In de zorg, de opvang van vluchtelingen, en in het streekvervoer wordt volop onbezoldigd gewerkt. Op deze manier voeren we in Nederland het ‘basisloon’ in. Want voor elke vrijwilliger die werk verricht waarvoor de overheid geen geld meer beschikbaar stelt, zit er iemand thuis met een uitkering duimen te draaien, waar die voorheen dat werk deed in ruil voor een fatsoenlijk inkomen en een reguliere CAO.
Nou moet ik natuurlijk voorzichtig zijn want ik doe zelf ook werk dat voorheen door journalisten werd gedaan. En ook ik ontvang daar geen stuiver voor. Terwijl de journalisten bij de MSM met lede ogen toekijken hoe ‘hun‘ krant, weekblad of omroep wordt omgekat van week- naar maandblad, en kwalitatief wordt uitgekleed, waardoor het in sommige gezinnen bijna rechtstreeks van de brievenbus in de kattenbak verdwijnt. Maar dat heeft andere oorzaken. Als je je vak niet meer serieus neemt, en je plukt je internationale nieuws uit het aanbod van NAVO- en regeringspropaganda-broodschrijvers, die als ‘ZZP-er‘ kant en klare brokken tekst aanleveren, valt dat te verwachten. Internationaal zijn de innovatieve websites die via ‘crowdfunding‘ en donaties van lezers in hun financiële behoeften voorzien sterk in opkomst. En de lokale roddels hoor ik wel van de buurvrouw.
Kwestie van tijd, voor de vrijwillige nieuwslezer, de vrijwillige DJ, en de vrijwillige presentator hun entrée maken. Documentaires die middels ‘crowdfunding‘ worden bekostigd, en vervolgens gratis via Youtube, en andere kanalen, worden aangeleverd, zijn doorgaans al informatiever dan wat je nu nog op de reguliere Nederlandse televisie tegenkomt. Of wat met subsidie of onderhands toegekend ‘prijzengeld‘ in de propaganda-behoefte voorziet. Muzikanten die forse vergoedingen opstrijken voor de productie van ‘hits‘ lijken mij ook een relikwie te worden, met bands die geen noot kunnen zingen (video), en woekerprijzen voor ‘live‘-optredens.
Allemaal beroepen waarvoor je niet gediplomeerd hoeft te zijn, en die staan of vallen bij de bereidheid van de consument om te geloven dat je iets te bieden hebt dat ‘meerwaarde‘ heeft. Maar bij nadere beschouwing blijkt het in veel teveel gevallen te gaan om groepsgedrag, gewoontes, of gladde verkooptrucs van straatverkopers die je een abonnement aanpraten op een krant. Gedrag dat is ingesleten in een tijd waarin we het druk, druk, druk hadden, en geen tijd hadden om ergens over na te denken dat overigens geen invloed had op onze ‘target‘. Proefabonnementje mevrouw? ‘Ja, doe maar….‘.
Maar voor chauffeur op een bus moet je wel gediplomeerd zijn, en niet net uit de kroeg komen rollen. En iemand die zorg verleent moet toch ook wel wat meer kunnen dan een vol gescheten krant uit de kattenbak plukken, en vervangen door het exemplaar dat in de brievenbus ligt. Mooi meegenomen als ze daarbij nog beter zingt dan ‘Mainstreet’, zodat je niet naar Giel Beelen hoeft te luisteren. Daarbij zijn zorg en vervoer praktisch onontbeerlijk, maar een dagje zonder nieuws is soms een verademing! En breek mij de bek niet los over DJ-s! Maar dat is persoonlijk, uiteraard. Ik hoop dat u begrijpt dat ik een lans wil breken voor iets dat je met enig fatsoen ‘beleid‘ zou mogen noemen, waar het er op aankomt collectieve diensten ook collectief te regelen. Tegen een fatsoenlijke vergoeding voor degenen die die taak op zich nemen, en zich ook verplichten te verschijnen.
Niet anders met de opvang van vluchtelingen. Als Rutte, Koenders en Merkel de sluizen opengooien, laten ze dan ook zorgen voor de ondersteuning die daarvoor nodig is. Lekker makkelijk om te roepen: ‘Kom maar!‘, en vervolgens tegen de gemeenten te zeggen: ‘Regel dat….’. Als je daar als vrijwilliger aan de slag gaat, doe je dat niet voor die vluchtelingen! Je doet het voor de ‘bottom line‘ van Rutte en zijn entourage. Dito met al die ‘inspraakorganen‘, waar vrijwilligers in ruil voor een kop koffie, en aandacht die ze kennelijk thuis niet krijgen, het werk doen waar we de overheid voor betalen.
In het bedrijfsleven heb je ook van die types. De mond vol over hun bereidheid om werkweken te maken van honderd uur, teneinde de werknemers zo gek te krijgen in hun vrije tijd door te werken om hun carrièrekansen niet te verspelen. En als je nog een keer goed kijkt, dan blijkt het werken van de manager in te houden dat hij luncht in het Amstelhotel met zijn secretaresse, van wie iedereen weet dat het tevens zijn maîtresse is, waarna hij gaat golfen met ‘zakenpartners‘, om aan het eind van het jaar de bonus op te strijken die jij met je extra inzet bijeen hebt gesprokkeld. En voor jou een schouderklopje, en het bericht dat je kan vertrekken wegens een broodnodige reorganisatie, als gevolg van een overname. Tussen neus en lippen door geregeld bij ‘Hole 6‘. Of tijdens een potje ‘Bridge‘.
In de tijd dat je nog echte ondernemers had, met hart voor de zaak die ze zelf hadden opgebouwd, en vrijwilligers die de ‘NGO’s‘ leidden, inplaats van de goed betaalde,carrièrebewuste beroepsactivisten van nu, lag het allemaal anders. Die tijd is voorbij. Maar we doen nog alsof, als de (politieke of activistische) baas er beter van kan worden. ‘Kom op jongens!‘ En jawel hoor: Daar staat weer een groep burgers op om anderen het brood uit de mond te stoten, en uren te maken waar geen CAO tegen opgewassen is, waarbij huzarenstukjes worden uitgehaald die elke ARBO-regel tarten.
Lees verder bij de Bron: Stop de bankiers
