In Brussel is het jachtseizoen in volle gang. Het doelwit: geld. De EU eist bij elke begrotingsronde meer geld. De Europese Commissie sleept Nederland met de haren naar de kassa. De EU-afdracht moet in de periode 2020-2027 van jaarlijks 8 naar 15 miljard euro.
Een terugbetalingsregeling voor Nederland, naar verhouding de grootste nettobetaler, wordt afgeschaft. Duitsland, de grote Zahlmeister, is ook zwaar de klos. De jaarlijkse bijdrage gaat met 120% omhoog.
Deze geldhonger wordt gevoed door grootheidswaan. Het Verenigd Koninkrijk, ook een grote nettobetaler, gaat de EU verlaten. Maar de opstellers van de EU-begroting doen net alsof het Verenigd Koninkrijk blijft. Het is de begroting voor 28 lidstaten; niet 27. Normaal kan de EU-begroting zonder de Britten worden verlaagd. Maar dat is vloeken in de Brusselse kerk. De ideologie van de EU luidt: meer regelgeving, meer geld, meer ons.
De tweede reden voor een hoger EU-budget zijn de waanzinnige klimaatplannen van de Commissie-Von der Leyen, met Frans Timmermans als klimaat tsaar. Ten minste 25% van de EU-begroting moet in het teken staan van klimaatbeleid. De uitgaven gaan omhoog van 206 miljard in de periode 2014-2020 naar 320 miljard de komende 7 jaar.
Klimaat domineert voortaan alle beleidsterreinen in de EU. Van bijvoorbeeld landbouw, transport, industrie, interne markt, onderzoek en cultuur. Nederland heeft al een klimaatwet. Von der Leyen en Timmermans willen een EU-klimaatwet. Zoals in Nederland, maar dan groter en erger. In 2050 moet de EU helemaal klimaatneutraal zijn. Die transitie gaat – aldus Bloomberg – de EU-landen de komende 20 jaar circa 13 biljoen dollar (13.000 miljard) kosten. Een immens bedrag – voor een zeer beperkte impact op het klimaat.
Wat is de crux in dit klimaatbeleid? Wel eens van ‘taxonomy’ gehoord? Het is een nieuw begrip waarmee Timmermans en zijn kabinetschef Diederik Samson de facto een ‘groene planeconomie’ invoeren. Taxonomie wordt het classificatiesysteem waarmee de EU-beleidsmakers bepalen wat ‘groen’ is – en dus goed – en wat niet; ergo slecht. Zo krijgen windmolens een groen label en steenkool een bruin label.
Windmolens zijn goed; steenkool is slecht. Het geld moet vooral gaan naar energiedragers met een groen label. Wie een bruin label krijgt opgeplakt, krijgt minder en wordt uitgefaseerd. Investeerders en banken worden zo gedwongen miljarden te investeren in energie met groene labels om de Europese economie te ‘vergroenen’. Het grote bedrijfsleven springt op de kar en afficheert zich als ‘groen’ met dure advertentiecampagnes.
De coalitie ‘groen-grootkapitaal’ is geboren. Geld dat wordt aangewend voor groene labels heet dan ook ‘moral money’. Er komen ‘groene euro-obligaties’ en Christine Lagarde, de nieuwe baas van de Europese Centrale Bank (ECB), ziet een reden om nog meer geld bij te drukken: ‘Groen QE’. Vanuit Frankfurt dicteert zij zelfs het Nederlandse begrotingsbeleid. Met bijbehorende arrogantie. Het communisme was ooit rood; nu is het groen!
‘Taxonomy’ is de strategie van Timmermans en Samson om centrale planning te verankeren. Centraal staat niet de wetenschap en technologische ontwikkeling, maar ideologische keuzes. Groenen zien biomassacentrales als ‘groen’, terwijl ze vervuilender zijn dan steenkoolcentrales. Ze zijn mordicus tegen kerncentrales, maar die verdienen juist wel een groen label. En onderzoek naar Thorium, gesmolten zoutreactoren, past niet in hun kraam.
Taxonomy kent veel winnaars. Macht: politiek, bureaucratie. Verdienmodel: groot bedrijfsleven. Subsidies: NGO’s. Mooie reisjes: de media. De grootste groep zit in het verliesmodel: gewone burgers. Straks wordt zelfs het biefstukje is verboden. Die burgers beginnen zich te mobiliseren, met het Malieveld als ….
Lees verder bij de bron: forumvoordemocratie.nl
