De huidige vluchtelingencrisis is hoofdzakelijk op de NAVO en haar oorlogs- en omwentelingspolitiek in Noord-Afrika terug te voeren. Door het kapotslaan van heel Noord-Afrika ontstonden er instabiele landen, werkloosheid, angst, honger en ellende evenals de wens naar veiligheid, die nu steeds meer in Europa gezocht wordt. De misdaden van de Verenigde Staten en diens bondgenoten gaan echter nog veel verder. Want ze vernietigden niet alleen het thuisland van miljoenen mensen en een comfortabel “vluchtelingenbolwerk” voor Europa, maar ook de belangrijkste zich ontwikkelende kracht van Noord- en Centraal-Afrika: Libië.
Zoals al gezegd bood Libië, voordat het in 2011 door de VS en diens bondgenoten werd gebombardeerd, aan talrijke vluchtelingen en immigranten uit de rest van Afrika opname en bescherming. Het was opvangbekken en een van de “laatste grenzen” naar Europa voor ontevreden, bedreigde, maar ook arme mensen uit de rest van het continent en gold als de “portier van Europa” (“Zeit-Online”, 29-11-2010).
Waarvanonze bankroet-politici slechts dromen. . .
Maar Libië was nog veel meer dan een “vluchtelingenbolwerk” voor Europa. Van de florerende Gaddafi-staat ging precies datgene uit wat in lippendienst door onze politici steeds geëist werd: een zich ontwikkelende kracht, die ertoe zou hebben kunnen leiden dat Afrika zichzelf zou hebben kunnen helpen.
Tot 2011 was Libië een bloeiend en opkomend land met veel grondstoffen, een prima sociaal stelsel, fascinerende ontwikkelingsprojecten en een gezonde staatsbegroting – dus met alles waarvan onze bankroet-politici slechts kunnen dromen. Met de olie-inkomsten namen de macht en de mogelijkheden van de Libische staatschef toe.
Hij investeerde het geld in gigantische strategische ontwikkelingsplannen voor zijn land, maar ook voor heel (Noord-)Afrika. Zijn blik ging veel verder dan Libië. Gaddafi geloofde niet alleen in de Libische natie, maar ook in het idee van het panarabisme respectievelijk zelfs in het “panafrikanisme” en zag zichzelf als een soort Arabische en Afrikaanse vader in de voetstappen van Gamal Abdel Nasser.
Hij wilde zich ook niet langer beperken tot de globale rol van het altijd slechte jongetje, maar begon het grote geostrategische “spel” te spelen. Het economisch sterke en gezonde Libië streefde ook naar een ontwikkeling van de rest van het continent, die moest beginnen in Libië.
Munteenheid en water
Een titel voor deze plannen zou kunnen luiden: “Munteenheid en water” – twee “stoffen” die voor iedere economie en samenleving van levensbelang zijn. Tot deze plannen behoorde een eigen Afrikaanse, op goud gebaseerde munt genaamd “goud-dinar”.
Daartoe riep de Libische staatschef de “Afrikaanse en islamitische naties ertoe op zich aaneen te sluiten en deze nieuwe munt in te voeren, die een tegenwicht moest vormen tegen de dollar en de euro”, stond er op 7 april 2011 op “Kopp Online”:
“Aardolie en andere grondstoffen zouden dan wereldwijd alleen nog in de ´goud-dinar´ worden verhandeld. Dit idee zou het economische evenwicht in de hele wereld doen schokken. Want dan zou de welvaart van een natie er vanaf hangen hoeveel goud ze zou bezitten en niet met hoeveel dollars ze handelt.”
De grote kunstmatige rivier
Verder bouwde Gaddafi een monumentaal watersysteem, dat uit grote bassins onder de Sahara fossiel grondwater won en via grote “slagaders” naar de Libische kust leidde – de “Great Man-Made River Project” (GMMRP), de “grote kunstmatige rivier”. Met het ondergrondse kanaal moesten ook woestijngebieden vruchtbaar gemaakt en landbouwproducten geteeld worden – en weliswaar niet per se voor de overvloed-samenlevingen van Europa en de Verenigde Staten, maar voor Afrika zelf, bijvoorbeeld de gebieden ten zuiden van de Sahara.
“Meer dan 70% van het water is bestemd voor de landbouwkundige ontwikkeling en er wordt verwacht dat er ongeveer 130.000 hectare landbouwgrond zal ontstaan”, stond er op de website van het project.
“Met behulp van grote waterreservoirs dient het hele jaar door een constante watervoorziening gegarandeerd te worden. In het kader van deze agrarische ontwikkeling zal bij graan en diervoeder worden gestreefd naar de hoogste graad van zelfvoorziening, verzorgingsgarantie evenals een investeringstoename en uitbreiding van arbeidsplaatsen in de agrarische sector. . .”
Spoorweg: een slagader van de ontwikkeling
Behalve water en een gezonde munt bestaat er uiteraard nog een onontbeerlijke ontwikkelingsfactor: het verkeer. Een meer dan 3000 kilometer lang spoorwegnet moest nog een grote slagader ter ontwikkeling van de regio worden. Sinds 2008 werkte Libië aan een 550 kilometer lange kustroute tussen Sirte en Benghazi, die moest worden uitgebreid tot een kustverbinding tussen Tunesië en Egypte.
Ongeveer in het midden van de route, vanuit Sirte, moest een spoorlijn naar het zuiden leiden en de producten van de kunstmatig geïrrigeerde velden ook naar Tsjaad en Niger transporteren. De opdrachten voor de bouw van de spoorlijn gingen echter minder naar het Westen en veelmeer naar Rusland en China.
NAVO: aanval op het waternet
In 2011, tijdens de NAVO-oorlog tegen Libië, keerden de meeste buitenlandse arbeiders aan het Great Man-Made River Project naar huis terug. Verschillende geloofwaardige YouTube-video´s, die niet in onze nieuwsuitzendingen te zien waren, lieten kapot gebombardeerde installaties van het grote waternetwerk zien. In juli 2011 bombardeerde de NAVO een waterpijpleiding in de buurt van Brega en verwoestte een fabriek voor waterleidingen.
Zogenaamd zouden daar “militaire goederen opgeslagen liggen” en raketten zijn afgevuurd, citeerde de website “Global Research”een NAVO-verklaring. In een video met de titel “Libya: NATO hit the Libyan Great Man-Made River” wordt gezegd dat 22 juli 2011 een datum zou zijn die de mensheid zich zou moeten herinneren. Op deze dag zou de NAVO de Libische waterpijpleiding hebben aangevallen.
De Libische leider Muammar al-Gaddafi zou leden van de VN-veiligheidsraad hebben geïnformeerd dat de alliantie een massamoord op het Libische volk zou begaan door zijn drinkwatervoorziening in het vizier te nemen, stond er op “uruknet.info” (24-07-2011). “De bouw van de laatste beide delen van het project zou de komende twee decennia volgen, maar de NAVO-oorlog tegen Libië heeft de toekomst van het plan in gevaar gebracht – en daarmee de welvaart van het Libische volk”, aldus “Global Research”.
Wie zich erover verbaast waarom de vluchtelingenstromen uit Afrika maar niet stoppen, komt er niet omheen zich net zo met de NAVO-oorlogen en NAVO-revoluties als met de CIA-terroristen van Boko Haram en ISIS. Enerzijds wordt miljoenen Afrikanen het leven ongezellig tot ondraaglijk gemaakt en anderzijds het heil in een emigratie naar Europa beloofd. Zo komt de vluchtelingencrisis van de 21ste eeuw tot stand. In werkelijkheid is het echter niets anders dan een oorlog tegen mensen met behulp van mensen. . .
JDreport.com publiceert verhalen uit een flink aantal andere "onafhankelijke" nieuwsbronnen, blogs en wat al niet meer.
De meningen in dit artikel zijn van de bron en weerspiegelen niet JDreport.com.
Wanneer je voor de eerste keer inlogt met een Social Login-knop, verzamelen wij van je account openbare profielinformatie gedeeld door de Social login provider, op basis van je privacy-instellingen. We krijgen ook je e-mailadres om automatisch een account voor je aan te maken op onze site. Zodra je account is aangemaakt, ben je ingelogd op dit account.
Niet akkoordAkkoord
Maak verbinding met
Ik sta toe om een account aan te maken
Wanneer je voor de eerste keer inlogt met een Social Login-knop, verzamelen wij van je account openbare profielinformatie gedeeld door de Social login provider, op basis van je privacy-instellingen. We krijgen ook je e-mailadres om automatisch een account voor je aan te maken op onze site. Zodra je account is aangemaakt, ben je ingelogd op dit account.
