijn in het bedenken van trucs die ze goed kunnen verkopen, maar die in de praktijk schadelijk zijn voor de productie, en de koopkracht van de ‘productieven‘ sterk nadelig beïnvloeden. Een belangrijk nadeel van teveel ‘bemoederen‘, is dat het de ‘BS-Detector‘ aanvreet, zoals Charles Hugh Smith het verwoordt. Een essentiële vaardigheid voor ‘productieven‘, om te onderkennen wanneer iets ‘Bullshit‘ is, verdwijnt achter een pantser van regelgeving, en tast op termijn onze productiviteit aan.
Na een productief leven, mag men genieten van de uitkering waar men recht op heeft, krachtens de eerder gemaakte afspraken, die contractueel zijn vastgelegd. Met het ‘fonds’ waar men voor heeft betaald, al die jaren. En het contract dat men heeft met de overheid. In elk fatsoenlijk land geldt, dat alle partijen gebonden zijn aan een contract dat ze eenmaal zijn aangegaan. Dat geldt voor particulieren, bedrijven, én de overheid.
Er kunnen omstandigheden zijn, waardoor men niet meer bij machte is een contract na te komen. In die gevallen moet er opnieuw worden onderhandeld, om te bezien wat nog haalbaar is. Eventueel kunnen partijen zich tot een ‘onafhankelijke rechter‘ wenden, als ze er onderling niet uitkomen. Als er tenminste zo’n instituut bestaat, die niet alleen in naam ‘onafhankelijk‘ is, maar ook daadwerkelijk onafhankelijk tot een oordeel kan, en mag komen. En niet achter ‘gesloten deuren‘ met een almachtige overheid zaakjes bedisselt.
In alle ‘westerse‘ landen vegen overheden inmiddels hun derrière af met het recht van de burgers op een pensioen. Ze breken eenzijdig de contracten open die ze zelf met hun onderdanen af hebben gesproken, en doen daarnaast zonder enige schaamte een greep in de kas van de ‘fondsen‘. Want ze hebben geld nodig om de particuliere commerciële banken af te vullen. Instituten waar zij, als voormalige bestuurder, terecht kunnen na hun politieke, of ambtelijke loopbaan. En daarnaast kunnen ze niet zonder die banken, die al hun dwaze plannetjes mogelijk maken door steeds meer geld te lenen aan ‘muisje-nooit-genoeg‘. Opdat de burgers weer op ‘suikeroom‘ stemmen bij de volgende gelegenheid. De wijze waarop de overheden dat doen varieert enigszins. Als regel werken de verschillende lagen van het hele overheidsbouwwerk nauw samen. Maar als een lokale overheid, zoals in Griekenland, dwars gaat liggen, trekken ze elk denkbaar machtsinstrument uit de la.
De behoefte om banken af te vullen, over de ruggen van de ‘productieven‘, en de gepensioneerde medemens, kan onmogelijk worden aangemerkt als iets dat je, in alle redelijkheid, ‘overmacht‘ zou kunnen noemen. Om te beginnen moeten we simpelweg stellen dat de ‘bankencrisis‘ van 2008 het gevolg was van een falende overheid in de ‘westerse‘ landen. Dat is dus geen ‘overmacht‘, maar ‘incompetentie‘. Uitgerekend daar waar de overheden met hun regelgeving het verschil hadden kunnen, en moeten maken, deden ze eind jaren negentig een ‘stapje terug‘. Euforisch als ze waren na de overwinning op ‘de Sovjets‘, vielen ze en masse voor het ‘Gouden Kalf‘ van de duistere kant van het kapitalisme. Niks mis met ondernemerschap. Maar een bankier is geen ondernemer.
En dat brengt ons bij de kern van het probleem.
De wijze waarop economen ‘meten‘ hoe de economie ervoor staat, was altijd al een ‘slag in de lucht‘. Maar hoe meet je ‘gebakken lucht‘? En wat gebeurt er in een land waar het aantal ‘productieven‘ in rap tempo afneemt, als de productie wordt uitbesteed aan ‘lage-lonen-landen‘, danwel wordt geautomatiseerd? Waar komt het geld dan vandaan voor de ‘fantasie-banen‘ en de pensioenen, voorzover die niet zijn gebaseerd op geld dat voor dat doel in een ‘fonds‘ is ondergebracht?
Het antwoord wás, dat het niet uitmaakte waar de productie plaatsvond, en of een machine het deed, of een mens. Zolang de winsten maar onze kant op kwamen. Vandaar die banken. En een niet aflatende stroom ‘regelgeving‘ die maakte dat het product ‘beschermd‘ was, evenals de ‘munt‘ waarin handel werd gedreven: De Dollar. ‘Bescherming‘ die werd geboden door ‘Uncle Sam‘, en zijn zes dwergen. De ‘G7‘. Inmiddels in ‘progressieve kring‘ wel de ‘G1+6‘ genoemd. Dit naar analogie van de ‘G5+1‘ die met Iran ‘onderhandelen‘ over het normaliseren van de handelsbetrekkingen, nu de enige nucleaire dreiging in de regio afkomstig blijkt van Israël, en Saoedi Arabië.
Nu die optie in rap tempo over de horizon schuift, voornamelijk als gevolg van het onbezonnen gooien en smijten met sancties, en het doelbewust doorsnijden van handelsrelaties, danwel dreigen met oorlog, komen de ‘fondsen‘ met pensioengeld en andere spaartegoeden in beeld als tijdelijk soelaas. De tactieken om de rechthebbenden in ‘westerse‘ landen hun uitkering te ontfutselen, verschillen van land tot land, en van situatie tot situatie. Maar of we nou kijken naar Griekenland, Frankrijk, de VS, Nederland of Oekraïne, overal zetten de ‘regelneven‘ de bijl in de pensioenregelingen. En niet slechts in de regelingen die ze zelf contractueel met hun burgers overeengekomen zijn. Ook de regelingen die liepen via een ‘fonds‘, waar men spaarde voor de ‘oude dag‘.
Zoals ik eerder schreef, hadden de politici en bestuurders in 2008, toen die gigantische zwendel in de VS met ‘Credit Default Obligations‘ en ‘Credit Default Swaps‘ aan het licht kwam, en de wereldeconomie in een terminale duikvlucht belandde, weinig keus. Het was hun eigen stommiteit, en ze waren er voor gewaarschuwd door mensen die er verstand van hadden, maar zie het maar als een ‘wake-up call‘. Verkeerde adviseurs. ‘Hoofd in de wolken‘ na de glorieuze overwinning op de Sovjets. Kan gebeuren. Is niet goed, maar iedereen maakt fouten. En van je fouten kun je leren……..
Hadden ze dát nou maar gedaan!
Lees verder via: Stop de bankiers
