Stratfor: Europese Unie stevent op onvermijdelijke ramp af

Europese politici willen alle macht naar Brussel

Dat de politieke leiders in de Europese Unie haast willen maken met het centraliseren van de macht in Brussel bleek uit een gezamenlijk artikel in de Britse Guardian van de Duitse vicekanselier Sigmar Gabriel en de Franse minister van Economische Zaken Emmanuel Macron. Beide heren pleitten voor een ‘radicale hervorming’ van de EU om de enorme problemen op te lossen: het overdragen van alle financiële, economische en politieke macht aan Brussel.

Net als alle andere Europese leiders beseffen Gabriel en Macron heel goed dat dit op democratische wijze nooit zal lukken. Als er ooit een referendum zou worden gehouden –wat Brussel absoluut niet zal toestaan-, dan zou naar alle waarschijnlijkheid hooguit 10% van de bevolking vóór het opheffen van de eigen nationale lidstaten stemmen ten gunste van de creatie van een almachtige Europese Superstaat.

Monstrueuze superstaat in de maak

In bijna alle lidstaten is het anti-EU sentiment flink in opkomst, maar dat deert ‘onze’ politici in het geheel niet. Zij menen het zoals altijd beter te weten en zijn vast van plan die monstrueuze superstaat door onze strotten te rammen, om het maar even plastisch uit te drukken. Macon schreef letterlijk dat ‘het Europese volk waarschijnlijk een nieuw verdrag zal verwerpen als hen dat in een referendum wordt gevraagd’.

Desondanks zal zo’n nieuw of sterk gewijzigd verdrag er hoe dan ook gaan komen. Als Nederlanders weten immers allemaal nog heel goed dat wij samen met de Fransen in 2005 in een referendum een Europese Grondwet verwierpen, en hoe de EU daarna achteloos zijn schouders ophaalde en die grondwet er alsnog onder een andere naam doordrukte (het ‘Verdrag van Lissabon’). Toen al kon niet duidelijker worden gemaakt dat de stem van de gewone Europeaan er in Brussel totaal niet toe doet.

Duitsers willen afzetmarkt niet kwijt

Stratfor analist George Friedman schrijft in zijn nieuwe boek ‘Flashpoints: The Emerging Crisis in Europe’ dat de euro slechts een bijkomend probleem is van de EU. Volgens hem draait alles om Duitsland, een land dat ‘met afstand het productiefste van Europa’ is. De Duitsers zijn als de dood hun Europese afzetmarkt te verliezen als de EU onverhoopt uit elkaar valt en de afzonderlijke landen vervolgens verregaande protectionistische maatregelen nemen om hun eigen economieën zo goed mogelijk te beschermen.

Dat is de reden dat Berlijn zich aan de ene kant hard opstelt tegen de Grieken, maar aan de andere kant bereid lijkt om Athene opnieuw uitstel van betaling te geven, omdat anders het risico bestaat dat Italië en Spanje koudwatervrees krijgen en besluiten om uit de eurozone te stappen, omdat ze niet net als Griekenland gedwongen willen worden tot hervormingen en bezuinigingen.

Catastrofale werkloosheid wijst op depressie

Volgens Friedman bevindt Zuid Europa zich gezien de ‘catastrofale werkloosheid’ in een ‘depressie’. Het toerisme gaat Italië en Spanje niet redden. Wat zij nodig hebben is wat Frankrijk al openlijk van de Duitsers heeft geëist: het laten vallen van de strenge normen voor de hoogte van het begrotingstekort. ‘Daarmee zegt Frankrijk feitelijk tegen de rest van Europa: doe (financieel) wat je wilt’.

Daarnaast is het vrije verkeer van werknemers iets waar veel landen voor terugschrikken. De Denen houden vast aan controle over hun eigen grenzen, net als de Britten. ‘Het vrije verkeer van werknemers betekent dat (goedkope) Bulgaren de Deense banen innemen. Dat leek ooit een prachtig idee, maar nu niet meer.’

‘Vrede tussen ’92 en ’08 was een afwijking’

Friedman denkt dat de EU over 10 jaar nog steeds ‘een kibbelende verzameling’ landen zal zijn. ‘De Hongaren streven de Hongaarse belangen na, de Grieken de Griekse, de Duitsers de Duitse, enzovoorts. De (vreedzame) periode vanaf 1992, toen het Verdrag van Maastricht werd getekend, tot 2008, toen de financiële crisis begon, begint steeds meer op een afwijking te lijken.’

‘Europa terug naar het oude normaal: oorlog’

Op de vraag van ABC-verslaggever Mark Colvin of Europa opnieuw dreigt ‘’terug te vallen tot oorlog’, reageert Friedman: ‘De vraag is of Europa daar ooit is uitgeklommen. Van ’45 tot ’92 werd Europa bezet door de Sovjets en de Amerikanen. De fundamentele kwesties over soevereiniteit lagen niet in handen van Londen, Berlijn of Rome, maar in die van Washington en Moskou.’

Na de instorting van de Sovjet Unie lukte het Europa ogenschijnlijk om 16 jaar lang soeverein te blijven. ‘Maar de laatste 7 jaar is dat rampzalig verlopen. De vraag is nu of ze dat kunnen terugdraaien, en als ze dat niet doen, wat hen dan tegenhoudt om terug te keren tot wat historisch gezien normaal is in Europa (: oorlog).’

‘We zijn nu terug bij het aloude normaal, en hoe erg het wordt hangt af van een aantal zaken. Maar eerst moeten we echt erkennen dat het Europa zoals de EU dat wenste niet meer gaat terugkeren.’ (1)

Noord en Zuid blijven onverenigbaar

De vraag is echter of er überhaupt iets is om naar terug te willen keren. De EU is namelijk nooit een echte unie van onafhankelijke staten geweest, simpel omdat dit concept van meet af aan een onmogelijk visioen is gebleken, al was het alleen maar omdat de verschillende volken terecht weigeren hun zelfbeschikkingsrecht en hun eigen cultuur en gebruiken op te geven.

Zuid zal nooit willen buigen voor de bezuinigingen en hervormingen die door Noord worden geëist, en Noord heeft geen zin om ten koste van de eigen bevolking tot in het oneindige miljarden naar Zuid te blijven overmaken omdat daar niets substantieels wordt gedaan om de exorbitante uitgaven en schulden in de hand te houden.

Enige uitweg: einde maken aan eurozone en Brussel

Het enige wat Griekenland, maar ook Italië, Spanje, Nederland en de andere lidstaten zouden moeten doen om een drama te voorkomen is definitief een streep trekken door de eurozone en door ‘Brussel’, en terugkeren naar het wèl succesvolle economische samenwerkingsverband van de E.E.G.. Het is of dat, of Brussel toestaan een totalitaire dictatuur te worden waarin de Europeanen zijn beroofd van al hun democratie, soevereiniteit en vrijheid, en uiteindelijk ook van hun huidige welvaart.

Staan we dat toe, dan is dat een 100% garantie op nog grotere sociale en maatschappelijke onrust, rellen, opstanden en uiteindelijk nieuwe oorlogen die ons continent andermaal dreigen te verwoesten.