Of hebben de ras-optimisten, en de economen van het CBS, en andere ‘mainstream‘ academici, en hun politieke vazallen gelijk, en blijft het bij een ‘dipje‘? Moeten we ophouden met ‘klagen‘, en sombere voorspellingen te ventileren, maar juist ‘schouders eronder’! Focus op de ‘lichtpuntjes‘? Benadrukken wat goed gaat, inplaats van te blijven hangen in wat er mis is gegaan?
Nou draagt deze website de subtitel ‘Website voor mensen die niet klagen‘. Wat in deze tijd veelal onjuist wordt geïnterpreteerd als een oproep om als een blind paard achter de meute aan te sjokken, en je lot te aanvaarden zoals het komt. En voel je je even een beetje ‘down‘? Pilletje erin, en gaan met die banaan! Maar dat komt omdat we ‘klagen‘ en ‘kritiek‘ zijn gaan verwarren. Zoals we zoveel begrippen verhaspelen tot ‘Newspeak‘, waardoor ‘oorlog‘ hetzelfde wordt als ‘vrede‘. ‘Repressie‘ een manifestatie wordt van ‘vrijheid‘. En ‘(positief) discrimineren‘ de plicht is van eenieder die ‘tolerant‘ wil zijn.
De belangrijkste exportartikelen van de ‘ontwikkelde‘ westerse landen, zijn chaos, schuld, en sprookjes. Dat is geen klacht, maar kritiek. Het verschil zit ‘m in het feit dat iemand die klaagt wil dat een ander hem of haar verlost. En iemand die kritiek heeft accepteert dat we dat zelf zullen moeten doen. Niet alleen dat, maar iemand die kritiek heeft denkt ook na over de gevolgen als we die stappen niet zetten. En neemt, voorzover mogelijk, maatregelen om zichzelf, en zijn geliefden, te beschermen tegen die eventualiteit. Bijvoorbeeld door een blog op te zetten, om zoveel mogelijk mensen te overtuigen van de noodzaak om de koers te verleggen, en het gevaar af te wenden.
Zoals ik gisteren al schreef in een commentaar op de reactie van Willem, als een van de trouwe lezers van dit blog, worden we over een breed front geconfronteerd met de ‘Irresistible Force Paradox‘. Wat gebeurt er, als een niet te stoppen macht, stuit op een onbeweeglijk object? Dat geldt niet slechts voor de militaire realiteit, waar het in die bijdrage van gisteren over gaat, maar ook over onze economische-, sociale- en politieke realiteit. Onze sprookjeswereld stuit op de realiteit. Niet iedere vent met een Kalashnikov en een hoofddoek is een ‘vrijheidsstrijder‘. Lenen van toekomstige generaties is een ‘piramide-spel‘ dat gedoemd is, als de geprognosticeerde groei uitblijft. Het uitbesteden van de inrichting van de maatschappij aan ‘deskundigen‘, conform academische modellen, stuit op Darwin.
In de VS, en in Europa, leidt dat tot een onsmakelijke, en mogelijk brede ontwrichting van de samenleving, waar klagende mensen, die voelen dat er van alles mis gaat, steeds luider roepen om een ‘Verlosser‘. Terwijl het establishment, dat zich bedreigd voelt, uithaalt naar haar critici, en de ‘immovable objects‘ die het op haar weg tegenkomt. Dat leidt naar snel toenemende repressie, het oppakken en monddood maken van critici, en ‘Verlossers‘ die hun kans schoon zien om de macht naar zich toe te trekken op golven van populistisch sentiment, dat niet gestoeld is op visie, maar op angst en weerzin van mensen die zich belazerd weten.
De kans dat een ‘Verlosser‘ wel degelijk over een visie beschikt, maar beseft dat het ‘hysterische‘ volk een Leider wil die zich afzet tegen alles en iedereen die geassocieerd kan worden met het establishment, en om de macht te veroveren enige tijd toneel speelt, om daarna ‘spijkers-met-koppen‘ te slaan, is aanwezig. Er zijn mensen die menen dat Trump in de VS zo’n ‘Verlosser‘ is, en ik help het hen hopen. Maar het doet mij pijn om te moeten constateren dat we niet gewoon, als beschaafde mensen, bij zinnen kunnen komen om te doen wat nodig is. En dan is een infarct onvermijdelijk, als de ‘Verlossers‘ die we op het pluche hijsen toch geen ‘tovenaars‘ blijken. Of als een ‘Verlosser’ na de verkiezingen toch ‘gewoon‘ weer een vertegenwoordiger van het establishment blijkt te zijn, en er niks verandert. De ‘Griekse‘ ervaring, zeg maar.
De lage prijs van de olie, en andere grondstoffen, en de implosie van de wereldhandel door de economische oorlogsvoering en sancties, wordt gemaskeerd door spectaculair snel stijgende uitgaven voor alles wat ‘BOEM!‘ zegt, de ‘vluchtelingen-industrie‘, en ‘investeringen‘ in ‘regime-change‘ operaties. Betaald door geld dat door toekomstige generaties nog verdiend moet worden, middels het op volle toeren laten draaien van de geldpers, het verkopen van goudvoorraden, en plannen voor ‘negatieve rente‘, met als risico een ‘run‘ op ‘cash, en het inmiddels schaarse goud en zilver. In een schitterende parabel getiteld ‘A Conversation with my Neighbor Sam‘ illustreert Mark Brandly waarom dat niet gaat werken. In alle sectoren van de échte economie loeren enorme afschrijvingen. En de wijze waarop het establishment hoopt de ‘Immovable Objects‘ uit de weg te ruimen, zodat hun ‘Irrisistible Force‘ de agenda kan bepalen, is je reinste, fascistoïde luchtfietserij.
Lees verder bij de Bron: Stop de bankiers
