De ‘dood van Griekenland’ en de oprichting van een ‘Europees Rijk’ exact voorspeld – ‘Crises bewust veroorzaakt om lidstaten tot financiële en politieke unie te dwingen’
Nu Griekenland, straks Italië, Spanje, Portugal en Frankrijk, en dan zijn ook wij aan de beurt.
Terwijl gisterenavond in Griekenland de molotov cocktails in het rond vlogen omdat de bevolking woedend was vanwege de totale onderwerping van het parlement aan de Troika, kijken we even terug naar een document van de AIG Bank uit 2008, dat verbijsterend nauwkeurig de verborgen motieven blootlegde waarom de EU doelbewust de huidige crisis rond Griekenland –en in bredere zin Zuid Europa- zou gaan veroorzaken, namelijk om deze als excuus te gebruiken voor de oprichting van een Europese Economische Regering, die daarna heel eenvoudig in een politieke regering zou kunnen worden omgevormd. Laat dit nu precies zijn waar de Franse socialistische president Hollande eergisteren openlijk voor pleitte.
‘5 juli: Griekse Onafhankelijkheidsdag – 15 juli: Grieken Afhankelijk Dag’, wordt op de financieel-economische website Zero Hedge kort de massale overgave van het Griekse parlement -229 voor en 64 tegen- aan Brussel samengevat. Wel verloor de regerende extreemlinkse Syriza partij zijn meerderheid nadat 38 leden tegen stemden of zich onthielden. (1)
Schokkend correct rapport uit 2008
Enkele dagen geleden schreven we dat premier Mark Rutte had gelogen toen hij beweerde dat hij zijn verkiezingsbelofte ‘geen cent meer naar de Grieken’ had moeten breken omdat ‘niemand had kunnen voorzien’ dat het land wéér een onvoorstelbaar kostbare bailout nodig zou hebben. Aanvullend bewijs dat hij het net als de andere EU-leiders wel degelijk had kunnen –en gezien de verstrekkende gevolgen zeker ook had moeten– weten wat er zou gaan gebeuren vinden we in een rapport van de AIG Bank uit 2008, waarin met een bijna schokkende correctheid precies werd voorspeld waarom de EU heel berekenend de huidige crisis zou (laten) veroorzaken.
De opsteller van het AIG rapport –de bank die eind 2008 samen met Lehman Brothers instortte, wat het begin van de financiële crisis markeerde- was niemand minder dan de Britse econoom Bernard Connolly, die in het verleden jarenlang voor de Europese Commissie werkte en leiding gaf aan het team dat verantwoordelijk was voor de oprichting van het Europese Monetaire Systeem. Kortom: iemand die heel goed wist waar hij het over had.
‘Onafgebroken door Brussel gewilde crises’
Connolly werd in 1995 door de Commissie op straat gezet na de publicatie van zijn boek ‘De smerige oorlog voor Europa’s geld: een negatieve behandeling van het Europese Wisselkoers Mechanisme’. Daar waren de eurocraten in Brussel beslist niet blij mee.
Op 30 mei 2008 publiceerde hij in dienst van de Parijse tak van de AIG bank het rapport ‘Europe – Drive or Driven’, een document dat eigenlijk door iedereen –en zeker onze parlementariërs- zou moeten worden gelezen, omdat er precies in staat waarom Griekenland nu zijn soevereiniteit heeft moeten opgeven en democratie heeft moeten ontmantelen. En bovenal: waarom Griekenland niet het einde, maar pas het beginis van een onafgebroken serie door Brussel gewilde crises, die maar voor één ding bedoeld zijn: de oprichting van een politieke unie, een Verenigde Staten van Europa, waarin u en ik helemaal niets meer te zeggen hebben over ons eigen land, ons eigen geld en onze eigen voorzieningen.
‘EMU is grootste kredietzeepbel ooit’
Vier maanden voor het omvallen van Lehman schreef Connolly dat de crisis zou ontstaan omdat het complete financiële systeem feitelijk een ‘wereldwijd piramidespel’ is die in Europa nog wel het duidelijkst zichtbaar was, omdat daar ‘de mythe heerst dat lopende begrotingen er in een monetaire unie niet toe doen. Daarom is de EMU (Europese Monetaire Unie) de grootste kredietzeepbel die er is,’ aldus een van de belangrijkste ontwerpers van diezelfde EMU.
‘Het (EMU) verdrag stelt dat de overheid dezelfde kredietstatus moet hebben als leners van de private sector. Een monetaire unie betekent grotere economische instabiliteit. Deze twee factoren zouden de kredietstatus van de EMU moeten verslechteren, maar de rente op staatsobligaties ging juist omlaag, terwijl de kredietbeoordelaars de status van de regeringen verhoogden.’
De kredietzeepbel zou over de hele wereld uiteen spatten, zo voorspelde Connolly correct. Terwijl de VS, de Europese niet-eurolanden en tot op zeker hoogte ook Groot Brittannië als reactie de binnenlandse vraag konden stimuleren met renteverlagingen en in de VS ook met fiscale stimulansen, was dat in de eurozone landen niet mogelijk. Daarom werden de schuldenstaten –in afwezigheid van een groeiende binnenlandse vraag- gedwongen om te proberen hun netto export te verhogen en concurrerender te worden. In de VS en Groot Brittannië gebeurde dit door de afwaardering van hun valuta, maar in de eurozone was dat niet mogelijk.
Gigantische verschillen onderlinge behoeften
De aan de hand van de begrotingstekorten en handelsbalansen berekende wisselkoersverschillen die de Zuid Europese schuldenstaten hadden moeten kunnen hanteren om weer gezond te worden laten zien hoe gigantisch ver de behoeften binnen de muntunie uit elkaar lagen (verschillen die alleen maar fors groter zijn geworden):
* Griekenland: 94% (!!)
* Spanje: 55%
* Portugal: 36%
* Italië: 9%
* Frankrijk: 15%
Stel dat de ECB een economische depressie in het zuidelijke schuldenblok had willen vermijden en de inflatie op 3% wilde houden, en dit blok (verantwoordelijk voor 2/3 het Europese BNP) hiervoor zijn concurrentiekracht in 5 jaar met 30% moest zien te verhogen, dan was er een afwaardering van de euro met50% nodig geweest en een prijsstijging in het Duitse blok (met Nederland) van 17%, waardoor de inflatie voor die periode op 6,5% per jaar zou uitkomen.
ECB koos voor depressie in schuldenblok
De ECB koos echter een andere koers, die ertoe leidde dat de jeugdwerkloosheid in de periferie naar rond de 50% steeg. Dat deed de centrale bank door vast te houden aan slechts 2% inflatie en een sterke euro, wat automatisch inhield dat het zuidelijke schuldenblok met enorme deflatie werd opgezadeld. ‘Dat zal vrijwel zeker een verschrikkelijke depressie, financiële chaos, massale faillissementen, sociale spanningen en mogelijk ook politieke instabiliteit veroorzaken.’
Omdat de hele eurozone te maken zou krijgen met deflatie, konden de financiële normen enkel worden gehaald met een aanzienlijke afwaardering van de euro en toename van de inflatie in het noordelijke blok. ‘Als de ECB besluit om een depressie, deflatie en een bankroet in het zwakste land (Griekenland) te voorkomen, dan zou de benodigde afwaardering van de euro enorm moeten zijn, en zou de inflatie in het Duitse blok jarenlang in de dubbele cijfers belopen.’ (vet toegevoegd – X.)
Maar omdat de zwakke landen individueel weinig politieke invloed hadden zou het heel moeilijk zijn de ECB zover te krijgen om hen via lage rente en een zwakkere euro te hulp te schieten (wat Connolly al een ‘bailout’ noemde). Zou zo’n bailout er niet komen, dan ‘is dat catastrofaal voor de kwetsbare economieën.’
‘Probleem van soevereiniteit wordt opgelost’
Deze ruim 7 jaar oude analyse voorspelde dus exact wat er in de jaren daarna is gebeurd. Roepen we tevens de woorden van de Duitse minister van Financiën Wolfgang Schäuble in herinnering, die in 2011 in een interview erkende dat ‘wij besloten hebben om via een economische en muntunie bij een politieke unie uit te komen, en dat de euro stap voor stap deze politieke unie zal brengen… De meeste lidstaten zijn nu nog niet bereid de noodzakelijke inperkingen van hun nationale soevereiniteit te accepteren. Maar geloof me, dat probleem kan worden opgelost.’
Dankzij Griekenland zien we 4 jaar later welke methodes Schäuble, Brussel en Frankfurt daarvoor in gedachten hadden.
Het EMU-verdrag verbiedt de overname van de publieke schuldenlast van een lidstaat, maar staat financiële transfers om de consumptie aan te wakkeren wél toe. ‘Maar de kosten van een complete fiscale bailout zouden schrikbarend zijn: om de tekorten op de lopende begrotingen in de eurozone door fiscale bailouts op te heffen zou het Duitse blok 16% van zijn totale overheidsinkomsten (7% van hun BNP) moeten betalen.’
De afgetreden Griekse minister van Financiën Yanis Varoufakis had daarom volkomen gelijk –en zal verder gelijk krijgen- toen hij zei dat de kosten van een Grexit in de toekomst te hoog zouden zijn. Waar hij echter niet op rekende was dat Europa nog een machtig wapen achter de hand had: het sluiten van de Griekse banken, wat volgens de laatste berichten nog maanden gaat duren.
Europees Imperium
Connolly’s antwoord op de vraag waarom de EU dit doet en wat Brussel wil, is gezien het feit dat hij een ingewijde is extra verontrustend en zelfs angstwekkend te noemen:
‘Om wereldwijde kwesties als excuses te gebruiken om hun macht te vergroten:
* onder mom van het milieu: sterkere controle over de lidstaten, promoten van het idee van een wereldregering (zogenaamd vanwege de bestrijding van het niet bestaande Co2/Global Warming probleem – X.);
* onder mom van het terrorisme: grotere controle over politie- en gerechtelijke kwesties, en meer toezicht / controle op de bevolking;
* onder mom van een financiële crisis: twee vliegen (de vrije markt en de Anglo-Saksische economieën) in één klap doden met één steen, namelijk een Europese regelgever, en later een wereldwijde financiële regering;
* onder het mom van de EMU: een gecreëerde crisis om een ‘Europese Economische Regering’ op te richten.’
Laten die laatste woorden nu exact zijn waar de Franse socialistische president Hollande eergisteren openlijk voor pleitte. (3)
Heel Europa valt straks ten prooi aan Brussel
Zonder twijfel kan worden geconstateerd dat Connolly ruim 7 jaar geleden op werkelijk alle punten gelijk heeft gekregen. Dat betekent dat na Griekenland de andere lidstaten aan de beurt zijn: eerst Italië, Spanje, Portugal en Frankrijk, en daarna de –dan niet langer financieel gezonde- landen Duitsland, Nederland, Finland, et cetera.
Dan zal deze door Brussel doelbewust in elkaar gezette crisis zo ernstig en ‘onoplosbaar zijn geworden, dat de nationale parlementen hun financiële zeggenschap uit wanhoop zullen overdragen aan een Europese Economische Regering, oftewel een ‘Europees Imperium’, gecontroleerd door de banken en een handjevol elitaire eurofielen. De stap naar een politieke Unie, een Verenigde Staten van Europa, is dan nog slechts formaliteit.
Er kan daarom maar één conclusie worden getrokken, een die de meesten van u waarschijnlijk niet onder ogen zullen willen of durven zien totdat het te laat is: de grootste vijanden van onze democratie, ons zelfbeschikkingsrecht, onze vrijheid en uiteindelijk ook onze welvaart zitten niet in Moskou, en ook niet in Teheran, en dragen zelfs geen zwarte vlaggen met Koranteksten.
Onze allergrootste vijanden zetelen in Brussel.
Lees verder via: xandernieuws.punt.nl
